Είδος: Black Metal
Χώρα: Γαλλία
Εταιρία: Norma Evangelium Diaboli
Χρονιά: 2016
Αν με ρώταγε κάποιος, ποιας μπάντας την επαναδραστηριοποίηση μπορεί να περίμενα εν έτι 2016, το τελευταίο όνομα που θα ερχόταν στο μυαλό μου θα ήταν αυτό των Antaeus. Συγκρότημα που στιγμάτισε το underground των ’00s, με τελείως cult και σχετικά αντιεπικοινωνιακό προφίλ, δεν διαλύθηκε επισήμως ποτέ, αλλά μετά το “Blood Libelis” του 2006 έπεσε σε μια οριακή νάρκη, με τη δημιουργική του ενέργεια να διοχετεύεται εν μέρει στο όχημα των Aosoth. Κι όμως, χωρίς πολλά πολλά, υπό τη μαύρη σημαία της NoEvDia, οι Antaeus επέστρεψαν φέτος με το τέταρτο κατά σειρά full-legth τους, ονόματι “Condemnation”, το οποίο ακολουθεί το άκρως αναγνωρίσιμο μελανέρυθρο μοτίβο όσον αφορά το εξώφυλλο.
Το ότι ο δίσκος είναι καταιγιστικός είναι κάτι λίγο πολύ αναμενόμενο. Οι Antaeus ήταν πάντα άξια τέκνα της σποράς των Von και των πρώιμων Beherit, τους οποίους εξακολουθούν να διυλίζουν μέσω μιας πιο μαύρης και οριακά φινετσάτης επιρροής από το αρχοντικό σκοτάδι του Σκανδιναβικού τοπίου. Καταιγισμός λοιπόν, με υπερταχύ κιθαριστικό ξύσιμο που είναι ιδιαίτερα αφοσιωμένο στην επαναληπτική κοφτή φρενίτιδα, με άκρως ικανοποιητική δουλειά στα τύμπανα (που έχουν προωθηθεί κάπως μπροστά στην παραγωγή), και μια μανιασμένη απόδοση από τον MkM. Η ορμητικότητα του άλμπουμ είναι τέτοια, που σε παρασέρνει πανεύκολα σε μια ψυχωτική βύθιση στην απόλαυση της κτηνωδίας. Τα σημεία φρενήρους ταχύτητας είναι τόσο καλοφτιαγμένα που επιβεβαιώνουν το ποιοτικό στάτους των Γάλλων – ακόμη κι αν η συνθετική ποικιλία δεν είναι τεράστια και τα κομμάτια συγχέονται μεταξύ τους. Ο δίσκος είναι εγχειρίδιο απεικόνισης του ακραίου black metal – χωρίς να ξεφεύγει προς noise κτηνωδίες τύπου Revenge. Άλλωστε ανέκαθεν το χαρακτηριστικό των Antaeus ήταν η παραμονή (παρά την αφύσικη ακρότητα) εντός του μαυρομεταλλικού συνθετικού τοπίου – ακούστε το αρχικό/βασικό riff του “Flesh Ritual” για μια εικόνα του τι περίπου εννοώ.
Το “Condemnation” είναι η επιστροφή που θα είχαμε στο μυαλό μας αν περιμέναμε την επαναδραστηριοποίηση αυτή των Antaeus. Ίσως παραείναι κοντά σε αυτό που αναμέναμε, ίσως οι Γάλλοι παίξανε εκ του ασφαλούς, ίσως δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για διαφοροποίηση. Το σίγουρο είναι πως ακούγοντας το άλμπουμ θαρρείς πως οι Antaeus είχαν πατήσει “Pause” για δέκα χρόνια, και με το που κάποιος πάτησε το “Continue” συνέχισαν να παίζουν σα να μην πέρασε μέρα – με λίγο πιο γεμάτη παραγωγή μονάχα. Ο δίσκος δεν είναι ρηξικέλευθος, τα κομμάτια μπορεί να μην ξεχωρίζουν όλα μεταξύ τους, αλλά το “Condemnation” σε αναγκάζει σε πάρα πολλά σημεία του να κρατήσεις αόρατα πορτοκάλια με λύσσα – και με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνει πλήρως τον ανίερο ρόλο του.
4.5/6
