Είδος: Symphonic Metal
Χώρα: Ελλάδα
Εταιρεία : FYB Records
Έτος: 2014
Η ελληνική σκηνή τα τελευταία χρόνια έχει κάνει άλματα προόδου και σε πολλά και διάφορα είδη του μεταλλικού χώρου. Σχήματα με ποιότητα και προοπτικές εμφανίζονται συνεχώς στο μεταλλικό χάρτη της χώρας και όλα δείχνουν ότι οδεύουμε, αν δεν βρισκόμαστε ήδη, στην δημιουργία μιας αξιοζήλευτης σκηνής. Το λιθαράκι τους σε αυτό το οικοδόμημα έρχονται να προσθέσουν οι Enemy of Reality. Τα μέλη της μπάντας δεν είναι καινούρια στο χώρο, καθώς στα φωνητικά βρίσκεται η Ηλιάνα Τσακιράκη (Meden Agan), στην κιθάρα ο Steelianos (Keado Mores, Steelborn), στα ντραμς ο Philip Stone (Meden Agan), στο μπάσο ο Thanos (Cthonian Alchemy) και στα πλήκτρα η Marianthe. Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς είναι το προσεγμένο εξώφυλλο και γενικότερα το artwork. Επίσης, εντυπωσιακό είναι το πλήθος των μουσικών που συμμετέχουν στο άλμπουμ. Συγκεκριμένα, την εισαγωγή του δίσκου “Medusa” έχει συνθέσει ο Χρήστος Αντωνίου (Septic Flesh, Chaostar), ο Matt Le Pond (Symphony X) συμμετέχει στο “My Own Master”, η Ailyn Jimenez (Sirenia) τραγουδάει μαζί με την Ηλιάνα στο “Needle Bites”, κομμάτι που αποτελεί και το πρώτο βίντεο κλιπ του δίσκου, η Ανδρονίκη Σκουλά (Chaostar) αποτελεί επίσης το ήμισυ ενός –φοβερού- ντουέτου στο “The Bargaining”, ενώ, τέλος, η Maxi Nil (Jaded Heart, ex Visions of Atlantis) δανείζει τη φωνή της στη μπαλάντα “Step Into The Light”. Στα του δίσκου, τώρα, το είδος που καλούνται να υπηρετήσουν οι Enemy of Reality είναι εξαιρετικά απαιτητικό συνθετικά, ηχητικά και εκτελεστικά, αλλά και αρκετά κορεσμένο. Η μπάντα όμως καταφέρνει να υπερκεράσει τα εμπόδια και να μας δώσει έναν πολύ ποιοτικό δίσκο. Συνθετικά, καταρχήν, πέρα από τις προφανείς επιρροές από τις μεγάλες μπάντες του είδους, εντοπίζουμε αρκετά progressive στοιχεία σε συνδυασμό με την έντονη θεατρικότητα, η οποία αναδεικνύεται έντονα και από το concept του μύθου του Ορφέα και της Ευρυδίκης που εκτυλίσσεται σε μία τετράδα τραγουδιών (Her Descending Ghost, The Bargaining, Grief Divine, Torn Apart). Ο ήχος της μπάντας είναι πολύ καλός, διατηρώντας ισορροπία στην πολύ ευρεία –κατά διαστήματα- ενορχήστρωση και τονίζοντας όπου χρειάζεται συγκεκριμένα όργανα ή φωνητικά. Όσον αφορά την απόδοση της μπάντας, ας ξεκινήσουμε από την Ηλιάνα, η οποία περιλαμβάνει στο ρεπερτόριό της –απίστευτα- σοπράνο φωνητικά, και μπορεί να ανέβει σε πολύ ψηλές νότες. Δεν πέφτει στην παγίδα της κατάχρησης, χάνοντας το μέτρο, αλλά συγκρατεί τη φωνή της όπου χρειάζεται και εξαπολύει υπολογισμένα ξεσπάσματα όπου οι συνθέσεις το απαιτούν. Εν ολίγοις, πρόκειται για μία από τις καλύτερες φωνές στο χώρο αυτή τη στιγμή, δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα άλλο. Η κιθαριστική δουλειά είναι πολύ καλή, εξίσου χωρίς υπερβολές, ενώ είναι ευδιάκριτες κάποιες progressive επιρροές. Ιδιαίτερη μνεία χρειάζεται στα καταπληκτικά κιθαριστικά σόλο. Τα πλήκτρα πάλι είναι σε άψογη αρμονία με την κιθάρα, κάτι καθόλου περίεργο καθώς τα δύο παιδιά συνυπογράφουν σχεδόν όλες τις συνθέσεις. Το rhythm section είναι άρτιο, καθώς και εκεί υπάρχουν δύο πολύ καλοί μουσικοί. Το “Rejected Gods” κατάφερε να μην με κουράσει, ακόμα και μετά από αρκετές ακροάσεις και παρόλο που δεν είμαι ένθερμος φαν της συγκεκριμένης σκηνής. Νομίζω ότι αποτελεί μία πάρα πολύ καλή πρόταση για τους φαν του είδους. Σίγουρα μπροστά μας έχουμε μία μπάντα που θα μας απασχολήσει στο μέλλον.
4,5/6