English
Last Updated on 01:48 by Giorgos Tsekas
Είδος: Death Metal
Χώρα: Σουηδία
Εταιρεία: Sepulchral Voice Records
Έτος: 2017
Όπως μπορεί να έγινε και με αρκετούς από εσάς, ανακάλυψα τους Degial από τις στενές περιοδείες που έκαναν με τους Watain κάποια χρόνια πριν, όταν ήταν να βγάλουν τον πρώτο τους δίσκο “Death’s Striking Wings”. Πρέσβευαν επίσης και την ίδια κοσμοθέαση, με παρόμοια artwork και το μότο του “metal of death”, πόσο μάλλον και το ότι είναι από την ίδια πόλη, την Uppsala. Ήταν φυσικό να συμπορευτούν οι δύο μπάντες, αλλά πιστεύω ότι οι Degial οφείλουν τουλάχιστον κάποια από τη δημοσιότητά τους στους γίγαντες του black metal.
Κάνουμε διαχωρισμό κατευθείαν από τις μουσικές τους διαφορές, που βρίσκουν τους Degial αισθητά μέσα στο death metal περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Έχω δει ανθρώπους να τους δίνουν black metal στοιχεία, αλλά ειλικρινά δεν ακούω και τόσα πολλά, ενώ είναι ο ίδιος σπόρος που έχει δώσει πνοή και στους τρεις δίσκους τους, συμπεριλαμβανομένου του “Predator Reign”. Η μπάντα παίζει γρήγορα, βίαια, είναι γεμάτη βαριά riffs και growls όπως ήταν από πάντα. Ενώ η μουσική τους δε με είχε κερδίσει παλιότερα, ποτέ δεν παραπονέθηκα για το αν ήταν αρκετά ακραίοι, αφού δεν αφήνουν περιθώρια καθόλου, ούτε δείγμα εισαγωγής ή κάτι τέτοιο.
Το “Predator Reign” δείχνει ότι έχουν λυθεί μερικά θέματα που είχε η μπάντα, μουσικά και όχι. Ο δίσκος έχει πετύχει ένα standard καλής παραγωγής, με συμπαγή και βάρβαρο ήχο, χωρίς να σβήνουν μέρη (όπως έχει συμβεί με τα φωνητικά πχ) ή να γίνεται υπερβολικά δυνατός και θορυβώδης. Τα drums ακούγονται κι αυτά ωραία και επιτέλους πρόσθεσαν λίγο χρώμα στο εξώφυλλο, λες και η μπάντα κάπως ανοίγει δικό της δρόμο.
Εν αντιθέσει, δε θα ακούσετε και το πιο πρωτοπόρο και περίεργο στυλ death metal εδώ πέρα. Για την ακρίβεια, όπως και σε προηγούμενες δουλειές, το “Predator Reign” ξεχειλίζει από death metal riffs και καλά solos, στο ύφος της σκηνής της Florida και πιο συγκεκριμένα, τους πρώιμους Morbid Angel. Μερικά από τα riffs επιτέλους μπορώ να ξεχωρίσω και να θυμάμαι, όπως στα εξαιρετικά κομμάτια “Hellstorm”, “The Savage Covenant” και “Thousand Years Impale”, ενώ τα φωνητικά είναι τερατώδη και χαίρομαι για τη σταθερότητά τους σε όλο το άλμπουμ. Βέβαια, ενώ το πρώτο μέρος του τελευταίου κομματιού “Clangor of Subjugation” έχει φοβερή δουλειά στην κιθάρα, το μονότονό του κλείσιμο (που προφανώς έβαλαν για να δώσουν μια ομαλή λήξη σε όλο το δίσκο) καλύτερα θα ήταν να έλειπε.
Ο στόχος της μπάντας δεν είναι να κάνει καμιά παρθενογένεση και παρόλο που παίζουν αρκετά παραδοσιακό death metal, φαίνεται σα να προσπαθούν να του δώσουν και προσωπική ματιά και είναι μεγάλο καλό ότι η μουσική τους μένει τόσο επιθετική (το “Annihilation Banner” είναι ξέφρενο). Δεν ξέρω πόσο θα σας μείνει στο μυαλό ο δίσκος αλλά είναι ό,τι καλύτερο έχει γράψει η μπάντα μέχρι στιγμής. Από αυτό, θα κρατήσω μερικά κομμάτια από δω και πέρα, αφού φτάνουν για να πιάσεις την ιδέα του δίσκου, που γενικώς είναι άνω του μετρίου και αξίζει το χρόνο σας.
4/6
