English
Last Updated on 16:39 by Nikos Nakos
Lightning the Years
Πόσα κομμάτια, ορχηστρικά ή μη θα μπορούσαν να συγκριθούν με το μέγεθος του ”The Call of Ktulu”; Θα μπορούσε να είναι μια ερώτηση κλειδί πριν μπούμε στην χρονομηχανή για ένα ταξίδι 40 χρόνων στην ιστορία του απόλυτου έργου των Metallica. Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί τι θα ακολουθούσε στο τέλος αυτού του δίσκου το 1984, και για να είμαστε ακόμα πιο δίκαιοι, είναι ακόμα δύσκολο να το συλλάβουμε, τόσες δεκαετίες μετά αυτό που καταφέρανε. Όταν τον Οκτώβρη του 1983 αυτή η 4αδα των απίστευτα ταλαντούχων νέων σε ένα live στο Keystone club στο Palo Alto, παρουσιάζε 3 νέα κομμάτια από το επερχόμενο album τους κανείς δεν φανταζόταν ότι αυτή η δουλειά μέχρι και σήμερα θα χαρακτηρίζοταν ως ένα από τα καλύτερα και πιο επιδραστικά metal album όλων των εποχών καθώς είχε όλα όσα θα λάτρευε ένας thrasher metalhead.
Με το ”Kill ‘Em All” να βρίσκει το group στην πιο ωμή, άγρια και πεινασμένη του κατάσταση, οι μετέπειτα κυκλοφορίες ανέδειξαν την φιλοδοξία του προς το καλύτερο. Σε λιγότερο από δώδεκα μήνες αποφασίζουν να μπουν στο studio για να ηχογραφήσουν τον διάδοχο του ντεμπούτου μετακομίζοντας στην Κοπεγχάγη της Δανίας. Το 1984 είχε ξεκινήσει άσχημα για το γκρουπ με την κλοπή κιθάρων και εξοπλισμού – συμπεριλαμβανομένου του αγαπημένου ενισχυτή Marshall του James Hetfield – πριν από μια προγραμματισμένη συναυλία σε club στη Βοστώνη, αλλά όταν το κουαρτέτο έφτασε στην Κοπεγχάγη ήταν σε μεγάλα κέφια, μετά την ολοκλήρωση της πρώτης τους ευρωπαϊκής περιοδείας, ως support των πρωτοπόρων του black metal Venom. Σε διάστημα τριών εβδομάδων, από τις 20 Φεβρουαρίου έως τις 14 Μαρτίου 1984 στα Sweet Silence Studios εγένετο το “Ride The Lightning”, το πρώτο album των Metallica σε συνεργασία με τον πολύ γνωστό παραγωγό Flemming Rasmussen. Μια επιλογή του Lars Urlich που ήταν θαυμαστής της δουλειάς του στο άλμπουμ ”Difficult To Cure” των Rainbow το 1981. Ο Rasmussen δεν είχε καν ακούσει για τους Metallica πριν δουλέψει μαζί τους, αλλά κατέληξε να κάνει την παραγωγή των ”Master Of Puppets” και ”…And Justice For All”.
Με όνομα εμπνευσμένο από ένα απόσπασμα του βιβλίου του Stephen King ”The Stand” το οποίο ο Kirk Hammett είχε διαβάσει εκείνη την εποχή, ο δίσκος που εμφανίσε τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στο επιθετικό thrashing και την εκλεπτυσμένη σύνθεση τραγουδιών. Το άλμα από το ”Kill ‘Em All” είναι τεράστιο και σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα με πολλούς να αναρωτιούνται τι τους χτύπησε. Κυκλοφόρησε αρχικά μέσω της ανεξάρτητης εταιρείας Megaforce Records στις ΗΠΑ και της Music for Nations στην Ευρώπη. Πούλησε 85.000 αντίτυπα και στις δύο αγορές και στη συνέχεια υπέγραψαν συμβόλαιο σε λιγότερο από μήνα με την Elektra Records, την πρώτη μεγάλη δισκογραφική που ένταξε στο ρόστερ της extreme metal band, η οποία και το επανέκδοσε. Κατέληξε να φτάσει στο Νο. 100 του Billboard 200 χωρίς καμία ραδιοφωνική προβολή και τελικά πιστοποιήθηκε έξι φορές πλατινένιο. Το πιο δύσκολο κομμάτι μπορεί να είχε ήδη γίνει, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι οι Metallica θα έπαιρναν το πόδι τους από το γκάζι. Με μια νέα δισκογραφική εταιρεία πίσω τους, καθώς και μια νέα εταιρεία διαχείρισης (την Q Prime, η οποία φρόντιζε και τους Def Leppard την εποχή εκείνη), οι Metallica γίνονταν γρήγορα πολύ μεγάλοι για να αποτύχουν. Αν και οι μετοχές τους ανέβαιναν στην Αμερική, η Ευρώπη εξακολουθούσε να είναι το προπύργιό τους, και επέστρεψαν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού για την περιοδεία ”Bang That Head That Doesn’t Bang Tour” με support τους Βρετανούς metallers Tank, που κορυφώθηκε με μια θριαμβευτική συναυλία στο Lyceum του Λονδίνου στις 20 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου. Με αφορμή αυτήν την συναυλία κερδίσαν και το πρώτο τους εξώφυλλο στο Kerrang! – με τον Lars Ulrich ψεκασμένο με ασημένιο σπρέι κι έναν ασημένιο δίσκο για 60.000 ευρωπαϊκές πωλήσεις του album.
Τα πάντα αναβαθμίζονται εδώ. Η παραγωγή είναι κλάσεις ανώτερη, οι συνθέσεις ποικίλουν σε ταχύτητα χωρίς να χάνεται στο ελάχιστο η ηλικιακή ορμή των μελών της μπάντας, οι στίχοι εμφανίζονται πιο ώριμοι μιλώντας για διάφορα κοινωνικά ή προσωπικά προβλήματα και η μελωδία έχει ”εγκατασταθεί” για τα καλά στις φανερά πιο ώριμες συνθέσεις. Οι κιθάρες έχουν έναν πιο ασαφή και ζωηρό ήχο. Τα leads και τα solo του Kirk γίνονται επίσης πιο μελωδικά. Aπολύτως παραδεισένια να τα ακούς όσο και τα φωνητικά του James που ακούγονται πιο δυνατά και εκφραστικά προστάζοντας την προσοχή του ακροατή στους ήχους της κιθάρας του. Άξιο αναφοράς το γεγονός εδώ ότι ο Hetfield δεν ήθελε να παίξει κιθάρα και να τραγουδήσει στο album, οπότε το συγκρότημα προσέφερε τα καθήκοντα του τραγουδιστή στον τραγουδιστή των Armored Saint, John Bush. Εκείνος αρνήθηκε την ευκαιρία επειδή το συγκρότημά του τα πήγαινε καλά εκείνη την εποχή και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Το groovy drumming ακούγεται πολύ καλύτερα και δεν είναι τόσο ωμό όσο στο ντεμπούτο όντας σφιχτό και καλοδουλεμένο. Τέλος η δουλειά του Cliff στο μπάσο είναι επίσης groovy και ρυθμική. Μεγάλο μερίδιο για την ωριμότητα και τρομακτική τους αλλαγή σε αυτό το υπερέπος έχουν φυσικά ο μεν Cliff που είχε κλασικές σπουδές στο πιάνο προτού ασχοληθεί με το μπάσο και ο δε Kirk που ήταν και παραμένει η ήρεμη δύναμη πίσω από τους άλλους τρεις, ο άνθρωπος αιτία ύπαρξης του Bay Area thrash. Περιττό να αναφερθεί ότι parts των ”Trapped Under Ice” και ”Creeping Death” ήταν ήδη γραμμένα από τον ίδιο από την εποχή που ήταν στους Exodus. Το Ride the Lightning ήταν και το τελευταίο album τους που είχε συνθετικά credits από τον Dave Mustaine που αποχωρόντας άφησε κληρονομια.
Συνοψίζοντας, το “Ride The Lightning” πρόκειται για δίσκο σταθμό στην ιστορία των Metallica και του metal γενικά. Οι Metallica πήραν ένα είδος που βρισκόταν στα σπάργανα (και δεν ήταν πάντα τρομερά πειστικό) και το έκαναν αμέσως σπουδαίο. Ό,τι άγγιζαν, γινόταν χρυσός, δηλαδή γινόταν ξεχωριστό, διαφορετικό, συναρπαστικό, σαγηνευτικό. Υπήρχε μια αναμφισβήτητη γοητεία στη μουσική τους, και ήταν thrash αλλά ήταν ιδιαίτερο thrash και αυτό ξεκινησε να γίνεται αντιληπτό το 1984 και συνέχισε έντονα την δεκαετία των 80’s μέχρι και τα mid 90’s όπου κυριάρχησαν στην συνείδηση του μέσου metalhead δίνοντας στον ήχο πολλά περισσότερα διαχρονικα και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο.
