English
Last Updated on 22:47 by Giorgos Tsekas
Είδος: Experimental Black Metal
Χώρα: Νορβηγία
Εταιρεία: Peaceville Records
Έτος: 2015
Οι Dødheimsgard δικαιωματικά κρατούν τα σκήπτρα της διαφοροποίησης και το ανθρώπινο δυναμικό τους περιέχει πραγματικά έξυπνους και ταλαντούχους μουσικούς. Οκτώ χρόνια έχουν περάσει από την κυκλοφορία του Supervillain Outcast, που, μαζί με το 666 International του 1999, δεν είναι δίσκοι που συναντάς και κάθε μέρα. Τα μέλη της μπάντας μας είχαν προειδοποιήσει ότι έρχεται νέος δίσκος και η avant-garde φύση του θα βάλει φωτιά κάτω από τα πόδια μας, όμως ποτέ δεν είσαι έτοιμος μέχρι να το συναντήσεις.
Πλέον, ο Aldrahn έχει επιστρέψει για τα καλά και μετά την εξαιρετική του συμβολή στο Deep Drone Master των The Deathtrip, ικανοποιεί τις ανέκφραστές μας ελπίδες να πάρει το μέρος των φωνητικών και στους Dødheimsgard, πέρα του ότι ένας νέος δίσκος είναι από μόνος του όνειρο. Δε θέλω καν να δώσω συστάσεις για τον Vikotnik και αν αυτό το όνομα δε σας βαράει καμπανάκια, κάτι πάει πολύ λάθος. Το υπόλοιπο line up περιέχει τον ντράμερ Sekaran και δύο νέα μέλη, τους L.E. Måløy στο μπάσο και τον Thunberg στις κιθάρες.
Το A Umbra Omega έρχεται με μια μονόλεπτη εισαγωγή και πέντε κομμάτια μεταξύ των έντεκα και δεκαπέντε λεπτών. Δεδομένου τι έχουν καταφέρει με πολύ μικρότερα κομμάτια, αναμένεται απέραντη μουσική ποικιλία και ασυνήθιστο περιεχόμενο. Με αυτό να έχει ειπωθεί, ο δίσκος χρειάζεται την πλήρη προσοχή σας αλλιώς θα χάσετε το νόημα και ίσως τον αποβάλλετε άδικα, παρόλο που έχω εμπιστοσύνη στην υπομονή των οπαδών του συγκροτήματος. Εφόσον κάτσεις με αυτό, θα σε αγκαλιάσει και θα σε συγκινήσει.
Αξιωματικά, θυμίζει και στέκεται ως συνέχεια του 666 International περισσότερο από ότι του Supervillain Outcast. Ο ήχος του δίσκου είναι καθαρός και άμεσος, αποφεύγοντας θορυβώδεις κιθάρες ή άλλα όργανα. Παίζεται αυστηρά και με ακρίβεια, κάθε κομμάτι είναι ένα διφορούμενο κεφάλαιο και περιέχει πολλά διαφορετικά, avant-garde στοιχεία που θα χρησιμοποιούσαν οι DHG για να δημιουργήσουν σχιζοφρενική ατμόσφαιρα όπως αυτή.
Η εισαγωγή “The Lone Divine” αποτελείται από διάφορους, παραμορφωμένους ηλεκτρονικούς ήχους, μια στιγμή πριν δώσει χώρο στο καταπληκτικό “Aphelion Void”, που είναι ολόκληρο δείπνο για τους οπαδούς των DHG. Οι μελωδίες της κιθάρας στην αρχή είναι γρήγορες, κοντά στο black metal στυλ της μπάντας και καυστικές στη φύση τους, ένα δυνατό χαρακτηριστικό του δίσκου. Σύντομα γίνεται πιο αργό και αναδύονται “χειραγωγικοί” ήχοι, που αποτελούνται από κοφτερά και ασύμμετρα riffs, όλα αξιοσημείωτα.
Χαίρομαι που ο Aldrahn είναι ο τραγουδιστής στο δίσκο διότι οι φωνητικές του δυνατότητες είναι τόσο ασυνήθιστες όσο η μουσική η ίδια. Φωνάζει και σκούζει, μουγκρίζει όταν χρειάζεται και προσφέρει τη φωνή της τρέλας, ταιριάζοντας τέλεια με την ενορχήστρωση και τη στάση του άλμπουμ. Οι στίχοι είναι επίσης εύκολοι στο να τους ακολουθήσεις, όπως στο “God Protocol Axiom” το οποίο ξεκάθαρα έχει επιρροές από επιστημονικές θεωρίες του σήμερα, από μια πιο φιλοσοφική οπτική γωνία.
Το “The Unblocking” δείχνει πως η μπάντα διαλέγει να αλλάζει εκφράσεις μέσα σε ένα κομμάτι και είναι εκπληκτικό. Υπάρχει ένα ενθαρρυντικό μέρος με πλήκτρα που γρήγορα γίνεται πιο σκοτεινό, ακόμα και οι ακουστικές κιθάρες κρατούν σημαντική δύναμη. Το “Architect of Darkness” κινείται ολόκληρο σε μεσαίες ταχύτητες και έχει πιο βαριά, σχεδόν συμφωνικά synths. Είναι απίστευτο το πώς η μπάντα ανακατεύει διαφορετικά εργαλεία με τόσο περίεργο τρόπο και παρόλα αυτά δημιουργεί κάτι αλάθητο.
Οι DHG έχουν εξελιχθεί και ακόμα εξελίσσονται, κάτι μου λέει πως το μουσικό τους ταξίδι είναι μια συνεχής περιπέτεια και ποτέ δε θα συμβιβαστούν με κάτι συγκεκριμένο. Ο δίσκος έχει φοβερό musicianship, φοβερές μουσικές ιδέες, φοβερή ροή και πάνω απ’ όλα, η ατμόσφαιρά του είναι μοναδική και αλλοιώνει την πραγματικότητα. Για μερικούς, ίσως είναι υπερβολικά πολλή μουσική για να κατανοήσουν, αλλά έτσι και αλλιώς κανείς δεν αντέχει με μια ιδιοφυΐα.
Γενικά, η μουσική στο A Umbra Omega είναι “ταξιδευτική” και αρρωστημένη, πολύ καλά δομημένη και προσφέρει πολύ ενδιαφέρον υλικό σε όσους αρέσει η μουσική “ανωμαλία”. Περισσότερο απ’ όλα απόλαυσα τις έντονες στιγμές με τα τοξικά riffs, παρόλο που ολόκληρο είναι σπουδαίο. Εύσημα πρέπει να δοθούν και στα μέρη με πιάνο που είναι διασκορπισμένα εδώ και κει στα κομμάτια, τα οποία μόνα τους κρατούν τις στιγμές τους μεγαλειώδεις.
Ανάμεσα στα πέντε βασικά κομμάτια, πιο πολύ μου άρεσαν τα πρώτα δύο όμως δε μπορώ να τα ξεχωρίσω ως τα καλύτερα. Ακούγοντας οποιοδήποτε ολόκληρο θα σας δώσει μια ιδέα για το αν θα σας αρέσει ο δίσκος ή όχι. Όπως με πολλούς δίσκους όμως, το A Umbra Omega απαιτεί περισσότερο από μια τσαπατσούλικη δοκιμή ή μια ακρόαση στο youtube. Δεν είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός των τελευταίων τους έργων, όμως αναγνωρίζω τη δύναμη του δίσκου και είμαι σίγουρος ότι οι οπαδοί θα το δουν για το αριστούργημα που είναι.
4,5/6
