Είδος: Black Metal
Χώρα: Γαλλία
Εταιρεία: Debemur Morti Productions
Έτος: 2017
Λίγες μπάντες τολμούν να συγκριθούν με τους τιτάνιους Blut Aus Nord, ένα από τα δυνατότερα και πιο παρορμητικά σχήματα που έχουν αναδειχθεί στο black metal ποτέ. Σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια ενεργητικότητας, πάμπολλες κυκλοφορίες και ένας βαρύγδουπος, προσωπικός ήχος τους κάνουν δύσκολους στην κατανόηση αλλά αρκετά επιβλητικούς όταν αποφασίζει κανείς να ασχοληθεί με κάποιο από τους δίσκους τους, ακόμα και τους μουσικά πιο ελαφρούς. Το “Deus Salutis Meæ” είναι το τελευταίο πόνημα από τη Debemur Morti, μετά από ένα καλό splitμε τους Ævangelist το 2016.
Οι Blut Aus Nord έχουν ανοίξει μόνοι τους δρόμο για διάφορα ηχοτόπια στα χρόνια τους, πάντα διατηρώντας ένα black metal ύφος, το οποίο ήταν αρκετά ιδιαίτερο. Οι κυκλοφορίες τους στις αρχές των 00’s ήταν κάτι ανήκουστο τότε και τους έμπασε για τα καλά, αυτούς και το ιδεολόγημά τους, στη σκηνή. Το νέο album θα μπορούσε να είναι στην ίδια οικογένεια με αυτά που έχει βγάλει ο Vindsvalαπό το 2000 μέχρι το 2006. Έχει πυνκό και αγχωτικό ήχο, με τρομοκρατικά riffsπου κινούνται και αργά αλλά και γρήγορα, ενώ τα φωνητικά δίνουν growlsμέχρι και φρικαλέες κραυγές,που φέρνουν αρκετή δυσφορία στον ακροατή.
Ο ήχος των drums βοηθάει επίσης το συνολικό αποτέλεσμα, που είναι κάπως εφιαλτικό και δίνει να καταλάβεις πού βρίσκονται οι Blut Aus Nord. Είναι μια συνταγή που έχει ξαναδοκιμαστεί στο παρελθόν και όταν δούλεψε, η περιστροφή της Γης επηρεάστηκε. Όμως, εδώ δεν είναι από τις καλύτερες στιγμές της μπάντας, ας πούμε. Ενώ σε πρώτη ακρόαση το “Deus Salutis Meæ” φαίνεται υποσχόμενο, σίγουρα δε φτάνει στα ύψη που θα μπορούσε και το ίδιο θέτει, σε θέματα ροής ή συνθετικής ποιότητας.
Δείγματα του ταλέντου του Vindsval φαίνονται σε κομμάτια όπως τα “Chorea Macchabeorum” και “Extenebraelucis”, που ισορροπούν τέλεια τις καλές μελωδίες με τα πονεμένα φωνητικά, είναι εθιστικά και ίσως περιέχουν σημεία τα οποία θα θυμάστε έντονα και μετά το τέλος του δίσκου. Αλλά μόνο αυτό. Η ίδια ιδέα τηρείται παντού όμως συχνά, τα κομμάτια δεν έχουν τη συνέπεια που χρειάζεται. Τα “Abisme”, “Impius” και “Métanoïa” έχουν όλα τα ίδια προβλήματα ανεπαρκούς song writing, που καταλήγουν να στηρίζονται στην πολύ βαριά ατμόσφαιρα τριγύρω. Ευτυχώς, ο δίσκος δε διαρκεί και πάρα πολύ, αλλά και πάλι δεν είναι υλικό που θα έβαζε κανείς και σε full length.
Τα dark ambient / noise ιντερλούδια, της εισαγωγής και πάει λέγοντας, είναι απλά μονόλεπτα κομμάτια με σχεδόν ανύπαρκτη κινητικότητα. Αν ελπίζετε σε ένα λίγο πιο γρήγορο BaNκομμάτι, θα πάρετε την αρχή του “Revelatio” αλλά και πάλι, δε θα είναι τόσο καλό όσο θα ευχόσασταν. Ως ένα πλήρως ελεύθερο project, είναι γνωστό ότι κυκλοφορούν υλικό με αυθορμητισμό και χωρίς καμία ενόχληση, οπότε είναι λογικό να μην είμαστε όλοι στην ίδια σελίδα κάθε φορά.
Όσο για μένα, νομίζω τα τρία albumsπου απαρτίζουν τη Memoria Vetusta σειρά, είναι τα καλύτερα των Blut Aus Nord. Στο “Deus Salutis Meæ” θα ακούσετε ένα δίσκο με ό,τι γινόταν πριν τα 777, αλλά δε θα είναι ψηλά στις επιλογές σας όταν θα ανατρέχετε στο συγκρότημα. Όχι πέρα από ένα δύο κομμάτια τουλάχιστον. Να θυμόμαστε, για τους Blut Aus Nord μιλάμε, το είδος της μπάντας που και ένα μετριοπαθές album αξίζει το χρόνο μας, οπότε και το καινούριο εδώ δεν είναι να σταυρωθεί, αν και μερικώς, πονάει.
3,5/6