English
Last Updated on 22:33 by Giorgos Tsekas
Τη Παρασκευή που μας πέρασε άρπαξα την ευκαιρία να βρεθώ στο Fuzz Club για μια συναυλία με εντελώς άγνωστα για μένα συγκροτήματα. Όταν (σπανίως) μου συμβαίνει αυτό έχω την “ιδιοτροπία” να μην ακούω ούτε νότα πριν γιατί πάντα με γοητεύει η προοπτική του να διαπιστώσω από το μηδέν και κατευθείαν στα βαθιά της live εμφάνισης για το αν θα με κερδίσει ή όχι αυτό που θα ακούσω.
Κατά τη διάρκεια της συναυλίας ενημερώθηκα ότι μου δίνεται η δυνατότητα να γράψω και ένα review για αυτό που ήδη έβλεπα, και για αυτό ζητάω προκαταβολικά συγνώμη από τους οπαδούς των 3 συγκροτημάτων για το γεγονός πως δε μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες για τα τραγούδια που ακούσαμε και τα playlists αλλά μπορώ φυσικά να μεταφέρω το κλίμα και τις γενικότερες εντυπώσεις μου.
Στα της διοργάνωσης αξίζουν συγχαρητήρια στα παιδιά που οργάνωσαν το live για την άψογη τήρηση του χρονοδιαγράμματος. Οπως ακριβώς είχε το πρόγραμμα στο δελτίο τύπου, έτσι ακριβώς έγινε, και καιρός είναι να αρχίζει να συμβαίνει σε κάθε συναυλία αυτό!
Ετσι λοιπόν και ακριβώς στις 20:00 οι Ιταλοί Wind Rose ορμούν στη σκηνή του Fuzz με μοναδικό σκοπό να ξεσηκώσουν τα περίπου 150 άτομα που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στο χώρο και δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου! Με σύμμαχο έναν αξιοπρεπέστατο ήχο και με μπόλικο κέφι ξεδίπλωσαν για περίπου 40 λεπτά το καλοδουλεμένο τους power/prog, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις! Καλοπροβαρισμένη μπάντα, δυνατός και επικοινωνιακός frontman, ωραία και τα δεύτερα “πειρατικά” φωνητικά από σχεδόν όλο το συγκρότημα, οι Wind Rose απόλαυσαν αυτή τη πρώτη τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους, το κοινό εισέπραξε τη θετική ενέργεια και την έστειλε πίσω οπότε είμαι σίγουρος ότι οι οπαδοί του συγκεκριμένου ήχου θα τους δώσουν την ευκαιρία να μεγαλώσουν ακόμα περισσότερο!
Και ενώ ο κόσμος όσο περνάει η ώρα αυξάνεται, στις 21:00 ακριβώς ο Ισλανδικός οδοστρωτήρας που ακούει στο όνομα Skálmöld ξεκινάει την ισοπέδωση του Fuzz! Αυτό ήταν και για μένα το συγκρότημα-έκπληξη της βραδιάς αφού κατάφεραν να με κερδίσουν με το “καλημέρα” με το φοβερό “Amon Amarth meets Grand Magus meets Bathory” στυλ με αρκετές δόσεις maidenικής μελωδίας, επικής διάθεσης και (θα τολμήσω να πω) motorheadικής τραχύτητας.
Τρεις κιθάρες επί σκηνής (φοβερός ο lead), όμορφα πλήκτρα, καλοβαλμένα εναλλασσόμενα φωνητικά από (εξαιρετικά) καθαρά σε μοχθηρά growl και μανιακές στριγκλιές, οι Skálmöld άρπαξαν το κοινό από τα μαλλιά και δε το άφησαν λεπτό να ησυχάσει για τη περίπου μια ώρα που αλώνιζαν τη σκηνή του Fuzz! Και ποιος νοιαζόταν που κανείς δε καταλάβαινε γρι από τα εξωτικά ισλανδικά των τραγουδιών τους;; Την ατμόσφαιρα τους και την ενέργεια τους τη μετέδωσαν στο μέγιστο, ο ήχος παρέμεινε και στη δική τους εμφάνιση πολύ καλός, με αποτέλεσμα μια καθόλα άξια εμφάνιση. Να τους ξαναδούμε σύντομα!
Και ενώ η σκηνή ετοιμάζεται πυρετωδώς για την εμφάνιση των headliners Eluveitie, ο κόσμος έχει πια σχεδόν γεμίσει τον κεντρικό χώρο του Fuzz και στις 22:30 ακριβώς η οχτάδα(!) από την Ελβετία εμφανίζεται στη σκηνή μέσα σε αποθέωση από το (κυρίως νεαρής ηλικίας) κοινό. Κεντρική μορφή βέβαια ο χαρισματικός frontman Chrigel Glanzmann που σαν ένας Death Metal… Ian Anderson (Jetro Tull) οργώνει τη σκηνή εναλλάσσοντας τα επιβλητικά φωνητικά του με κάθε λογής παραδοσιακό και “περίεργο” όργανο (φλογέρες, φλάουτο, έγχορδα) δημιουργώντας μια εντυπωσιακή και ιδιαίτερη εικόνα αποδεικνύοντας συγχρόνως και πόσο καταρτισμένος μουσικός είναι. Άξιοι συμπαραστάτες του ολόκληρη η μπάντα αποτελούμενη από εξαίρετους μουσικούς με πιο κεντρικές φιγούρες τις 2 κοπελιές, η μία στο βιολί και η άλλη στα φωνητικά και στη…φορητή λατέρνα (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων!) όπου με τρομερή ενέργεια, φοβερή σκηνική παρουσία και άρτια τεχνική κατάφεραν πανεύκολα να ξεσηκώσουν το φανατισμένο (όπως διαπίστωσα) κοινό τους.
Για να είμαι ειλικρινής αυτό το “Folk – Melodic Death” στυλ τους με μια δόση…Evanescence στις μελωδίες των γυναικείων φωνητικών, προσωπικά δε μου έκανε ιδιαίτερο κλικ, αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι είναι πολύ πρωτότυπο, πολύ μελετημένο και άκρως καλοδουλεμένο οπότε δικαιολογημένα οι Eluveitie έχουν κερδίσει την αγάπη αρκετών οπαδών. Για 90 λεπτά (μαζί με το encore) και με σύμμαχο ένα πολύ καλό ήχο (πράγμα καθόλου εύκολο με τόσα πολλά και ιδιαίτερα όργανα στη σκηνή) οι Ελβετοί τα έδωσαν όλα, το κοινό ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω, οπότε είμαι σίγουρος ότι κανείς δεν έφυγε ανικανοποίητος από το Fuzz.
Συνολικά μια πολύ ωραία βραδιά με άψογη διοργάνωση, με 3 πολύ τίμια προς το κοινό συγκροτήματα που το καθένα για τους δικούς του λόγους κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις. Φυσικά οι Eluveitie σαν headliners έδωσαν το κάτι παραπάνω που χρειάζεται για να γίνει ιδιαίτερη μια συναυλία, αλλά αυτό είναι κάτι μάλλον εύκολο για ένα έτσι κι αλλιώς τόσο ξεχωριστό συγκρότημα.
Εις το επανιδείν!
