English
Όποιος δεν έχει έρθει ακόμα σε επαφή με την μουσική τον Allochiria καλό θα ήταν να το κάνει τώρα. οι Αθηναίοι δημιουργούν μια όμορφη μίξη post-metal, sludge, βαριά και ασήκωτα doom riff και αρκετές post-rock πινελίες ενώ με την Ειρήνη στα φωνητικά που δίνει ακόμα μια εξωπραγματική ερμηνεία, τραγουδώντας σα να μην υπάρχει αύριο, δίνεται μια απόκοσμη ατμόσφαιρα που πραγματικά δεν πρέπει να χάσει κανείς.
Καλησπέρα σας κυρία και κύριοι. Καλώς ήρθατε στο Metal Invader. Η μεγάλη εμφάνιση στο “Rockstadt Extreme Fest” μπορεί να μην συνέβη δυστυχώς, αλλά εξιλεωθήκατε στο Ρουμάνικο κοινό με την συμμετοχή σας στο “Something for the core Fest” που έλαβε χώρα στο Βουκουρέστι. Ποιες οι εντυπώσεις σας μετά την επιστροφή?
Περάσαμε πολύ ωραία στο συγκεκριμένο φεστιβάλ. Γενικά οι Ρουμάνοι είναι πολύ ζεστοί σαν κοινό, υπάρχει ανταπόκριση, οπότε και εμείς με την σειρά μας γουστάρουμε λίγο παραπάνω.
Η κινητικότητα είναι αυξημένη και πετάγεστε από το ένα φεστιβάλ στο άλλο. Ποια τα συναισθήματα σας για την εμφάνιση σας στο Desertfest της Αθήνας?
Είμαστε ενθουσιασμένοι που παίξμε. Πάει καιρός που παίξαμε σε κλειστό χώρο στην Αθήνα, το συγκεκριμένο φεστιβάλ έχει μεγάλη ανταπόκριση οπότε το περιμέναμε με ανυπομονησία.
Μέσα σε όλα τα παραπάνω αποτελέσατε μέρος του “New Long Fest”, support act στους Toundra και πολλά ακόμη που σημαδεύουν μια μεγαλύτερη αποδοχή και έκθεση σε μεγαλύτερο κοινό. Πώς νιώθετε για αυτό?
Γενικότερα μας αρέσει να παίζουμε συναυλίες, πόσο μάλλον όταν παρουσιάζονται τέτοιες ευκαιρίες. Θέλουμε να παίζουμε όσο περισσότερο γίνεται και χαιρόμαστε όταν συμβαίνει αυτό.
Γενικότερα, οι εμφανίσεις σας στην Ευρώπη είναι ουκ ολίγες. Αν υπάρχουν, ποίες είναι οι διαφορές για εσάς σε σχέση με την ελληνική σκηνή και εν τέλει που πιστεύετε ότι ταιριάζετε περισσότερο?
Οι διαφορές μπορεί να είναι στο κοινό, στη διοργάνωση, στην είσοδο κλπ, δεν μπορούμε ακριβώς να τις κατηγοριοποιήσουμε.
Δεν πιστεύουμε ότι «ταιριάζουμε» πιο πολύ κάπου, ούτε προτιμάμε να παίζουμε κάπου η αλήθεια είναι, με εξαίρεση ίσως μια προτίμηση σε κλειστούς χώρους, λόγω πιο προβλέψιμου και άρα πιθανόν καλύτερου ήχου που μπορούμε να έχουμε. Κατά τ’ άλλα, κάθε live είναι μοναδικό και κερδίζεις κάτι από αυτό, μπορεί να είναι εμπειρία, μπορεί καινούριο κόσμο, μπορεί κάποια συνεργασία και μπορει απλά να το απόλαυσες φουλ και να μη θες τίποτα άλλο.
Πόσο δύσκολο ήταν για εσάς να ηχογραφήσετε το “Throes” με την Ειρήνη (φωνητικά) να είναι πλέον κάτοικος Βελγίου? Πώς βλέπετε αυτό το γεγονός να επηρεάζει ή να έχει ήδη επηρεάσει τη μπάντα?
Το μεγαλύτερο κομμάτι των φωνητικών γράφτηκε 1-2 βδομάδες πριν φύγει η Ειρήνη, ενώ τα 2 ή 3 κομμάτια που μένανε ηχογραφήθηκαν μετά από κανα εξάμηνο περίπου. Το δύσκολο ήταν να σιγουρέψουμε ότι μέσα στις λίγες μέρες που ήταν η Ειρήνη στην Αθήνα να καταφέρουμε να τελειώσουμε ό,τι έμενε, χωρίς να αφήσουμε κάτι για αργότερα. Ευτυχώς όλα πήγαν ρολόι.
Οι αισθητές αλλαγές που παρατηρούμε πλέον είναι στις πρόβες. Εμείς προβάρουμε χωρίς την Ειρήνη και η Ειρήνη προβάρει χωρίς εμάς. Βγαίνει, αλλά το feeling είναι άλλο, κυρίως για την Ειρήνη που δεν έχει live μουσική. Το καλό είναι ότι όταν όντως κάνουμε μαζί πρόβες μας φαίνονται σαν lives πλέον, το συναίσθημα είναι κάθε φορά όπως στις πρώτες φορές.
Μιλήστε μας για την πορεία του “Throes” μέχρι στιγμής. Είστε ικανοποιημέν@ από το αποτέλεσμα, αρχικά προσωπικά και κατά δεύτερον από τα σχόλια που απέσπασε?
Νομίζω ότι πήγε πολύ καλά και τα σχόλια που έχει αποκομίσει είναι πολύ θετικά. Προσωπικά αισθανόμαστε πολύ ωραία με αυτή την κυκλοφορία αν και ποτέ δεν είμαστε 100% ευχαριστημένοι με καμία δουλειά μας κάτι που για εμένα είναι θετικό και δημιουργικό καθώς δεν επαναπαυόμαστε.
Αυτή η ερώτηση αφόρα την Ειρήνη και είναι μια ερώτηση που κάνω σε πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις μπαντών. Πώς είναι η συνύπαρξη για σένα μέσα σε μια ανδροκρατούμενη, δυστυχώς, σκηνή?
Γενικά πάντα βρισκόμουν περισσότερο ανάμεσα σε αγόρια παρά κορίτσια, στη σχολή πχ, συναυλίες κλπ, οπότε ποτέ δεν μου έκανε εντύπωση εξ’αρχής.
Το ατυχές είναι ότι όντως είναι αξιοπρόσεχτη μια γυναικεία παρουσία στη σκηνή, ενώ κατά τη γνώμη μου/μας δεν θα έπρεπε να αποσπά τόσα σχόλια, όχι όσον αφορά το φύλο δηλαδή. Στους ‘εσωτερικούς κύκλους’ της σκηνής, αν μπορώ να το θέσω έτσι, δεν υπάρχει κανένα ‘ανδροκρατούμενο’ κλίμα και ευτυχώς στο μεγαλύτερο ποσοστό υπάρχει αλληλοσεβασμός μεταξύ μουσικών, ανεξαρτήτως φύλου, καταγωγής κλπ.
Ελπίζω πως για καμιά γυναίκα δεν είναι λόγος η πλειοψηφία των αντρών στη σκηνή για να την κρατήσουν μακριά από το να παίξει μουσική.
Το Μάρτιο κάνατε ένα ελληνικό μίνι τουρ για την υποστήριξη του “Throes”. Στην αφίσα μπορεί κανείς να παρατηρήσει την επιλογή DIY χώρων/καταλήψεων, αλλά και club. Τα χαρακτηριστικά αυτών των χώρων και οι όροι με τους οποίους αντιλαμβάνονται και διεκπεραιώνουν μια συναυλία είναι αντικειμενικά αντιδιαμετρικοί. Ποιο ήταν το σκεπτικό πίσω από την ομαδοποίηση τους?
O πρώτος λόγος, εντελώς ειλικρινά, είναι ότι είχαμε στη διάθεσή μας ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα στο οποίο ήμασταν όλοι στην Ελλάδα.
Πέραν αυτού όμως, πάντα προσπαθούμε να στηρίζουμε DIY χώρους, είτε παίζοντας είτε παρακολουθώντας συναυλίες εκεί. Το γεγονός ότι κάποιοι χώροι έχουν πολύ πιο αυστηρές πολιτικές, για εμάς δε σημαίνει ότι δεν θα τους σεβαστούμε ή ότι θα απαιτήσουμε να περάσει το δικό μας. Είναι δική τους απόφαση το αν θα μας δεχτούνε ως μπάντα που παίζει και σε μαγαζιά. Δεν θα θέλαμε να παίζαμε μόνο σε DIY χώρους ή μόνο σε μαγαζιά, πολλές φορές τα μαγαζιά προσφέρουν πχ πολύ δυνατό εξοπλισμό και μας ενδιαφέρει εξίσου η μουσική μας να ακουστεί όσο το δυνατόν καλύτερα, και πολλές φορές θέλουμε να στηρίξουμε ομόφωνα έναν σκοπό ενός live σε μια κατάληψη πχ. Προσπαθούμε να είμαστε και ρεαλιστές. Έχει τύχει ακροατής που ήρθε όταν παίζαμε σε DIY χώρο ενώ πρώτα μας είχε δει σε μαγαζί, και έτσι έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στην DIY κουλτούρα, κάτι που εκτιμήσαμε πολύ και εμείς και ο χώρος σίγουρα.
Σίγουρα πάντως, με την ομαδοποίηση που κάναμε λόγω του ελληνικού μίνι τουρ δεν αποσκοπούσαμε σε καμιά εξομάλυνση των διαφορών ενός DIY χώρου και ενός μαγαζιού, ευελπιστούμε όμως σε μια διαλλακτικότητα όσον αφορά το κοινό, και ίσως μια όχι μονόφθαλμη αντιμετώπιση. Η ζωή είναι πιο πολύχρωμη από το άσπρο-μαύρο.
Τι ακολουθεί στο μέλλον για τους Allochiria?
Γράφουμε ήδη καινούρια κομμάτια, αλλά επίσης γλυκοκοιτάμε μια ευρωπαϊκή περιοδεία εδώ και καιρό, οπότε μάλλον θα εστιάσουμε εκεί για το προσεχές μέλλον.
Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας. Ο επίλογος δικός σας.
Ευχαριστούμε κι εμείς πολύ. Ελπίζουμε να τα πούμε σύντομα ξανά!
