Είδος: Death/Heavy Metal
Χώρα: Η.Π.Α.
Εταιρία: Hells Headbangers
Έτος: 2018
Είναι κάτι μέρες που έχεις υποσχεθεί στο εαυτό σου πως ό,τι και να γίνει θα παραδώσεις έστω ένα κείμενο. Έρχεσαι από κουραστικό οχτάωρο, φυσικά την ίδια βραδιά όλοι οι φίλοι έχουν κανονίσει έξοδο και σπαμάρουν ασύστολα το ίδιο μήνυμα ´κάτσε μέσα μαλάκα, χάνεις´, στάνταρ έχει ματσαρα στο συνδρομητικό και η έμπνευση απλά δεν φτάνει στο τέταρτο όροφο του κτιρίου σου. Η ώρα σαφώς και περνάει βασανιστικά μάλιστα μοιάζει να έχουν κολλήσει οι δείκτες του ρολογιού και εννοείται πως δεν έχει γραφτεί ούτε πρόταση. Βασικά δεν έχεις ακόμα αποφασίσει καν για ποιο άλμπουμ θα ασχοληθείς μιας και ό,τι βάζεις να ακούσεις είναι πιο κοινότυπο και κλισαρισμένο από δηλώσεις ποδοσφαιριστή μετά από νικηφόρο ματς της ομάδας του. Στο παράπλευρο διαδικτυακό σύμπαν του φεισμπουκ sjw γράφουν σεντόνια με ύφος που υπονοεί αυθεντία σε θέμα που εν τέλει φανερώνουν πλήρη άγνοια, ενώ ένα ακόμα χιλιοειπωμένο θέμα περί δισκοθηκών προέκταση του φαλλού του καθενός διαδραματίζεται στον τοίχο του προφίλ φίλου και την ίδια ώρα κάθε άχρηστη πληροφορία από κάθε απίθανο κλικ καίει τον κουρασμένο εγκέφαλο που ήδη έχει μπει σε safe mode. Δεν είναι η υπερένταση που σε κρατάει ξύπνιο και δεν σηκώνεσαι μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή σου, αλλά μια νωχελική αντίδραση – αντίσταση στην τόση βλακεία εκεί έξω -και τρεις τόνοι καφέ που έχεις καταναλώσει από το απόγευμα, Και ω ναι, το μέιλ που δεν περίμενες, σώζει την ημέρα. Η Hells Headbangers στέλνει λινκ για το καινούριο άλμπουμ των Deceased. Η αρχική ευφορία γίνεται ενθουσιασμός με το τέλος της πρώτης κιόλας ακρόασης. Δεν είναι μυστικό πως οι αμερικανοί ήταν πάντα μια ακραία χεβιμεταλλική μπάντα. Σαφέστατα ντεθ με παρουσία σε όλα τα στάδια της γέννησης, καταξίωσης και πτώσης του ιδιώματος αλλά πάντα ομολογουμένως με το βλέμμα στο παραδοσιακό χέβι μέταλ. Αυτό δημιουργεί ένα μοναδικό κράμα επιθετικών συνθέσεων που ξεχειλίζουν από δύναμη και έντονη μελωδικότητα σε ένα ακόμα δίσκο, το έβδομο στην καριέρα τους που μετράει 33 χρόνια από το 1985. Ο Fowley είναι ένας τύπος που δεν μπορεί να τον συγκρατήσει ούτε ένα έμφραγμα, όποτε δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως το Ghostly White είχε συσσωρευμένη μπόλικη οργή που έπρεπε να διοχετευτεί κάπου, αλλά και πως τα επτά χρόνια από το Surreal Overdose λειτούργησαν σαν γόνιμη σιγή. Τα 55 λεπτά που διαρκεί το άλμπουμ κυλάνε σαν νερό και ξάφνου η νύχτα μίκρυνε, η γλώσσα λύθηκε και η υπόσχεση για ένα κείμενο πραγματοποιήθηκε χωρίς να καταλάβω πως έξω ξημέρωσε. Εφιαλτική εισαγωγή με το Mrs. Allardyce, έπος το δαιδαλώδες Germ of Distorted Lore, μοιράζει σακούλες για εμετό το To Serve the Insane, κομματάρες τα A Palpitation’s Warning, Thoughts from a Leaking Brain και Endless Well, σου τινάζει τα μυαλά στο αέρα το The Shivers, ιδανικό κλείσιμο με το Pale Surroundings σε ένα κρεσέντο εναλλαγής συναισθημάτων και αρρωστημένης ατμόσφαιρας… Η 16 Νοέμβρη που κυκλοφορεί δεν αργεί. Εννοείτε στη Dirty Dozen λίστα των κορυφαίων της χρονιάς.
5,5/6
