English
Last Updated on 17:50 by Giorgos Tsekas
Είδος: Thrash Metal, Speed Metal
Χώρα: Καναδάς
Εταιρεία: Roadrunner
Έτος: 1989
Καθότι τα χρόνια της εφηβείας και τα πρώτα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής είχαν σχεδόν αποκλειστικά στο στίγμα του Thrash Metal στις μουσικές επιλογές (ξέρεις, με όλο το πακέτο: γιλέκο – πανοπλία με ραφτά μέχρι και στον γιακά, τζιν σωλήνες, λευκά μποτάκια – τα οποία βέβαια τιμάω μέχρι και σήμερα αλλά είναι άλλη ιστορία αυτή), ήταν αναρίθμητες και ατέρμονες οι συζητήσεις περί συγκροτημάτων του είδους, περί καλύτερων / πιο επιδραστικών δίσκων, τέλειων lineup, χαρακτηριστικών συναυλιών και πάει λέγοντας (κάτι που σίγουρα κάνουμε ακόμα και τώρα αλλά με πιο διαλλακτικές μεθόδους και δεκτικότητα). Η επίδειξη γνώσης και ψαγμενιάς ήταν το βασικό χαρακτηριστικό του θρασά στην τρυφερή αυτή ηλικία, θαρρείς και σε αυτά βασιζόταν η επιβίωσή μας. Περασμένα μεγαλεία. Τέλος πάντων, μη μακρηγορώ, όλοι έχουμε περάσει από αυτήν την φάση. Κάτι, όμως, που από ένα σημείο και μετά όσο μεγάλωνα το πρόσεχα περισσότερο, ήταν το γεγονός ότι πολύ σπάνια έπεφταν στην κουβέντα οι Annihilator. Συνήθως η αναφορά στους Καναδούς γινόταν όταν η συζήτηση «διευρυνόταν» και μιλούσαμε για τα πιο «περίεργα» συγκροτήματα, που, εντάξει, ήταν του είδους, αλλά ξέφευγαν από τη λογική των Slayer, Exodus, Dark Angel κ.ο.κ..
Παρόλα αυτά όμως, όταν αρχίσαμε να μεγαλώνουμε και να ξεφεύγουμε από τον αμιγή χουλιγκανισμό και την γηπεδική κουβέντα με αλαλαγμούς υπέρ προάσπισης των θρασογούστων μας, καταλάβαμε ότι όντως οι Καναδοί Annihilatorόχι μόνο θα έπρεπε να κατέχουν περίοπτη θέση στο πάνθεον των ThrashMetalσυγκροτημάτων αλλά και στις καρδιές μας (κάτι που το πέρασμα του χρόνου απέδειξε). Από τους πιο χαρακτηριστικούς δίσκους και των ίδιων ως συγκρότημα αλλά και του είδους, ήταν το “Alice In Hell” που κυκλοφόρησε στα μέσα του 1989 και για το οποίο αποφάσισα να πω και πέντε πράγματα, ίσα για να σκαλίσουμε το σεντούκι του παρελθόντος.
Αρχικά, να πούμε πως πράγματι οι Καναδοί (δημιουργημένοι από τον κιθαρίστα – και μοναδικό originalμέλος πλέον – Jeff Waters το 1984) εξακολουθούν να είναι ένα από τα συγκροτήματα με τις υψηλότερες πωλήσεις στην Καναδική μουσική ιστορία, έχοντας πουλήσει πάνω από τρία εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως, ακόμα κι αν οι περισσότερες από αυτές τις πωλήσεις έγιναν εκτός του Καναδά. Μαζί με τους Sacrifice, τους Voivod και τους Razor, οι Annihilator λογίζονται ως μέλη των Big 4 του Καναδικού Thrash Metal, ενώ παράλληλα λογίζονται ως μια από τις κομβικές δυνάμεις που όρισαν και διαμόρφωσαν το δεύτερο κύμα του Thrashαπό τα τέλη του 1980 ως και τις αρχές του 1990, μαζί με τους Sepultura, Sacred Reich, αλλά και τους Death Angel, τους Forbidden και τους Testament από τη μεριά της λατρεμένης Bay Area.
Επί της ουσίας, ο δίσκος που δημιούργησε όνομα αλλά και κληρονομιά για τους Annihilator είναι το ντεμπούτο τους, το “Alice in Hell” που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1989, από την Roadrunner Records και πούλησε παγκοσμίως πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Μάλιστα, ο συγκεκριμένος δίσκος ήταν το ντεμπούτο με τις υψηλότερες πωλήσεις της Roadrunner Records ως δισκογραφικής εταιρείας.
Το “Alice In Hell” είναι πραγματικά είναι τρομερά ιδιαίτερο και ιδιόμορφο ντεμπούτο. Ενώ στην ολότητά του αποπνέει τον χαρακτήρα του Thrash κινήματος, ενσωματώνοντας και απορροφώντας πολλά από τα βασικά του στοιχεία – ειδικά από τη μεριά της BayArea / είναι προφανές, παραμένει ένας δίσκος με ταυτότητα και διαφορετική ιδιοσυγκρασία, αφού στις δομές των τραγουδιών μπορούμε να βρούμε στοιχεία από Progressive και Heavy Metal, κάνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον δίσκο διαφορετικό και ασυνήθιστο. Φυσικά ξεχωρίζει για την σκοτεινή και ως ένα σημείο αρνητική ατμόσφαιρα που δημιουργεί, ενώ σίγουρα αποπνέει έναν αέρα ψυχιατρικής κλινικής, όπως προδίδει αλλά και προστάζει το εξώφυλλο και το βασικό θέμα του ομότιτλου κομματιού. Πιθανώς το σημαντικότερο στοιχείο του δίσκου αποτελούν οι κιθάρες, οι οποίες θερίζουν ψυχές με την πολυεπίπεδη μορφή και απόδοσή τους, ενώ σε δεύτερο χρόνο έρχονται φωνή και τύμπανα, που μοιάζουν να είναι εκεί απλά για να ντύσουν και να αγκαλιάσουν τις κιθάρες του Waters. Κάθε τραγούδι βρίθει εξαιρετικής / χαρισματικής δουλειάς στις κιθάρες και το μπάσο. Ξεχωρίζει επίσης η παραγωγή του δίσκου, που αφήνει σε όλους τον κατάλληλο χώρο για να αναπνεύσουν και να αναπτυχθούν.
Το “Alice In Hell” ήταν ο πρώτος από τους έξι δίσκους του συγκροτήματος κατά τους οποίους στην σύνθεση των κομματιών συμμετείχε και ο πρώην τραγουδιστής των Annihilator, John Bates, σε κομμάτια όπως τα “Alison Hell”, “W.T.Y.D.”, “Burns Like a Buzzsaw Blade” και “Human Insecticide”. Ο Bates συμμετείχε συνθετικά και στους δίσκους: Never, Neverland (1990), King of the Kill (1994), Refresh the Demon (1996), Remains (1997) και Criteria for a Black Widow (1999).
Παρά το γεγονός ότι στις σημειώσεις της κυκλοφορίας το συγκρότημα αναγράφεται ως πενταμελές, οι Annihilator αποτελούνταν από τρία μέλη (Randy Rampage, Jeff Waters and Ray Hartmann) κατά την ηχογράφηση του 1988. Ο Watersπαράλληλα με τα κιθαριστικά του μέρη, έπαιξε επίσης μπάσο και έκανε δεύτερα φωνητικά, ενώ παράλληλα έκανε την παραγωγή του δίσκου και έγραψε όλα τα κομμάτια, με εξαίρεση το εναρκτήριο “Crystal Ann”. Αν και οι Anthony Brian Greenham και Wayne Darley αναφέρονται σαν κιθάρα και το μπάσο αντίστοιχα, η αναφορά αυτή ήταν λάθος της Roadrunner, όπως αποκάλυψε αργότερα σε συνεντεύξεις του ο Waters, ενώ εντάχθηκαν ως μέλη των Annihilator μετά την ολοκλήρωση του “Alice in Hell”. Ο Darley, ωστόσο, πράγματι συμμετείχε στα δεύτερα φωνητικά.
Για την προώθηση του δίσκου, οι Annihilator έπαιξαν ως support act στην παγκόσμια περιοδεία των Onslaught “In Search of Sanity”, αλλά και στην περιοδεία “Practice What You Preach” τωνTestament.
Η ηχογράφηση και η μείξη του δίσκου έγινε στα Live West Productions, Fiasco Bros. Studios, στο New Westminster μεταξύ 1987 και 1988.
Το “Alice In Hell”επανακυκλοφόρησε δύο φορές: το 1998 με τρία demoκομμάτια και ξανά τον Σεπτέμβριο του 2003, ως μια συλλογή που απαρτιζόταν από δυο CD (μαζί με το “Never Neverland”) και έφερε τον τίτλο “Two From The Vault”.
Μακράν οι καλύτερες στιγμές του “Alice In Hell” είναι τα “W.T.Y. D.” (“Welcome To Your Death”) και το “Human Insecticide”, το οποίο και θεωρώ το καλύτερο κομμάτι στην ιστορία των Annihilator.
Trivia: – “Schizos (Are Never Alone) Parts I & II” είχαν αρχικά τον τίτλο “Fuck the Dead”.
Alison Hell
