Conan – Revengeance

Είδος: Doom
Χώρα: Ηνωμένο Βασίλειο
Εταιρεία: Napalm Records
Έτος: 2016

Όπως ακριβώς συνέβη στα sequels των ταινιών του ‘Conan’, έτσι και το συγκρότημα Conan έχει σκαμπανεβάσματα στη δισκογραφία του. Μετά το λιμνώδες μα τρομερό ντεμπούτο “Monnos” (2012) που ακολουθήθηκε από έναν ακραία βαρύ, μα λιγότερο εμπνευσμένο δίσκο (“Blood Eagle”, 2014) και μετά την κυκλοφορία αρκετών split και demo, το συγκρότημα απ’ το Liverpool επιστρέφει με το “Revengeance”.

Το lineup του συγκροτήματος έχει αλλάξει, μιας και ο Chris Fielding ανέλαβε το μπάσο και πρόσθεσε κάποια βαρύτερα growls, ενώ ο Rich Lewis βρίσκεται πίσω από τα τύμπανα, αφήνοντας το ίχνος του με την φανταστική χρήση των κυμβάλων που εξελίσσεται όσο εξελίσσεται και ο ήχος του συγκροτήματος. Ο Jon Davis, η κύρια δύναμη, είναι το μόνο πλέον αυθεντικό μέλος.

Το “Revengeance” ξεκινά με ένα γρήγορο κομμάτι, με τίτλο “Throne Of Fire” και η πρώτη εντύπωση που αφήνει βασίζεται ουσιαστικά στα φωνητικά, που είναι κάπως καθαρά, δίνοντας σου την δυνατότητα να ακούσεις τη ηχώ που παράγεται σε βραχώδη κανάλια, σαν αυτά στο εξώφυλλο. Το “Thunderhoof” είναι ένα τυπικό Conan κομμάτι, με ένα ριφφ που σέρνεται με τον ίδιο τρόπο που ο Τάνταλος ήταν καταδικασμένος να σέρνει ένα βράχο πάνω σε ένα βουνό κάπου στα βάθη του Άδη. Στο δεύτερο μισό του, μετά τη διπλή κραυγή, γίνεται όλο και πιο αργό για να δώσει τη θέση του στο “Wrath Gauntlet” το οποίο αποτελεί σαφές δείγμα του συντριπτικού ήχου της μπάντας. Έχει μια μελωδία που προκαλεί δέος, με ένα συναίσθημα παρόμοιο των Sleep στη μέση του, ενώ τελειώνει με ένα απλό fade out. Το ομότιτλο κομμάτι ξεκινά πιο γρήγορα απ’ το κομμάτι που άνοιξε τον δίσκο και έχει μερικές ωραίες αλλαγές στο τέμπο και ένα μεγαλειώδες μελαγχολικό κλείσιμο. Το “Every Man Is An Enemy” είναι το πιο γκρουβάτο κομμάτι, με τέμπο που θυμίζει άσματα παρέλασης και με παιχνιδιάρικα τύμπανα, το οποίο τελειώνει παραδοσιακά με ‘παρακμιακό’ τρόπο. Έτσι ερχόμαστε στο τελευταίο κομμάτι, το “Earthenguard”, το μόνο κομμάτι που διαρκεί πάνω από 10 λεπτά, αλλά είναι επικότατο! Δεν βασίζεται στην ωμότητα του εξοπλισμού τους που είναι εμφανής στα περισσότερα κομμάτια τους, αλλά διαθέτει μελωδία, σαν αυτή που συναντούμε στους Om, συνδυασμένο με αλλεπάλληλα ριφφ, κάνοντας το αποτέλεσμα μεθυστικό.

Οι Conan από τη στιγμή που δημιουργήθηκαν έδειξαν το μέγεθός τους, αλλά το είδος της μουσικής που παίζουν θα μπορούσε να τους παγιδεύσει σε μια κατάσταση μόνιμης ‘βαρύτητας ήχου’ και απλότητας. Ισορροπώντας μεταξύ μερικών καλών beats, των blastbeats και των μονολιθικών ριφφ που εναλλάσσονται με απλές δομές, ο δίσκος αυτός ακουμπά λίγο το drone, ενώ διατηρεί σε υψηλά επίπεδα το ενδιαφέρον του ακροατή καθώς τον ισοπεδώνει με τον βάρβαρο ήχο του. Επιπροσθέτως, αλλάζοντας μερικά πράγματα εδώ και εκεί στο παίξιμό τους και στον τρόπο που συνθέτουν, οι Conan καταφέρνουν να μένουν στην επιφάνεια και στην πρώτη γραμμή του στρατοπέδου των συγκροτημάτων που θέλουν τα ριφφ τους χαλαρά, τους ενισχυτές τους στο δέκα και τον ήχο τους να σχίζει τους ουρανούς σαν γίγαντες που σκοτώνουν ο ένας τον άλλο στην κορυφή γυμνών βουνών.

4,5/6