Είδος: Speed/Thrash
Χώρα: Ελλάδα
Εταιρία: Eat Metal Records
Έτος: 2017
Όπως είπε και ένας φίλος, είμαι –μάλλον- κουραστικά πικρόχολος. Λογικό να με βλέπουν έτσι μιας και δεν ασχολούμαι με δημόσιες σχέσεις γενικότερα, πόσο μάλλον για την μουσική που άλλοι έχουν ανάγει σε μέσο αυτο-ανάδειξης και αυτοπροβολής. Προτιμώ να λέω απλά την γνώμη μου και να μιλάω και να συσχετίζομαι με ανθρώπους ανεξάρτητα αν αυτοί ακούνε μέταλ, διαβάζουν το περιοδικό ή αν έχουν συγκρότημα κλπ κλπ…Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που δεν κοιτάω το line-up ελληνικών συγκροτημάτων παρά μόνο αφού τελειώσω την κριτική/παρουσίαση που έχω αναλάβει μιας και προφανώς με κάποιους μπορεί να έχω κάποια φιλική σχέση. Οι Demolition Train, 2 χρόνια μετά το πολύ καλό ντεμπούτο τους –που περίμενα να είχε μια πιο ζεστή αντιμετώπιση από το κοινό ή να επιτάχυνε την εξέλιξη της μπάντας- επιστρέφουν δισκογραφικά με το Bound by Horror, Sealed with Blood. Φυσικά δεν γίνεται να μην μείνεις στο εξαιρετικό εξώφυλλο του Dimitar Nikolov που είναι στα καλύτερα που έχω δει τα τελευταία 5 χρόνια παγκοσμίως (είναι προσωπικό κόλλημα τα κινηματογραφικά πόστερ των 50’s-60’s στων οποίων την τεχνοτροπία στηρίζεται το εξώφυλλο του δίσκου) αν και σε παραπλανεί ελαφρώς μιας και θα ταίριαζε περισσότερο σε ένα N.W.O.B.H.M. άλμπουμ παρά σε ένα Speed/Thrash. Μουσικά η ταχύτητα σαφώς και εξουσιάζει τα πάντα δημιουργώντας το κατάλληλο περιβάλλον να φανερωθούν οι αρετές του σχήματος. Δεν μιλάμε για μια άνευ λόγου κλωτσοπατινάδα…τα όργανα είναι ευδιάκριτα και παίζει κάθε ένα από αυτά το ρόλο του. Οι κιθάρες είναι επηρεασμένες από το παραδοσιακό Heavy Metal με πολλές επιρροές N.W.O.B.H.M. (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το τεράστιο κομμάτι Blood on Satan’s Claw αλλά και το Witchkiller) ενώ δεν υπολείπονται σε τραχύτητα και ωμότητα στα χνάρια του τευτονικού Thrash που τόσο αγαπάει η ελληνική σκηνή (τόσο το κοινό όσο και συγκροτήματα). Η παραγωγή δεν είναι κρυστάλλινη (γιατί να είναι άλλωστε;) αλλά την λες καθαρή, αφήνοντας όμως την ‘βρωμιά’ όπου αυτή είναι απαραίτητη (η παραγωγή του Νίκου Παπακώστα στα Entasis Studios). Ακούμε αρκετά στοιχεία που δείχνουν καλλιτεχνικές ανησυχίες πέρα του ‘τα σπάμε και πίνουμε μπύρες’, δείγμα όχι δήθεν ψαγμενιάς αλλά ατόμων που έχουν την ποικιλία ακουσμάτων αλλά και την ποιότητα να τα μετατρέψουν από απλή επιρροή σε πηγή έμπνευσης και δημιουργίας (αρχικά με την εισαγωγή και το The Night Of The Wurdulak και κυρίως με το μαγευτικό φινάλε Nocturnal Rite). Ο κύριος μουσικός όγκος του δίσκου όμως καλύπτεται με ατόφιο Speed/Thrash πρώιμων Metallica, Sodom, ψηγμάτων Tankard και –ελαφρώς- Slayerικής υφής riff. Το κοπάνημα δεν λείπει ενώ να σημειωθούν οι συμμετοχές των Nir Beer των Speedrush στο Beast Of Hades και Δημήτρη Καρτάλογλου των Sacral Rage στο Wendigo Screams. Χρειάζεται βαθμό; Αν κολλάμε σε αυτά, οκ…
4/6
