Πρώτη φορά οι Fates Warning επισκέφτηκαν τη Λάρισα προ τριετίας, το καλοκαίρι του 2011 εν μέσω καταρρακτώδους βροχής (!) και αποπνικτικής ζέστης στο συναυλιακό χώρο. Παρόλα αυτά η ανταπόκριση και ο παλμός 400 περίπου ατόμων που βρέθηκαν εκεί (σχεδόν εξωπραγματικός αριθμός για metal συναυλία σε κλειστό χώρο, καλοκαιριάτικα σε μια επαρχιακή πόλη), ανάγκασαν τους θρύλους του progressive metal να ξανακάνουν μια στάση στη θεσσαλική πόλη. Στο Stage Club αυτή τη φορά, με σαφώς μικρότερη χωρητικότητα, αλλά πιο «ζεστό» και φιλικό προς τη metal και rock σκηνή.
Ήδη κατά τις 20:00 άρχισαν να καταφθάνουν οι πρώτοι θεατές, παρόλο που ο διοργανωτής έδινε ώρα έναρξης στις 21:30, γεγονός το οποίο μας προετοίμασε να περιμένουμε ένα ακόμη κατάμεστο live. Πράγματι στις 21:30 ακριβώς όταν και βγήκαν οι Headless στη σκηνή ο χώρος είχε τουλάχιστο 150 άτομα και η προσέλευση συνεχιζόταν αμείωτη. Οι Ιταλοί, με το βετεράνο Ian Parry (ex Elegy, Crystal Tears κτλ) στη φωνή γι’ αυτό το μέρος της περιοδείας τους, κινούνται στο χώρο του μελωδικού heavy metal (χωρίς να aor-ίζουν ωστόσο) με ορισμένα progressive περάσματα. Γενικά, η μουσική τους είναι ευχάριστη προς αδιάφορη όταν το παρακάνουν με το prog. Ο Ian, βέβαια, ως παλιά καραβάνα, ήταν άριστος και έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να ζεστάνει το μουδιασμένο κοινό, το οποίο άρχισε να ζεσταίνεται μόλις στο κλείσιμο της μπάντας με μια εκτέλεση του Breaking the Law. Αν δεν ήταν αυτός, μάλλον η μπάντα θα περνούσε απαρατήρητη.
Κάπου εδώ οφείλω να εξομολογηθώ ότι ποτέ δεν ήμουν φίλος του progressive metal τύπου Fates Warning, Dream Theater και των αντίστοιχων υπερ-τεχνικών σχημάτων. Είναι αλήθεια ότι τα βρίσκω κουραστικά για τα απαίδευτα αυτάκια μου. Έτσι, πλησιάζοντας η ώρα να εμφανιστούν οι Fates, άρχισε να με διακατέχει ο φόβος που καταλαμβάνει κάθε κριτικό σε μια τέτοια περίπτωση. Θα μπορέσω να είμαι αντικειμενικός ή θα αδικήσω μια μεγάλη μπάντα που πιθανώς πραγματοποίησε μια καλή εμφάνιση, απλώς επειδή δε συμβαδίζει με το προσωπικό μου γούστο? Ευτυχώς, λίγο μετά τις 22:35 (όταν και άρχισαν να ηχούν οι εισαγωγικές νότες) όλες αυτές οι αμφιβολίες μου διαλύθηκαν. Οι Fates Warning πραγματοποίησαν μια ισοπεδωτική εμφάνιση και ήδη από το 2ο τραγούδι (Pale Fire) ο κόσμος δε σταμάτησε να τραγουδάει τους στίχους και να συμμετέχει μέχρι και την τελευταία νότα που ακούστηκε μετά από μιάμιση περίπου ώρα. Πού να πρωτοσταθώ, εκτός του Pale Fire, στα Pleasant Shade of Gray pt III, One, Through Different Eyes, Quietus, Life in Still Water, Monument και στο encore έγινε ο κακός χαμός. Για την ιστορία το setlist ήταν το ακόλουθο (με τη σειρά που ακούστηκαν):
One Thousand Fires
Pale Fire
Part of the Machine
A Pleasant Shade of Gray, Part III
One
Simple Human
I Am
Through Different Eyes
The Ivory Gate of Dreams: IV. Quietus
A Pleasant Shade of Gray, Part XI
Firefly
Wish
Life in Still Water
We Only Say Goodbye
Monument
Encore:
The Eleventh Hour
Point of View
Χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο κόσμος απαιτούσε και 2ο encore για κανα τέταρτο μετά το τέλος της συναυλίας και μέχρι να σιγουρευτούμε ότι η μπάντα δεν υπήρχε περίπτωση να επιστρέψει. Μοναδικό προσωπικό παράπονο, ότι δεν θα άκουγα κάτι από το Awaken the Guardian…
Στα θετικά της βραδιάς, θα πρέπει να σημειώσω, επίσης τον πολύ καλό ήχο στο μεγαλύτερο μέρος των set και την προσήλωση στον χρονικό προγραμματισμό του live από πλευράς διοργανωτών. Τέλος, παρά το «τσιμπημένο» εισιτήριο (για τη φάση που περνάμε), ο χώρος γέμισε (είχε περίπου 250 άτομα), γεγονός που αποδεικνύει ότι το αντίστοιχο κοινό υπάρχει. Οπότε καλό θα ήταν να το δούμε και σε live μικρότερων και κυρίως εγχώριων συγκροτημάτων.