Είδος: Crossover/Hardcore/Speed
Χώρα: H.Π.A.
Eταιρία: 171-A Records
Έτος: 2016
Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που ένα βαρύγδουπο περιστατικό στο εσωτερικό ενός συγκροτήματος λειτουργεί θετικά ως προς την έμπνευση των εμπλεκομένων μελών του. Και προφανώς μιλάμε για μια διαμάχη, έναν τσακωμό, μια φιλονικία, έναν σκληρό τσαμπουκά, δεν μιλάμε για ένα απλό σιχτίρισμα. Πόσο μάλλον όταν πέντε άτομα τις τρώνε από έναν, πέφτουν και μαχαιρώματα, ματαιώνεται μια συναυλία και οι οπαδοί διχάζονται από το συμβάν, άσχετα αν ο ένας πρωταγωνιστής αποτελεί παρελθόν από το συγκρότημα για πολλά χρόνια αν και ιδρυτικό μέλος. Μύλος! Πουτάνα όλα, κανονικά! Φυσικά αν είσαι εκατομμυριούχος και ότι και αν κυκλοφορήσεις μετά θα μοσχοπουλήσει και κυρίως ο κόσμος θα το δεχτεί με ανοικτές αγκάλες, όσο πατάτα και αν είναι. Θα πάρεις ψυχολόγο, θα φέρεις κάμερες, θα γυρίσεις ντοκιμαντέρ, θα κλάψετε όλοι αγαπημένοι αγκαλιά μπροστά στην κάμερα και όλα καλά με περιοδειάρα μαζί και τα υπόλοιπα σε bonus DVD μιας μελλοντικής updated version του “Some Kind of Monster”.
Στην περίπτωση όμως του Harley Flanagan και των Cro-Mags η φάση είναι εντελώς παρανοϊκή και ευτυχώς είναι τόσο καλό το άλμπουμ, που κάπως σώζει τα προσχήματα. Η πτώση του θρυλικού συγκροτήματος καθώς και οι προσωπικές ιστορίες του μπασίστα και ιδρυτικού μέλους των Cro-Mags δεν θα μπορούσε να είχαν καλύτερο soundtrack. Σε λιγότερο από 25 λεπτά και 12 κομμάτια, το – με προβοκατόρικο (και προδίδοντας μια τεμπελιά στην επιλογή του) όνομα – “Cro-Mags” δεν είναι απλά ένα λυτρωτικός δίσκος για τους άμεσα εμπλεκόμενους αλλά και για το ίδιο το ιδίωμα. Δυστυχώς, το hardcore δεν είναι πια επικίνδυνο και όλες αυτές οι post/sludge επιρροές και αναζητήσεις το έχουν βγάλει από την πορεία του, αφαιρώντας του την αιχμηρότητα και την αμεσότητα με τον κοινωνικό ιστό. Ή μήπως έχει αλλάξει τόσο πια η ίδια η κοινωνία και κινείται αυτή σε post ρυθμούς; Δεν μπορώ να πω με σιγουριά, παρόλα αυτά μπορούν να ισχύουν και τα δύο στην τελική.
Περισσότερα για τους στίχους δεν έχω μιας και η κόπια μου δεν έχει φτάσει ακόμα, και η κριτική/παρουσίαση γίνεται από mp3 αρχείο, αλλά μουσικά μιλώντας έχουμε να κάνουμε με μια άκρως ενδιαφέρουσα δουλειά. Φυσικά θα ακούσεις πολύ Cro-Mags με μια rock ‘n roll πινελιά που θυμίζει τους Motorhead -που ήταν πάντα στα ακούσματα του Flanagan- ενώ σε συνδυασμό με τη φωνή του και τις μεταλλικές κιθάρες θα σας φέρει στο μυαλό σίγουρα το έπος του 1989 “Best Wishes”. Τραγουδάρες στα καπάκια. Το εναρκτήριο “I Come In Peace” και το “Can’t Give In”, κορυφή το “Guilty Until Proven Innocent” -δώστε βάση στους στίχους…- με το “ Webster Hall” να αποτελεί ουσιαστικά την εισαγωγή του, φτιαγμένο για mosh pit το “Fighting The Urge To Kill”, ωδή στον Dimebag και τους Pantera το ριφφ του “I’ll Fuck You Up” κερασάκι στην τούρτα το “Trust No One,” που υποτίθεται κλείνει το άλμπουμ αλλά περισσότερο σε κάνει να ξαναπατήσεις play ξανά και ξανά.
Και οι 12 συνθέσεις είναι δουλεμένες, με ουσία, δεν περισσεύει καμία, ούτε κάνει κοιλιά ο δίσκος -24 λεπτά είναι πότε θα προλάβαινε- γενικά μιλάμε για έναν ποιοτικό, επιθετικό δίσκο, σε γρήγορο τέμπο που αξίζει την προσοχής σας. Έστω και λίγο πριν το τέλος της χρονιάς και παρόλο που κυκλοφόρησε στις αρχές της, κάντε ένα χριστουγεννιάτικο δώρο στον εαυτό σας πιθανόν πακέτο μαζί με το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Flanagan που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες.
4,5/6
