English
Last Updated on 23:45 by Giorgos Tsekas
Είδος: Death/Black Metal
Χώρα: Ελλάδα
Εταιρία: Iron Bonehead Productions
Έτος: 2018
“…Ιδού η αποτυχία του δημιουργού σαν σύλληψη, σαν αξίωμα, σαν πλάνη…”
Είναι στιγμές υπέρβασης εκείνες, κατά τις οποίες η τέχνη αναλαμβάνει πραγματικά τον ρόλο του αγωγού/οδηγού του πνεύματος (τόσο των δημιουργών όσο και των προσλαμβανόντων). Εύλογα, είναι λίγοι οι καλλιτέχνες που σταθερά επιτυγχάνουν να παράγουν δημιουργήματα ικανά να επιτελέσουν τέτοιον ρόλο. Είναι μεγάλη μας τιμή λοιπόν που η ελληνική νεκρο/μαυρο-μεταλλική σκηνή περιλαμβάνει -μεταξύ άλλων- μια τέτοια μπάντα ορισμό των παραπάνω, υπό το όνομα των EMBRACE OF THORNS.
Αποτελούμενοι από τα ανήσυχα πνεύματα των Archfiend Devilpig και Herald Of Demonic Pestilence και με τη συνδρομή εκλεκτών συνοδοιπόρων ανά τα χρόνια, οι EoT ποτέ δεν επαναπαύτηκαν στα όποια (και ήταν πολλά) καλά λόγια προκάλεσαν οι κατά καιρούς κυκλοφορίες και ζωντανές εμφανίσεις τους. Επίσης ποτέ δεν προσπάθησαν τα τραβήξουν βλέμματα με μεγαλόστομες δηλώσεις ή δημόσιες σχέσεις και γενικά οτιδήποτε άλλο πέρα από την τέχνη τους, γι’ αυτό ίσως και τελικά ακόμα δεν έχουν την αναγνώριση που τους αξίζει. Ας είναι, ο δρόμος της ακεραιότητας είναι μοναχικός μα και θαυμάσιος συνάμα.
Θα περίμενε κανείς ότι στα σχεδόν 20 χρόνια της ύπαρξής τους, έχοντας διαβεί αμέτρητα μονοπάτια, τα οποία τους οδήγησαν σε καλλιτεχνικές κορυφές κατά την περίοδο των “Atonement Ritual” και “Praying For Absolution”, θα είχε φτάσει και γι’ αυτούς η εποχή του κορεσμού και της επανάληψης. Ειδικά ως όσον αφορά στο “Praying…”, όντας μια από τις πιο ιδιαίτερες αναζητήσεις του απόκρυφου στο χώρο του αβυσσαλέου deathmetal, θα μπορούσε να αποτελεί για χρόνια σημείο αναφοράς και αφετηρία για οτιδήποτε θα έκαναν δισκογραφικά στο εξής. Η στασιμότητα όμως είναι γι’ άλλους και όχι για τους EMBRACEOFTHORNS. Το “Darkness Impenetrable” του 2015 με την επιθετικότητα του ουσιαστικά αποτέλεσε ένα κάλεσμα στα όπλα για όσους εμπνέονται από τις δυνάμεις του σκότους, σχεδόν μην αφήνοντας τον ακρατή να πάρει ανάσα έως το κλείσιμο του “Aiwass Arisen”.
Και τώρα; Τρία χρόνια μετά την επίθεση του “Darkness…” αυτό που φαίνεται να κυριαρχεί στις ψυχές των EoTείναι μια βαθιά συναίσθηση της ζοφερής πραγματικότητα ςπου ο δημιουργός εναπόθεσε γύρω μας μαζί με την επιβεβαίωση ότι οι μάζες παραμένουν τυφλές ως προς αυτήν. Η οργή που επιφέρει η αυτή η συνειδητοποίηση είναι και το εναρκτήριο λάκτισμα για το “Scorn Aesthetics”, με το “The Wanderer And His Shadow” να κινείται σε φρενήρεις ρυθμούς σε έγχορδα, τύμπανα και φωνητικά. Η πρώτη έκπληξη αφορά στην παραγωγή του δίσκου, η οποία είναι πιο λεπτομερής από ποτέ. Σαν η ομίχλη που ήταν παρούσα μέχρι πρόσφατα να έχει δώσει τη θέση στη διαύγεια που απαιτείται προκειμένου να διακρίνει κανείς το ψεύτικο πλέγμα της επίγειας καθημερινότητας και στη συνέχεια να το υπερνικήσει. Σε ανάλογο τόνο και το Mutter Aller Leiden (Μητέρα Όλων των Θλίψεων), που αναρωτιέται ρητορικά: “Are we bound to be led or not? No!”. Η δε ύπουλη εισαγωγή του “Reducto Ad Absurdum” δίνει τη σκυτάλη στα πιο anthem-ικάriffsπου έχουν γραφεί ποτέ από τον πυρήνα της μπάντας, με τα εναλλασσόμενα κιθαριστικάleadsνα μετατρέπονται σε πύλη προς την υπερβατική έκσταση. Ελπίζω πραγματικά να μη λείψει από τα επόμενα live set τους…
Το “Stoking The Fire Of Resentment” που κλείνει την πρώτη πλευρά εντείνει τη νιτσεϊκή σύντηξη μελαγχολικής μοναχικότητας, και ενσυνείδητης θέλησης για δύναμη που είναι παρούσα καθ’ όλα τα 40κάτι λεπτά του δίσκου. Οι ρυθμοί έχουν πέσει σε mid-tempoκαταστάσεις και οι πρίμες, απειλητικές απολήξεις των riffsείναι όλο και περισσότερες. Η ώρα της αντεπίθεσης έχει φτάσει και το ομώνυμο κομμάτι, που ξεκινά με soundtrack-ική ατμόσφαιρα, σύντομα ανεβάζει στροφές με thrashingύφος και εξαίσια blastsστα τύμπανα. Ούτε κι εδώ θα λείψουν οιπιο αργές στιγμές καθώς οι δυναμικές και οι πικρόχολες μελωδίες στα κομμάτια είναι κομβικό μέρος όλου του δίσκου. Σίγουρα πρόκειται για την πιο μεταλλική στιγμή, με την κλασική έννοια, συνολικά στη δισκογραφία των EMBRACE που σε συνδυασμό με την παραγωγή που αναφέραμε πιο πάνω δίνει τη συνταγή της επιτυχίας για το conceptπου θέλουν να μεταδώσουν μέσω του “Scorn…”.
Έχοντας φτάσει στο προτελευταίο κομμάτι, που αποτελεί -κατά την προσωπική μου άποψη- και το magnum opus αυτού του δημιουργήματος, με σχεδόν progressive δομή ως προς της εναλλαγές ρυθμών, διαθέσεων και φωνητικών αποδόσεων αυτού του -ευλογημένου απ’ τον Εωσφόρο- λαρυγγιού, η αίσθηση μιας φλόγας να καίει εντός μας είναι αδύνατο να προσπεραστεί. Η ώρα του Προμηθέα να σπάσει τις αλυσίδες του και να ξαναφέρει την φωτιά σε μια νέα ανθρωπότητα έχει φτάσει. Αυτή τη φορά όμως, λίγοι θα την αγκαλιάσουν και θα την δαμάσουν –η πλειοψηφία θα καεί. Στο ανυπέρβλητο “Wolf Unchained/Prometheus Unbound” που κλείνει αυτό το αριστούργημα, οι «παλιοί» (λύσσα, οργή, πόλεμος) και «νέοι» (μοναχικότητα, συνείδηση, αντεπίθεση) EMBRACE OF THORNS συνυπάρχουν σε πλήρη αρμονία.
Αν υπάρχει ένα συμπέρασμα που κυριαρχεί μετά το “ScornAesthetics”, αυτό είναι η συνειδητοποίηση του ποιοι είμαστε και που στεκόμαστε στην μοντέρνα πραγματικότητα. Και αν θέλουμε να την υπερβούμε, πρέπει να ξέρουμε ότι πιθανότατα θα είμαστε (σχεδόν) μόνοι στο δύσβατο αυτό μονοπάτι. Όταν όμως υπάρχει η θέληση για δύναμη, τότε δεν υπάρχει και γυρισμός…
6/6
