English
Last Updated on 15:29 by Giorgos Tsekas
Είδος: Progressive Metal/ Heavy Rock
Χώρα: Η.Π.Α.
Εταιρεία: Metal Blade Records
Έτος: 2016
Ήταν ακόμα ένα καυτό καλοκαιρινό απόγευμα στα HQ του Metal Invader και συζητούσαμε ποιος θα αναλάβει τι, και ο Γιώργος Τσεκας μου είπε με μεγάλη σιγουριά ότι πρέπει να κάνω κριτική το καινούριο άλμπουμ των Hammers Of Misfortune κι ότι θα το λατρέψω. Η αλήθεια είναι ότι, ότι κι αν μου έχει δώσει για κριτική και μου εξέφρασε την γνώμη του ότι θα είναι καλό, δεν έχει πέσει έξω σε τίποτα (slurp!) επομένως με μεγάλο ενθουσιασμό ξεκίνησα να γράφω μιας και ούτως ή άλλως δεν απογοητεύει ως τώρα αυτό το συγκρότημα. Βέβαια να μην λέω και ψέματα, πάντα έχω ενδοιασμούς όσον αφορά το progressive, μιας και τα τελευταία χρόνια έγινε πολύ τεχνικό, περίπλοκο και παράξενο χωρίς κάποιον σοβαρό λόγο, αλλά μάλλον για λόγους εντυπωσιασμού, το οποίο τελικά κατέληξε σε πολλές περιπτώσεις να είναι απλά ένας τεχνικά σωστά τοποθετημένος θόρυβος… σε αυτή την περίπτωση σας διαβεβαιώνω δεν συμβαίνει.
Πέντε χρόνια μετά τον τελευταίο τους δίσκο ‘17th Street’ (2011), οι Hammers Of Misfortune κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα εξαίσιο άλμπουμ. Ο John Cobbett, συνθέτης και στιχουργός, έκανε πάλι τα μαγικά του και δημιούργησε το ‘Dead Revolution’, έναν πολύ πιο classic heavy και back to the basics δίσκο, παρότι μιλάμε σίγουρα για ένα progressive άλμπουμ. Ο δίσκος είναι λιτός κι απέριττος με μόνο επτά κομμάτια τα οποία όπως θα καταλάβετε εάν έχετε την τύχη να τα ακούσετε, φτάνουν και περισσεύουν. Αυτά τα επτά τραγούδια έχουν την δύναμη να μας απογειώσουν, τουλάχιστον όσον αφορά εμένα το κατάφεραν.
Το ‘The Velvet Inquisition’ δίνει το ύφος του δίσκου αμέσως, ένα μείγμα N.W.O.B.H.M. και 70’s rock. Τα keyboards όπως και σε όλο τον υπόλοιπο δίσκο χρησιμοποιούνται απλά για να δώσουν αυτό τον πιο progressive ήχο, παλιακού ροκ, όχι όμως να κρύψει την πρόθεση των Αμερικάνων να γίνουν όπως είπαμε πιο σκληροί. Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου είναι απίστευτο, το βάζεις και το ξαναβάζεις συνέχεια στο repeat να το ακούς και να το τραγουδάς δυνατά (ότι περιγράφω έγινε), είναι catchy και με υπέροχα riffs άσχετα αν τα πιο σκληρά του ο Cobbett τα έδωσε όλα στους VHOL πάραυτα κι εδώ δείχνει πόσο μεγάλος κιθαρίστας είναι. Ο δίσκος συνεχίζει με το ‘Sea of Heroes’ το οποίο μας φέρνει στα αυτιά μας τον πιο κλασσικό heavy ήχο, όπως και το επόμενο τραγούδι με τίτλο, ‘The Precipe’ και το ‘Flying Alone’, το οποίο μαζί με το ομότιτλο είναι από τα αγαπημένα μου. Όλος ο δίσκος όπως και ο προηγούμενος που προαναφέραμε ασχολείται με τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η αστική αναδόμηση/αναδιαμόρφωση γιαυτό και το άλμπουμ καταλήγει με το τραγούδι ‘Days of ’49’, το οποίο έχει διασκευαστεί κι από τον Bob Dylan και δίνει έμφαση σε αυτή πάλη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για έναν αριστουργηματικό δίσκο και ίσως κατά την γνώμη μου, για έναν από τους καλύτερους της φετινής χρονιάς. Ο John Cobbett όπως και πέρυσι με τους VHOL δεν λέει να σταματήσει να μας εκπλήσσει ευχάριστα και να καταφέρνει να μπαίνει στις λίστες μου, τουλάχιστον τα δυο τελευταία χρόνια. Μην χάσετε αυτό τον δίσκο.
5,5/6
