English
Last Updated on 02:31 by Giorgos Tsekas
Είδος: Doom Metal
Χώρα: Ιρλανδία
Εταιρία: Ván Records
Χρονιά: 2017
Τα λογοπαίγνια στους τίτλους δίσκων εκτός κι αν είναι εξαιρετικά ευφυή, αποτελούν μια μάστιγα που καλό είναι να ξεριζώνεται όπου συναντάται. Το “For Doom The Bell Tolls” δεν θα έλεγα πως χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη οξύνοια, αλλά από την άλλη δεν είναι και τρομερά ενοχλητικό, άρα ο καθένας ας κρίνει ως επιθυμεί. Όπως και να έχει, αυτός είναι ο τίτλος του δεύτερου ολοκληρωμένου δίσκου των Dread Sovereign, του doom άρματος πλεύσης του γνωστού μας Nemtheanga. Ομολογώ πως το ντεμπούτο τους, “All Hell’s Martyrs” δεν μου είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις, θεωρώντας το ως έναν δίσκο που αρκέστηκε σε μια τυπική επίδειξη του είδους στο οποίο άνηκε, με εμπροσθοφυλακή τα φωνητικά του Alan. Τους είχα αφήσει λοιπόν στην άκρη, όταν πριν λίγο καιρό εμφανίστηκε το promo του δεύτερου δίσκου του στο email μου.
Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς στο δεύτερο βήμα των Dread Sovereign είναι η δραστική μείωση της διάρκειας σε σχέση με το ντεμπούτο. Κάτι που κατά τη γνώμη μου βοηθάει αφενός το υλικό να ξεχωρίσει (και να μη λασπώνει όσον αφορά το ενδιαφέρον όπως έκανε το “All Hell’s Martyrs”) και κατά δεύτερον συνάδει ελαφρώς με την πιο μινιμαλιστική διάθεση που διακατέχει το άλμπουμ.
Λοιπόν, τρία κανονικά κομμάτια εδώ μέσα, ένα intro και ένα ιντερλούδιο, συν μια διασκευή στο “Live Like An Angel (Die Like A Demon)” των Venom. Στα οποία τρία κομμάτια ξεδιπλώνεται και μια από τις μορφές του doom metal. Έναρξη με το δεκατριάλεπτο έπος “Twelve Bells Toll In Salem” το οποίο επιδεικνύει την στροβιλιζόμενη, ντουμανιασμένη όψη του doom, με επική διάθεση, και τη φωνή του Nemtheanga εδώ στα πιο ελεγειακά της. Κι επειδή ο θρήνος είναι αναπόσπαστο στοιχείο του είδους, αυτός κρύβεται εδώ μέσα, με μορφή επικών σπαραγμών και μελωδιών. Το “The World Is Doomed” ξεκινάει και κυριαρχείται από το ξερακιανό πνεύμα των Sabbath και Cathedral, με σαφώς πιο γήινη διάθεση, με σχεδόν χαρούμενους καλπασμούς, κι μια ταξιδιάρικη πλευρά κατά το δεύτερο μισό του, η οποία προϊδεάζει ελαφρώς για το τρίτο κομμάτι, το τελείως ψυχεδελικό “The Spines Of Saturn” το οποίο πατάει για τα καλά στα χωράφια των μεγάλων Hawkwind, και το κάνει με αψεγάδιαστο τρόπο. Ενώ ακόμη και η φωνή του Nemtheanga εδώ παίρνει μια τροπή προς το αδιόρατο και το απρόσιτο· μια θολούρα καταπίνει τα πάντα, όπως οι κοσμικές δίνες τις αστρικές μορφές των ταξιδιωτών.
Με δυο λόγια, ο δίσκος δείχνει σαφή βελτίωση της μπάντας, με πολύ πιο συγκεκριμένο πλέον όραμα (μια περιήγηση σε τρεις εκφάνσεις του doom) και λιγότερη φλυαρία. Η παραγωγή αψεγάδιαστη, τα leads δεν ντρέπονται να ξεπροβάλλουν εν μέσω στιχομυθιών, και οι συνθέσεις είναι πολύ καλομελετημένες. Ομολογώ πως τους είχα ξεγράψει μετά το ντεμπούτο, αλλά εδώ θέλοντας και μη ξαναμπαίνουν για τα καλά στο ραντάρ μου. Πολύ καλό βήμα.
4.5/6
