English
Last Updated on 15:37 by Lilliana Tseka
Είδος: Stoner, Doom Metal
Χώρα: U.S.A.
Εταιρία: Southern Lord
Χρονιά: 2015
Επανεμφάνιση για τους Goatsnake με καινούριο δίσκο μετά από τη μακροχρόνια αποχή τους από τη δισκογραφία. Το νέο άλμπουμ τιτλοφορείται “Black Age Blues” και έχουμε την τύχη να κυκλοφορεί κατά τη διάρκεια της περιοδείας που περιλαμβάνει και τη χώρα μας (θυμίζω Κυριακή 7 Ιουνίου στο ΑΝ για τους αδιάβαστους).
Μια καινούρια κυκλοφορία μετά από τόσο μεγάλη απουσία είναι λογικό να αναμένεται με ανάμεικτα συναισθήματα… Από τη μία η περιέργεια, για το πού βρίσκεται πλέον δημιουργικά η μπάντα και αν έχει όντως κάτι να προσφέρει ή απλά κάνει ένα επετειακό reunion. Και από την άλλη μια μικρή ανησυχία (ειδικά αν είσαι φαν) για το αν παραμένει σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο ή αν έχει ξεφτίσει με τον καιρό και προσπαθεί να αντιγράψει τον παλιό καλό εαυτό της…
Μπορώ να πω με ανακούφιση ότι οι Goatsnake καταφέρνουν με αυτή την κυκλοφορία να σταθούν στο ύψος τους και με το παραπάνω. Οι Anderson, Stahl, Rogers (από τα αρχικά μέλη) και Renner (προσθήκη στο μπάσο) έχουν φτιάξει ένα δίσκο που κρατάει το χαρακτηριστικό ήχο της μπάντας χωρίς όμως να σου δίνει την εντύπωση ότι ακούς παλιό cd από τα ’90s.
Το άλμπουμ περιλαμβάνει εννέα κομμάτια, με διάρκεια καθενός γύρω στο πεντάλεπτο. Οι συνθέσεις διαδέχονται η μία την άλλη αφήνοντας μια αίσθηση συνοχής και γι’ αυτό θα πρότεινα την ακρόαση του άλμπουμ στο σύνολό του και όχι αποσπασματικά. Φαίνεται ότι έχει γίνει προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα συνεκτικό σύνολο και όχι πακετάρισμα σκόρπιων κομματιών απλά για να γεμίσει η playlist.
Τα κιθαριστικά riffs είναι αρκετά πιασάρικα θα έλεγα, και υπάρχει κίνδυνος να προκαλέσουν το γνωστό φαινόμενο μου-χει-κολλήσει-στο-μυαλό-το-κομμάτι (από προσωπική πείρα το λέω). Tα tempo είναι τυπικά sludge, δηλαδή εντελώς-ό,τι-να-ναι. Γενικά ο ήχος έχει δύναμη, ένταση και παραμόρφωση (ξύπνησε ο μηχανικός μέσα μου) και στην πρώτη ακρόαση μου θύμισε αρκετά Alice In Chains, κάτι το οποίο προφανώς οφείλεται στην παρουσία του Nick Raskulinecz στην παραγωγή. Τα γυναικεία φωνητικά στα House Of The Moon, Jimi’s Gone, Grandpa Jones μαλακώνουν λίγο τη doomίλα και δίνουν έναν ενδιαφέροντα (και κάπως αναπάντεχο) τόνο γκόσπελ. Επίσης η φυσαρμόνικα στα Elevated Man και Jimi’s Gone θυμίζει λίγο zeppelin και φυσικά αυτό δίνει έξτρα πόντους.
Το Jimi’s Gone και το 7,5 λεπτών A Killing Blues είναι τα κομμάτια που προσωπικά έχω ξεχωρίσει μέχρι στιγμής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα υστερούν.
Σε γενικές γραμμές έχουμε μια αρκετά ενδιαφέρουσα δουλειά που ακούγεται πολύ ευχάριστα και δεν απευθύνεται μόνο στους παλιούς οπαδούς της μπάντας αλλά γενικά σε όποιον προτιμά το είδος.
4,5/6
Υ.Γ. (για να το παίξετε ψαγμένοι στους φίλους σας)
Τελευταίο κομμάτι στο προηγούμενό τους LP: The River
Πρώτο κομμάτι στο Black Age Blues: Another River To Cross
Και καλά λογοπαίγνιο με τους τίτλους των κομματιών, οκ…
Ακούστε το κλείσιμο του πρώτου (γύρω στο 07:00) και μετά καπάκι την εισαγωγή του δεύτερου… Mind=blown
