Είδος: Classical / Chamber Music / Cello Rock / Symphonic Metal
Χώρα: Φινλανδία
Εταιρεία: Mercury / Universal
Κυκλοφορία: Μάιος 1996
Ανά καιρούς, είναι πολλά τα άρθρα και οι μελέτες που, συγκρίνοντας την κλασική με την ακραία μουσική (βλέπε εν προκειμένω το Thrash Metal του ένδοξου ’80), όχι μόνο αναδεικνύουν τις ομοιότητες στις δομές των δύο αυτών εκφράσεων, αλλά και πολλές φορές καταδεικνύουν την ομοιογένεια στην ιδιοσυγκρασία τους. Η εισροή της συμφωνικής ορχήστρας σε κομμάτια του φάσματος του ακραίου Metal ξεκίνησε από νωρίς, από Σκανδιναβία και Βαλτικές κυρίως Χώρες κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ενώ ενδυναμώθηκε η παρουσία της κατά τις αρχές και τα μέσα του ’90, εποχή κατά την οποία ναι μεν ο κόσμος ξεκίνησε να έχει την τάση να θέλει να γευτεί κάτι καινούριο και πρωτοποριακό, από την άλλη δε, υπήρχαν και αυτοί που επέλεγαν να μείνουν κλεισμένοι στα στεγανά όρια του είδους πoυ αγαπούσαν. Μέσα σε όλο αυτόν τον μύλο κινήσεων αλλά και παράλληλα στασιμότητας, οι Φινλανδοί Apocalyptica προχωρούν σε μια κυκλοφορία πολύ έξω από τα νερά που είχαμε συνηθίσει, αλλάζοντας κατά τρόπον τινά μια από τις πολλές γραμμές πλεύσης της εποχής.
Το Heavy Metal και η Κλασική μουσική κατείχαν ανέκαθεν ισάξια σημασία για τον Eicca Toppinen, πνευματικό παιδί του οποίου αποτέλεσαν οι Apocalyptica. Συνεπώς, το να οδηγηθεί στη σύζευξη μουσικής δωματίου (με επίκεντρο το cello) και της θρασύτητας των πρώτων βημάτων των Metallica μάλλον ήταν μονόδρομος.
Το «Apocalyptica Plays Metallica By Four Cellos” κυκλοφόρησε στις 10 Μαΐου 1996 και μάλιστα αποτέλεσε και το (παράδοξο) ντεμπούτο του συγκροτήματος, αποδεικνύοντας ότι μια διαφορετική – αλλά οπαδική – προσέγγιση σε δεδομένες επιτυχίες του συγκεκριμένου συγκροτήματος, δεν μπορεί παρά να είναι άκρως ενδιαφέρουσα, επιτυχής για τους θιασώτες του είδους (μας παίρνει να πούμε ότι γέννησε 170 συναυλίες σε 40 χώρες, έτσι;) και ομολογουμένως έναυσμα για ανάλογες κινήσεις και κυκλοφορίες.
Το»Apocalyptica Plays Metallica By Four Cellos” περιλαμβάνει (κατά την αρχική του κυκλοφορία) οκτώ ορχηστρικές διασκευές στα κάτωθι τραγούδια των Metallica: “Enter Sandman”, “Master of Puppets”, “Harvester of Sorrow”, “The Unforgiven”, “Sad But True”, “Creeping Death”, “Wherever I May Roam” και “Welcome Home (Sanitarium)”.
Ο δίσκος ηχογραφήθηκε κατόπιν παρότρυνσης ενός στελέχους μιας δισκογραφικής κατά την παρακαλούθηση μιας συναυλίας του συγκροτήματος το 1995, κατά την οποία εκτελέστηκαν κάποια από τα προαναφερόμενα τραγούδια. Παρά το γεγονός ότι στην αρχή οι Apocalypticaήταν αρνητικοί και έβλεπαν αποφατικά την ιδέα αυτή, με την λογική ότι είναι αδύνατο πασίγνωστα κομμάτια που όρισαν μέρος του Thrash Metal να ακουστούν από τον κόσμο σε τέτοια εκτέλεση, κατάφεραν να πεισθούν και πράγματι να προχωρήσουν στην ηχογράφηση.
Φυσικά, όπως προδίδει και ο τίτλος του δίσκου, κυρίαρχο όργανο στην όλη προσπάθεια αποτελεί το cello. Χωρίς την παραμικρή ιδέα τυμπάνων, κιθάρων, φωνητικών αλλά και παραμορφώσεων, το «Apocalyptica Plays Metallica By Four Cellos” προσέφερε μια γεύση μοντέρνου για την εποχή Avant–Garde σε αντίθεση με την δυναμική και κατά μέτωπον επίθεσης που προσέφεραν οι αρχικές εκτελέσεις των τραγουδιών από τους ίδιους τους Metallica. Αισθητικά τα τραγούδια κράτησαν την αρχική τους ένταση και πρόκληση εμφατικών συναισθημάτων, ωστόσο αυτή τη φορά θα έλεγα ότι οι Apocalyptica έδωσαν μια ιδιαίτερα εντεταμένη αίσθηση μελαγχολίας, που ως ένα σημείο ανέδειξαν μια τελείως διαφορετική πλευρά των κομματιών. Εξέχουσα στιγμή το “Wherever I May Roam”.
Για την 20η επέτειο του δίσκου (ήτοι 22/07/2016 για να είμαστε και πιο συγκεκριμένοι), υπήρξε μια επανακυκλοφορία με τρία bonus κομμάτια, όπου και προστέθηκαν ακυκλοφόρητες και καινούριες έως τότε ορχηστρικές εκτελέσεις των “Battery”, “Nothing Else Matters” και “Seek And Destroy”.
Εν κατακλείδι, οι Apocalyptica δημιούργησαν ένα δικό τους ουσιαστικά μουσικό είδος, βάσει του οποίου όχι μόνο κατάφεραν να εδραιώσουν τη θέση τους στο μουσικό πεντάγραμμο αλλά και να χαράξουν μια πορεία άνω των δύο δεκαετιών με επιτυχείς μετέπειτα κυκλοφορίες και παγκόσμιες περιοδείες. Εάν δεν έχει τύχει να ‘κουμπώσετε’ τον δίσκο, προτείνω ανεπιφύλακτα να το κάνετε, γιατί ίσως ανακαλύψετε κάτι νέο και να αναθερμάνετε τη σχέση σας με τους Metallica (όσοι τέλος πάντων έχετε απομακρυνθεί από αυτούς), ενώ σίγουρα προτείνω να δείτε την αντίστοιχη παρουσίαση των τραγουδιών αυτών από τους Apocalyptica
