Είδος: Sludge/Doom
Χώρα: Η.Π.Α.
Εταιρία: SPV/Steamhammer
Έτος: 2016
Οι Crowbar είναι πρωτοπόροι και γεννήτορες του sludge ήχου και το 11Ο άλμπουμ τους είναι αυτομάτως το γεγονός που θα πέσουν όλα τα φώτα πάνω του στο συγκεκριμένο είδος. Διάδοχος του “Symmetry in Black” (2014) ο δίσκος μάλλον έχει μια διαφορετική προσέγγιση όσων αφορά το πώς συνετέθησαν τα τραγούδια, το συγκρότημα να έκανε ένα βήμα πίσω , για να επιτεθεί-σαν να παίρνει φόρα- με μεγαλύτερη ένταση και ορμή. Από την πρώτη ματιά στο εξώφυλλο, το άκρως εντυπωσιακό δημιούργημα του Eliran Kantor, σου μπαίνουν υποψίες για το τι σκαρώνουν οι Crowbar εδώ, μιας και σου φέρνει στο μυαλό το εξώφυλλο του “Obedience Thru Suffering”, του θρυλικού ντεμπούτου τους από το 1991. Το πνεύμα που κινούνται θαρρώ πως είναι -όχι εντελώς ξεκάθαρα πάντως- μια φρέσκια ματιά στο θρυλικό παρελθόν τους. Υπάρχει ευδιάκριτο αυτό το νοσταλγικό συναίσθημα και το old school feeling, το οποίο φαίνεται να έχει μια φυσική ροή, μια συνέχεια σαν μια κληρονομιά που το συγκρότημα προσπαθεί να αναβιώσει. Ο ήχος είναι τραχύς και ωμός, ενώ εξακολουθεί να είναι βαλτώδης και βαρύς και ασήκωτος. Σχεδόν 30 χρόνια μετά, εξακολουθούν ακόμα να έχουν την ίδια φλόγα να καίει μέσα τους. Αν ψάχνουμε για ομοιότητες με το παρελθόν τους και ταυτόχρονα διαφορές με το πιο πρόσφατο (“Sever the Wicked Hand”, 2011, and “Symmetry in Black”, 2014) μπορούμε να δούμε πως υπάρχει περισσότερος χώρος για τις κιθάρες, κάτι που βοηθάει τις ιδέες να μην εγκλωβίζονται και τις συνθέσεις να αναπνέουν. Υπάρχουν λιγότερες φωνητικές γραμμές για τον Windstein που αφήνει χώρο για περισσότερα ριφφ. Αυτό δίνει περισσότερο όγκο στον ήδη συμπαγή ήχο των αμερικανών. Μιας και οι προθέσεις του συγκροτήματος είναι η αναβίωση και ανανέωση του old school, δεν θα μπορούσαν να ξεχάσουν τις επιρροές τους, αυτές που τους άνδρωσαν, με αυτές που ξεκίνησαν. Οπότε θα ακούσεις πολύ 80’s Doom και μια ατμόσφαιρα με στοιχεία από Trouble και St. Vitus διάσπαρτα σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Το “The Serpent Only Lies” είναι πολύ καλό άλμπουμ με τραγούδια που ξεχωρίζουν τα: “Falling While Rising”, “I am the Storm”, το ομώνυμο και το “As I Heal” (που θυμίζει πρώιμους Paradise Lost!) έχουν τέτοια ποιότητα που τα καθιστά εν δυνάμει αγαπημένα των οπαδών τους.
4/6
