Είδος: Progressive
Χώρα: Η.Π.Α.
Εταιρία: Inside Out
Έτος: 2016
Θα μπορούσα να βάλω με άνεση τον εαυτό μου στην λίστα με τους ανθρώπους εκείνους που κρατούσαν «μικρό καλάθι» περιμένοντας το επόμενο δισκογραφικό βήμα των Fates μετά το «Darkness In a Different Light», το οποίο παρά τις ενδιαφέρουσες στιγμές του ήταν κατά την προσωπική μου άποψη ένας αδύναμος δισκογραφικός Fates Warning κρίκος.
Ναι, δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω από τον διάδοχο του «Darkness…». Από την μια σκεφτόμουν πως πιθανόν η μειωμένη φωνητική απόδοση του Alder -εμφανέστατη στο προηγούμενο άλμπουμ-, μπορεί να έδινε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση στις νέες συνθέσεις -ώστε ο Ray να μην τα βρει και πολύ μπαστούνια-, από την άλλη ήλπιζα σε γενικότερη -συνθετική και ερμηνευτική- ανάκαμψη -πάντα σε σχέση με το «Darkness…»-, αφήστε που μεταξύ μας ποντάριζα πολλά στον Bobby -Jarzombeck- περιμένοντας πως με κάποιο μαγικό -ντραμιστικό- τρόπο θα έσωζε τελικά την κατάσταση -και σε αυτό δεν έπεσα έξω τελικά-.
Ομολογώ πως το πρώτο δείγμα του δίσκου -ναι στο «From The Rooftops» αναφέρομαι- μου είχε αφήσει πολύ θετικές εντυπώσεις, μεγαλώνοντας ταυτόχρονα την αγωνία μου για το συνολικό αποτέλεσμα. Μπορεί η υπνωτική εισαγωγή του να παρέπεμπε σε «FWX» καταστάσεις μα πολύ γρήγορα το κυρίως riff του κομματιού μου έδειξε ξεκάθαρα πως εδώ τα πράγματα θα είναι κάπως σκληρότερα. Σαφώς και δεν μπορείς να κρίνεις ένα άλμπουμ από ένα και μόνο κομμάτι μα μια πρώτη προδιάθεση ως προς την γενική εικόνα, είχε ήδη δημιουργηθεί.
Η συνολική ακρόαση του «Theories Of Flight» προς μεγάλη μου χαρά, μου αποκάλυψε τον πιο heavy δίσκο που έχουν κάνει οι Fates εδώ και πολλά χρόνια, ένα εξαιρετικό άλμπουμ βασισμένο τόσο στα κιθαριστικά θέματα του Jim Matheos τα οποία πηγαίνουν ένα σκαλοπάτι παραπάνω σε δυναμική εξαιτίας του ξέφρενου drumming του αξιότιμου κυρίου Bobby Jarzombeck. Είδατε που σας τα έλεγα; Όσο για τον Ray Alder ακούγεται άκρως ανανεωμένος, ξεκούραστος και παθιασμένος, οπότε όλα βρίσκονται στην θέση τους σε έναν από τους καλύτερους Prog Metal δίσκους της φετινής χρονιάς.
Μιας και ήδη αναφέρθηκα στα φωνητικά του Ray Alder θα ήθελα να δώσω ως χαρακτηριστικό παράδειγμα το κομμάτι «Seven Stars» -που διαδέχεται το εναρκτήριο «From The Rooftops»-. Έχουμε να κάνουμε εδώ με μια αρκετά πιασάρικη σύνθεση, ένα αρκετά ευθύ κομμάτι το οποίο πραγματικά αναδεικνύεται κυρίως εξαιτίας των φωνητικών. Πανέξυπνα μελωδικές στη σύλληψη τους, παθιασμένες στην ερμηνεία του και σε full απόδοση οι φωνητικές γραμμές του «Seven Stars» είναι το δυνατό του σημείο χωρίς αμφιβολία. Το «SOS» που ακολουθεί είναι σίγουρα από τις πιο βαριές συνθέσεις του δίσκου και τολμώ να προσθέσω -ακούγοντας κάποια συγκεκριμένα κιθαριστικά θέματα μέσα στο κομμάτι αλλά και γενικότερα στο άλμπουμ- πως τα δείγματα γραφής του Matheos σε αυτό το άλμπουμ, παραπέμπουν στο αριστουργηματικό «Sympathetic Resonance» των Arch/Matheos.
Σειρά έχει το «The Light And Shade Of Things» μια βαθιά εσωστρεφής σύνθεση -η πρώτη μεγάλη σε διάρκεια του δίσκου-, που κορυφώνεται σταδιακά. Υπέροχη εισαγωγή, εξαιρετικά κιθαριστικά θέματα στα δυνατά σημεία και ένας Alder που και εδώ καταθέτει ψυχή. Ακολουθεί η μεταλλικότερη των συνθέσεων του άλμπουμ: το περίφημο «White Flag», άκου το βασικό του riff και αναρωτήσου από πότε έχεις να ακούσεις τον Matheos να παίζει κάτι τέτοιο; Σε παρόμοιο μουσικό μοτίβο κινείται και το «Like Stars Our eyes Have Seen» είναι μάλιστα προικισμένο με το μάλλον πιο κολλητικό ρεφρέν που μπορείτε να ακούσετε στο παρόν άλμπουμ.
Φτάνοντας προς το τέλος του άλμπουμ υπάρχουν δύο πραγματικά μεγάλες στιγμές που περιμένουν τον ακροατή: Το 10λεπτο -και κάτι ψηλά- «Like Ghosts Of Home» είναι μια εξαιρετική σύνθεση που έχει γράψει εξ ολοκλήρου ο Jim Matheos. Υπάρχουν πολλά να ανακαλύψει κανείς σε τούτο το κομμάτι. Από το αινιγματικό εισαγωγικό θέμα που δίνει την θέση του σε ένα εξαιρετικό riff που με σαφήνεια παραπέμπει στους Rush, από τις οργιαστικά πανέξυπνες μπασόγραμμές του Joey Verra και το από άλλο πλανήτη παίξιμο του Bobby, μέχρι τα space κιθαρισιτκά περάσματα -είτε ως στολίδια στα κουπλέ, είτε ως αυτόνομα θέματα-, το κομμάτι προσφέρεται για δεκάδες ακροάσεις και ναι πάντα κάτι θα έχει να σου δώσει.
Ο επίλογος έρχεται με το ομώνυμο «Theories Of Flight» κομμάτι. Μια συγκλονιστική instrumental σύνθεση γεμάτη λυρισμό, ένα μικρό Prog διαμαντάκι που απλά δεν χορταίνεις να το ακούς. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως τούτο το κομμάτι είναι ό,τι ομορφότερο, συναισθηματικότερο και αρτιότερο έχει να μας δώσει αυτός ο δίσκος. Μελαγχολία, εσωτερική ένταση, μουσική που μιλάει κατευθείαν στην ψυχή. Προσωπικό repeat του άλμπουμ, γιατί πάσχουμε και από μονομανίες (και ναι μόλις διάβασες την άχρηστη πληροφορία για την παρούσα κριτική).
Αυτές λοιπόν είναι οι οχτώ στάσεις στην νέα πτήση των Fates οι οποίοι μας έδωσαν έναν θαυμάσιο δίσκο. Συνθετικά το «Theories…» βρίσκεται κοντά στην νοοτροπία του προκάτοχου του -με ευτυχώς με πολύ πιο ενδιαφέρον υλικό-, μα υπάρχουν και στοιχεία που ανεβάζουν τον συνολικό πήχη ακόμα περισσότερο. Υπάρχει ένας Alder που λάμπει με την παρουσία του και μια μπάντα που δείχνει πως τελικά μπορεί όντως να γράψει εξαιρετικά τραγούδια ακόμα και όταν βαραίνει τον ήχο της. Μπορεί το πείραμα να μην έπιασε στο «Darkness…» μα εδώ θα ακούσετε σίγουρα μερικά από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γραφτεί από τους Fates τα τελευταία χρόνια. Την μικρή μου γκρίνια την άφησα για το τέλος μιας και ο Frank Aresti παίζει ελάχιστα στον δίσκο, αλλά οκ ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.
5/6
