English
Last Updated on 19:10 by Giorgos Tsekas
Η σημασία αυτής της μπάντας είναι υπεράνω λέξεων και η δισκογραφία τους είναι ένα ανισόρροπο μονοπάτι, που περιέχει και τα καλύτερα και τα χειρότερα που μπορεί να βρει κανείς. Ο Quorthon πειραματιζόταν συνεχώς, επαναπροσδιόριζε τον ήχο του συνεχώς, έπαιξε διάφορα στυλ με το δικό του τρόπο και άλλοτε δούλεψε τέλεια, άλλοτε αστόχησε μίζερα. Παρακάτω είναι η δουλειά του βασικού συγκροτήματος ενός από τους πιο ανήσυχους και σημαντικούς καλλιτέχνες στην ιστορία του metal.
Hammerheart (1990)
Σε μια παλιά συνέντευξη, ο Quorthon είπε ότι θα έφτιαχνε κάτι πιο ατμοσφαιρικό με τον επόμενο δίσκο, με μακροσκελείς συνθέσεις, ακόμα και καθαρά φωνητικά. Μιλούσε για το Hammerheart, αλλά δε νομίζω ότι κανείς αντιλήφθηκε τη βαρύτητα, το επίπεδο τελειότητας, και πόσο το αποτέλεσμα θα τάραζε τα νερά του underground. Ποτέ δεν έχω σκεφτεί κάποιο άλλο δίσκο ως τον καλύτερο των Bathory. Ό,τι άλλο σχετικά με το viking metal έγραψε αξιολογούνται με βάση αυτό εδώ. Ο κάθε viking metal δίσκος που έχει γραφτεί ποτέ είναι υποδεέστερο αυτού του τερατώδους αριστουργήματος. Ο Quorthon ακούμπησε τους ουρανούς και μας δώρισε ένα από τα καλύτερα metal albums στην ιστορία, ένα ορόσημο στο είδος, είναι καθηλωτικό, έντονο και αξιομνημόνευτο, μια εμπειρία που πρέπει να βιώσει ο κάθε ακροατής. [6/6]
Blood Fire Death (1988)
Είναι ο δίσκος που ενέπνευσε τους Marduk να κυκλοφορήσουν μια concept τριλογία βασισμένη σε κάθε μια από τις λέξεις του τίτλου του, τα Nightwing – Panzer Division και La Grande Danse Macabre. Ανάμεσα σε συζητήσεις και debate για το ποιό από τα πρώτα Bathory είναι το καλύτερο, δεν υπάρχει ξεκάθαρος νικητής, αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη, εύκολα παίρνει το σκήπτρο το Blood Fire Death. Ο δίσκος αυτός παρουσιάζει τρομερή βελτίωση σε όλους τους τομείς. Έχει το βίαιο και μισανθρωπικό στοιχείο των προηγούμενων δίσκων, εδώ οι ιδέες είναι εξαιρετικές, εντελώς επικές. Οι στίχοι κινούνται προς τη Σκανδιναβική μυθολογία και είναι αρκετά καλύτεροι, έχει μια φοβερή εισαγωγή με άλογα και κεραυνούς που ανοίγουν το δρόμο για το “A Fine Day To Die”, ένα από τα καλύτερα κομμάτια των Bathory γενικώς. Ο δίσκος δεν έχει κακή στιγμή και προσπερνάει τα προηγούμενα του Quorthon. Τα πρώτα τέσσερα album των Bathory θεμελιώδη μαθήματα για κάθε μεταλλά, έτσι απλά. [5.5/6]
Under the Sign of the Black Mark (1987)
Όσον αφορά το black metal, απογειώθηκε το 1987 με αυτό το μαύρο μαργαριτάρι. Ο δίσκος έχει κλασικά κομμάτια που έχουν αντέξει το χρόνο. “Enter the Eternal Fire” κρύβει το μεγαλείο των μετέπειτα Bathory όταν μπήκε / δημιούργησε το viking metal, το “Woman of Dark Desires” είναι εξαιρετικά εθιστικό με την πιο παραδοσιακή του δομή, και αν βαριέσαι με το αργό “Call from the Grave”, περίμενε μέχρι να ακούσεις το μέρος που διασκευάζει τη μελωδία από το Marche Funebre το Chopin. “Of Doom”, “Massacre”, “Equimanthorn”, “Chariots of Fire” (απλά ακούστε τα και έχετε υπόψιν τη χρονολογία που κυκλοφόρησαν) είναι γρήγορα και γεμάτα ενέργεια, δείχνουν πως συνδέονταν σιγά σιγά τα κομμάτια που αργότερα μετατράπηκαν σε υποείδη του extreme metal. Δε θα αντιδρούσα αν κάποιος έδινε αυτό το δίσκο ως απάντηση στην ερώτηση “τι είναι το black metal;”. Μπορεί να συγκριθεί μόνο με άλλους δίσκους των Bathory. [5/6]
Bathory (1984)
Είναι ο απαγορευμένος καρπός, από τον οποίο άνθισε ολόκληρο το black metal τα επόμενα χρόνια. Με αυθόρμητο, παθιασμένο πρόσωπο, με το καρακλασικότατο εξώφυλλο, ο Quorthon θέτει τα θεμέλια και δημιουργεί επιθετικά, βρώμικα riff το ένα μετά το άλλο, συμβάλλοντας με μερικά από τα πιο διάσημα κομμάτια του είδους. Εκατοντάδες μπάντες το αναφέρουν ως βασική επιρροή, εκατοντάδες μπάντες έχουν διασκευάσει πράγματα από εδώ. Ένα από τα βασικότερα album στο metal, πρέπει να υπάρχει σε κάθε συλλογή και το ότι το εκτιμούν τόσο πολύ και οι νέοι οπαδοί σήμερα, μας κάνει να φανταζόμαστε μόνο την αναστάτωση που θα προκάλεσε τότε στον καιρό του, στο underground, όταν τα όρια μεταξύ των ειδών δεν ήταν ακόμα διακριτά. “War”, “Reaper”, “Sacrifice”, “Hades”, οι καμπάνες στο “Raise the Dead”, τα πάντα στην πιο καθαρή, ακατέργαστή τους μορφή. [5/6]
Blood On Ice (1996)
Αυτό μάλλον είναι το προσωπικό μου αγαπημένο των Bathory και ξέρω πόσο ασυνήθιστη είναι αυτή η άποψη. Πιστεύω ότι το Blood On Ice είναι κάπως παραμελημένο όταν συζητάμε για τα viking metal albums του Quorthon, ίσως επειδή ήταν επακόλουθο άσχημων πονημάτων, αλλά τα περισσότερα κομμάτια εδώ είναι αρκετά καλά. Δεν του λείπει η επικότητα ή το συνθετικό ενδιαφέρον, βοήθησε να αλλάξει το συναίσθημα ότι οι Bathory ίσως έχασαν το δρόμο τελείως μετά το 1991. Ας μην αναφέρουμε ότι εδώ υπάρχουν μερικές από τις καλύτερες στιγμές του Quorthon να τραγουδάει με καθαρή φωνή. Και ο κόσμος το αναφέρει ως ένα b-side του Twilight of the Gods, σοβαρά τώρα; [4.5/6]
Twilight of the Gods (1991)
Το δεύτερο album στην εποχή του viking metal των Bathory. Παρόλο που προχωρά χέρι με χέρι με το Hammerheart, το Twilight of the Gods δεν είναι στο ίδιο επίπεδο σχετικά με τον προκάτοχό του. Είναι πιο αργό και επικεντρώνεται στην επική ατμόσφαιρα, μειώνοντας το black και το thrash σχεδόν στο μηδέν. Πολλές μελωδικές γραμμές και τραγούδι, ακουστικά μέρη, ο δίσκος ρέει μια χαρά και δεν ενοχλεί, βέβαια εγώ προσωπικά μπορεί να μην επέλεγα το συγκεκριμένο για να ακούσω Bathory όταν μου έρχεται η όρεξη. Αλλά αυτός είμαι εγώ. Το ξέρω και συμφωνώ ότι θεωρείται από πολλούς ως σπουδαίο. [4/6]
Nordland I (2002) & Nordland II (2003)
Διάλεξα να γράψω ένα ενιαίο κείμενο γι’αυτά τα δύο γιατί για μένα, είναι παρεμφερή και περίπου στο ίδιο μήκος κύματος. Οι τελευταίες ηχογραφήσεις των Bathory κλείνουν θερμά τη δισκογραφία αυτού του μεγάλου συγκροτήματος, παίζοντας viking metal με τον τρόπο που τους απογείωσε μια δεκαετία πριν. Επιτέλους, έχουμε μερικές πολύ δυνατές συνθέσεις που ψιλοφέρνουν πίσω το μεγαλείο των παλιότερων δίσκων, και στο I και στο II έχω αγαπημένα κομμάτια. Ο Quorthon ήθελε να φτιάξει κι άλλους δίσκους στη σειρά των Nordland αλλά ξέρουμε πώς τελείωσε. Στο δεύτερο, χρησιμοποιήθηκε το ίδιο outro 25 δευτερολέπτων που είχαν και τα πρώτα τέσσερα albums.
Nordland I: [3.5/6]
Nordland II: [4/6]
The Return….. (1985)
Παρόλη την ομορφιά του, το The Return….. είναι το πιο αδύναμο από τον κατάλογο των πρώιμων δίσκων των Bathory. Μόνο ένα χρόνο μετά το ντεμπούτο, τα κομμάτια γίνονται ελαφρώς πιο σκοτεινά, με πειραματισμό στα φωνητικά (βαθιά growls στο “Born for Burning” και το πιο αποκρυφιστικό “Reap of Evil”) που σίγουρα θα ήταν πηγή έμπνευσης για μετέπειτα συγκροτήματα του ακραίου metal. Ο δίσκος είναι μια ευχάριστη ακρόαση και μπροστά από την εποχή του. Όμως, νομίζω ότι παρά τις καλές του ιδέες, χάνει αρκετά από την εκτέλεση, αλλά ξέρω ότι αρέσει για την παραγωγή του και τα λάθη του. Δε θα έπρεπε να εξαφανιστεί τελείως πίσω από το “Bathory”, δεν είναι τόσο συναρπαστικό. [3.5/6]
Requiem (1994)
Το Requiem καταπίνεται εύκολα. Απλά φτύνει βίαιο thrash metal από την αρχή ως το τέλος, με στοιχειώδη κιθαριστική δουλειά από βαριά riffs, γρήγορα solo και τραχιά φωνή να συνοδεύει. Στέκεται όμως καλά; Τείνω προς το όχι, διότι παρόλο που μπορεί κανείς να το απολαύσει και πρέπει να το ακούσουν άτομα που γουστάρουν thrash, είναι μουσικά αρκετά παρακάτω από τα καλά albums των 80’s. Δεν είναι μια λαμπρή στιγμή του Quorthon αλλά όχι και χαζό λάθος, πιστεύω το Requiem πρέπει να αναφέρεται απλά ως η προσέγγιση των Bathory στο thrash metal. Θα το άκουγα, αλλά γιατί να μην ακούσεις τα μανιασμένα albums από τις καλές thrash μπάντες πριν από αυτό; [3/6]
Destroyer of Worlds (2001)
Μετά την καταστροφή του Octagon και μια αποχή πέντε χρόνων, το Destroyer of Worlds δεν έχει την ποιότητα που θα έπρεπε. Έχουμε δεκατρία κομμάτια και λιγότερα από τα μισά αξίζουν να τα ακούσει κανείς (βασικά, να μείνετε απλά στα “Lake of Fire” και “Ode”), επειδή μάλλον ο Quorthon δεν είχε αρκετή έμπνευση εκείνη την περίοδο. Θα έλεγε κανείς ότι συνήλθε και επέστρεψε ΜΕΡΙΚΩΣ στο δικό του στυλ επικής ατμόσφαιρας, αλλά οι συνθέσεις δεν κερδίζουν τις καρδιές των ακροατών, ειδικά μετά από δίσκους όπως το Hammerheart και το Twilight of the Gods. Προσπάθησε να πειραματιστεί λίγο και με το groove metal, το οποίο υπάρχει στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, αλλά δεν πήγε καθόλου καλά. [2/6]
Octagon (1995)
Οι Bathory είναι μια από τις μπάντες που έχουν ξεκάθαρο χειρότερο δίσκο. Όλοι λίγο πολύ συμφωνούμε ότι ένας δίσκος όπως το Octagon είναι τόσο μεγάλη πατάτα που απορεί κανείς, τι κάνει ανάμεσα στα υπόλοιπα των Bathory. Χάλια παραγωγή, πολύ κακή μουσική, έλλειψη συγκέντρωσης και μερικά κομμάτια που απλά είχα χαζά. Και να μην μπούμε καν στους παιδιάστικους στίχους… Σχεδόν απίστευτο ότι αυτό βγήκε από το ίδιο μυαλό που έβγαλε τεράστιες συνθέσεις στο underground λίγα χρόνια πριν. Για μένα, δεν υπάρχει κανένα κομμάτι που θα πρότεινα, τίποτα απολύτως. Ο Quorthon έπιασε εύκολα πάτο εδώ. Μισό στα έξι μόνο για το εξώφυλλο. [0.5/6]
