English
Last Updated on 17:55 by Giorgos Tsekas
Ανταπόκριση: Γιάννης Δόης, Φωτογραφίες: Νάνσυ Κωστή
Οι Smoke the Fuzz Gigs συνεχίζει ακατάπαυστα το σερί απίστευτων συναυλιών της, αυτή τη φορά με το Descent Edition του Smoke the Fuzz Fest να εκτυλίσσεται σε ένα διήμερο φωτιά με τους Βέλγους Oathbreaker και Amenra την Παρασκευή, 28 Απριλίου στο Gagarin205 και το Σάββατο, 29 Απριλίου στο Piraeus 117 Academy με την Αμερικανίδα Chelsea Wolfe και τους δικούς μας Skull & Dawn να ανοίγουν τη συναυλία. Αμφότερα live λειτούργησαν υποδειγματικά σε θέμα οργάνωσης με ευλαβική πίστη στο πρόγραμμα τους. Φυσικά το Metal Invader δεν θα μπορούσε να λείπει!
Οι Oathbreaker από την Ghent του Βελγίου εμφανίστηκαν ακριβώς σύμφωνα με το πρόγραμμα στις 9μ.μ στη σκηνή του Gagarin205 επί της οδού Λιοσίων. Με τα φώτα για ένα live που θα μπορούσαμε να μιλάμε για καιρό, αν αναλογιστεί κανείς τον ολόφρεσκο δίσκο “Rheia” στα μπαγκάζια τους και την ιδιαιτέρως αυξημένη συναυλιακή τους κινητικότητα, η αναστροφή των προσδοκιών μου αποδείχθηκε απότομη. Μου πήρε ώρα να συνέλθω από τον ίσως χειρότερο συναυλιακό ήχο των τελευταίων χρόνων, πράγμα που με οδήγησε να αναζητώ κατά τη διάρκεια του live ένα σημείο που μπορώ να ακούσω καλύτερα και ελαχιστοποιούσε την προσήλωση μου στην μπάντα με αύξοντες ρυθμούς. Κυριαρχούσε παντού ο βόμβος του μπάσου και το kick-drum(μπότα), θάβοντας τα κιθαριστικά θέματα του συγκροτήματος, απολύτως απαραίτητα για να βιώσει κανείς σωστά τη μουσική τους. Στα θετικά, η μπάντα φάνηκε σε φόρμα, ο ντράμερ σκότωνε και η ερμηνεία της Caro Tanghe ήταν κάτι παραπάνω από καθηλωτική, καθώς ακροβατούσε ανάμεσα σε απόκοσμες κραυγές και νοσταλγικά νανουρίσματα. Τα τεχνικά προβλήματα τελικά υπερίσχυσαν της καλής εμφάνισης των Oathbreaker και βγήκα για το διάλειμμα με μια πίκρα στο στόμα.
Ακούστηκαν τα: 10:56, Second Son of R., Being Able to Feel Nothing, Where I live, Where I leave, The Abyss Looks into Me, Needles in Your Skin, Immortals.
Το live των Amenra στο Roadburn το 2016 υπήρξε, έστω και μέσα από YouTube (χαχαχα), μια από τις πιο δυνατές συναυλιακές στιγμές για μένα. Λίγες μπάντες καταφέρνουν να χαρίσουν μια τόσο έντονη εμπειρία που καταφέρνει να υπερβεί τη φυσικότητα της πράξης και να διοχετευθεί μέχρι και ψηφιακά. Είχε φτάσει όμως η μέρα που θα τους βίωνα όπως τους αρμόζει. Η μπάντα εμφανίζεται στη σκηνή στην προδιαγεγραμμένη ώρα και η κάθοδος ξεκινάει χαρακτηριστικά με το τελετουργικό χτύπημα των μεταλλικών ράβδων του Colin H. van Eeckhout, ο οποίος με γυρισμένη την πλάτη του στο κοινό ασκεί με τον τρόπο του την κριτική του στο ναρκισσιστικό φροντμανιλίκι από το οποίο πάσχουν τα «σκληρά» ιδιώματα, χωρίς να αποχωρίζεται από τους υπόλοιπους της μπάντας, υλοποιώντας την οντότητα των Amenra μπροστά στα μάτια μας. Αντίθετα με προηγουμένως, ο ήχος έχει βελτιωθεί τρομερά και αποτέλεσε ένα μεγάλο συν στα καταιγιστικά χτυπήματα των Βέλγων. Θα τονίσω ξανά, όπως έκανα και παραπάνω, ότι έχουμε να κάνουμε με μια καθαρά συναυλιακή μπάντα. Για μένα δεν είχε να κάνει τόσο με το τι κομμάτια θα είχαν στο set-list τους, γιατί απλά ότι και να διαλέγανε θα το κάνανε με την δέουσα προσοχή και με κατάθεση ψυχής. Στη μοναδικότητα της βραδιάς κρίθηκε καίρια η σκηνική παρουσία της μπάντας και η πρωτόγονη θεατρικότητα του τραγουδιστή ξεκινώντας από τη μάχη του με τους δαίμονες του (βλέπε το ένα χέρι του να ξεπροβάλει πίσω από την πλάτη του και να μάχεται το υπόλοιπο σώμα), την σταδιακή γύμνωση του σκίζοντας την μπλούζα του για να φτάσει στην κάθαρση και το άπλωμα των χεριών στον ουρανό αγγίζοντας τη θέωση. Οι Amenra έκαναν αυτό που ξέρουν καλά και κατέβηκαν από τη σκηνή χωρίς να ενδώσουν στην παράδοση του encore, για το οποίο τους αγάπησα και λίγο παραπάνω.
Ακούστηκαν τα: Boden, The Pain. It is Shapeless., Thurifer.Et Clamor ad te Veniat, .Razoreater., .Aorte.Nous Sommes Du Même Sang, .TerZiele.Tottedood., Nowena|9.10, .Am Kreuz., .Silver Needle.Golden Nail.
Υ.Γ.: Ήταν άλλο ένα live που θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς τα διαρκή πηγαδάκια και το οπαδιλίκι των ελλήνων θεατών.
