English
Last Updated on 11:42 by Giorgos Tsekas
Είδος: Hardcore
Χώρα: Η.Π.Α.
Εταιρεία: Nuclear Blast
Έτος: 2016
Το hardcore του Connecticut, οι θεοί Hatebreed, επιτέλους επέστρεψαν. Το “The Concrete Confessional” είναι ο έβδομος full length δίσκος τους και κυκλοφόρησε τον Μάϊο που μας πέρασε μέσω της Nuclear Blast.
Ο νέος δίσκος των Hatebreed είναι σύντομος σε διάρκεια, διαρκώντας περίπου 33 λεπτά στο σύνολο. Για αυτό το είδος μουσικής και για το γεγονός ότι οι ηχητικές εκρήξεις που κρύβει ο δίσκος ήταν αλλεπάλληλες, η διάρκεια του άλμπουμ κάνει θαύματα. Και είναι αρκετή για να βγάλεις την καύλα σου και είναι αρκετή για να μην αρχίσουν τα κομμάτια να ακούγονται επαναλαμβανόμενα, με αποτέλεσμα να κουράζουν. Όλα τα κομμάτια του δίσκου είναι κάτω από 3 λεπτά. Εκτός από το “Something’s Off” (κάτι θέλει ο τίτλος να μας πει;) το οποίο διαρκεί σχεδόν 4 λεπτά και μάλιστα είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι από την άποψη ότι ο Jasta δουλεύει πολύ τη μελωδία στη φωνή του (εν τέλει έκρυβε όντως κάτι ο δίσκος).
Το “The Concrete Confessional” διαπνέεται από μια εξαιρετική μίξη Hardcore and Thrash, ένα σφηνάκι Crossover (στα πιο γρήγορα σημεία) και λίγα ψήγματα από New Wave of American Heavy Metal (εννοώντας πως υπάρχει μπόλικη μελωδία και κάποιο λανθάνον groove, σαν αυτό που είχαν οι Machine Head – κάτι που δεν το λέω για κακό). Οι συνθέσεις δεν είναι απλές κι απέριττες, ούτε όμως και ιδιαίτερα περίτεχνες. Κάπου στο μεσοδιάστημα. Τα κιθαριστικά ριφφ φαίνεται να τους βγήκαν τελείως αβίαστα, ενώ οι πιασάρικοι ρυθμοί και ειδικά τα πιασάρικα ρεφραίν κολλάνε στο κεφάλι σου από την πρώτη στιγμή. Τίγκα ενέργεια! Η ‘επιθετικότητα’ και η ‘βία’ είναι στην πραγματικότητα οι δύο λέξεις που μπορούν να περιγράψουν τι ακριβώς συμβαίνει στο “The Concrete Confessional”. Είναι δίσκος που σε πιάνει απ’ το λαιμό και σε πετά στα Τάρταρα. Οι Hatebreed στον έβδομο στουντιακό τους δίσκο έχουν περισσότερη ποικιλία στις συνθέσεις τους, συγκρίνοντας τον με την προηγούμενη κυκλοφορία της μπάντας (έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον). Αν και απέφυγαν τους πειραματισμούς με το υλικό τους, το τελικό αποτέλεσμα είναι ακραία ενδιαφέρον και γίνεται εθιστικό όσο παίζει ο δίσκος. Υπάρχουν και πολλά breakdowns και sing-alongs που προσθέτουν και αυτά με τη σειρά τους έξτρα πονταλάκια.
Γενικώς οι Hatebreed δεν πρόσφεραν κάτι ιδιαίτερα εναλλακτικό ή καινοτόμο / πρωτότυπο, ωστόσο το “The Concrete Confessional” είναι τιμιότατος δίσκος. Μπορεί να μην ξεπέρασαν τους εαυτούς τους, ωστόσο σκέψου τι μαδομούνι έχει να γίνει αν ακούσεις αυτά τα κομμάτια ζωντανά. Αεροκλωτσιές!
Το “The Concrete Confessional” θα ικανοποιήσει και τους χρόνιους οπαδούς των Hatebreed, μα θα προσελκύσει και νέους ακροατές που ψήνονται με αυτό το είδος ακραίας μουσικής.
Highlights: In The Walls, Us Against Us Dissonance
5 /6
