English
Last Updated on 16:53 by Lilliana Tseka
Είδος: Rock
Χώρα: U.S.A.
Εταιρεία: Abraxahn Hymns
Έτος: 2015
Υπάρχει κάτι βαθιά ηρωικό στο “Purple”, την τέταρτη πλήρη κυκλοφορία των Baroness, τόσο σε περιεχόμενο όσο και στις περιστάσεις κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε. Κατά την περιοδεία τους για το διπλό και κάπως άνισο “Yellow/Green” (το “Yellow” ήταν εξαιρετικό, το “Green” λιγότερο άριστο) το συγκρότημα υπέστη ένα τρομερό ατύχημα με λεωφορείο που ανάγκασε τα μέλη του να θεραπεύσουν τις πληγές τους για μήνες, ή τουλάχιστον των δυο μελών που αποτελούν τον πυρήνα, αφού οι άλλοι δυο έφυγαν από το συγκρότημα. Και όμως, η μπάντα επιστρέφει τρία χρόνια αργότερα, θριαμβευτική και φρέσκια όσο ποτέ άλλοτε με μάλλον τον καλύτερο δίσκο της μέχρι σήμερα.
Κάποιος θα σκεφτόταν πως το “Purple” («Μωβ») θα ήταν το καλύτερο χρώμα για να ονομάσουμε έναν δίσκο γεμάτο απόγνωση, πικρά συναισθήματα και θυμό, αλλά αυτό δεν συμβαίνει εδώ. Οι Baroness εμφανίζονται πιο χαλαροί στο πνεύμα, αλλά σφιχτοί στο σύνολό τους περισσότερο από ποτέ, ροκάροντας με τον δικό τους εκστατικό τρόπο, σχηματίζοντας τα τραγούδια τους χρησιμοποιώντας όλα τα τεχνάσματα και τις δεξιότητες που έχουν χρησιμοποιήσει και στους προηγούμενους δίσκους τους. Και ακόμα περισσότερα. Το “Purple” είναι πολύ ζωντανό, σχεδόν χορευτικό σε τραγούδια όπως το “Try To Disappear” και φαίνεται ότι η μπάντα δεν έχει μείνει πίσω σε κάτι, ούτε στην τραγουδοποιΐα ούτε στο να δοκιμάζουν νέες ιδέες. Η προσθήκη του τζαζ εκπαιδευμένου μπασίστα Nick Jost και του ντράμερ Steven Thompson (Trans Am) έδωσε μια εντελώς διαφορετική αίσθηση ρυθμού και χρόνου στο συγκρότημα, αναδιατάσσοντας τη χημεία του και ανανεώνοντας τη στάση του.
Μπορεί να μη συμπεριφερθώ δίκαια στον δίσκο προσπαθώντας να ξεθάψω τα κρυμμένα νοήματα του, αλλά η ερμηνεία μου είναι ότι το συγκρότημα παρουσιάζει με ένα θαυμάσια ισορροπημένο τρόπο όλες τις μουσικές του πτυχές, όπως έχουν παρουσιαστεί σε προηγούμενες κυκλοφορίες, εξακολουθώντας να συμμετέχει στη γραμμική εξέλιξη της μουσικής του, βαδίζοντας σε περισσότερο απλού ροκ μονοπάτια αντί να παρουσιάζει μια απλή σύνοψη της καριέρας του μέχρι τώρα. Το άλμπουμ ξεκινάει με το πιο mastodon-ικό riff που έγραψαν ποτέ και τελειώνει με αυτό το παράξενο εξωγήινο outro που ονομάζεται “Crossroads To Infinity” που εκτείνει το χρονοδιάγραμμα της μπάντας από τις ρίζες του στη Savannah και τους συναδέλφους της από τη Georgia στο διασυνοριακό μέλλον. Στο μεταξύ, υπάρχουν 9 τραγούδια που απηχούν όλες τις επιρροές της μπάντας, από Pink Floyd σε Blitz αλλά εξακολουθούν να είναι οι Baroness που ξέρουμε μέχρι το κόκαλο. Αυτό που εντυπωσιάζει με την πρώτη ακρόαση είναι οι δίδυμες κιθαριστικές μελωδίες ή τα σόλο που κορυφώνονται με έναν κλασικό heavy metal τρόπο, με αποτέλεσμα να θέλετε να ανοίξετε τα χέρια σας προς τον ουρανό, κάνοντας το “Purple” μια καθαρτική εμπειρία για τον ακροατή, και αν μπορώ να μαντέψω σωστά, το ίδιο ισχύει και για τους μουσικούς που το έγραψαν.
Μου πήρε λίγο χρόνο να αγαπήσω αυτόν τον δίσκο – ενώ η μελαγχολία και εσωστρέφεια που ακτινοβολούσε το “Yellow” με συνεπήρε εξαρχής – αλλά όταν τελικά με κέρδισε, αποκάλυψε ένα πόνημα γεμάτο ζωντάνια και αισιοδοξία που υπενθυμίζει στους πάντες ότι η επιμονή είναι σημαίνουσας σημασίας και διατηρεί το πνεύμα ψηλά. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι το “Purple” είναι ένας αρκετά διασκεδαστικός rock δίσκος.
4,5/6
