English
Last Updated on 11:23 by Giorgos Tsekas
Δίνεις λάθος ραντεβού για συνέντευξη στη μια συντάκτρια, την αντικαθιστάς με μια άλλη έγκυο συντάκτρια που μια ώρα πριν τη συνέντευξη μπαίνει στο νοσοκομείο να γεννήσει…και εσύ που δημιούργησες αυτό το χάος θες να σώσεις την κατάσταση…πως όμως χωρίς τη βοήθεια αυτού του λαλίστατου τζέντλεμαν που μιλά με πάθος για το συγκρότημα του και το καινούριο τους απίστευτο άλμπουμ, τον κύριο Rob Cavestany;
Χαίρετε! Χαιρετισμούς από την Ελλάδα και το Metal Invader! Πώς είσαι? Πώς πάνε τα πράγματα γενικότερα?
Χαιρετισμούς από το Όκλαντ! Προσπάθησα να μιλήσω σε όσα περισσότερα διαδικτυακά και μη περιοδικά μπορώ και είμαι ήδη 5 ώρες σε συνεντεύξεις. Είναι αληθινά χαοτικό να απαντάς σε τόσους πολλούς ανθρώπους και σε αντίστοιχα πολλές ερωτήσεις! Δεν θέλω να χάσω τίποτα παρόλα αυτά!
Ο πιο πρόσφατος δίσκος σας “The Devil Divide” βρίσκεται ήδη στα καταστήματα. Υποθέτω ότι είναι συναρπαστικό για σας να επιστρέφετε! Για την προώθηση του άλμπουμ κυκλοφορήσατε μερικά κομμάτια, όπως τα “Cause For Alarm”, “The Moth” & “Lost”. Πρωτίστως, γιατί επιλέξατε αυτά τα 3 συγκεκριμένα τραγούδια? Είναι τα αγαπημένα της μπάντας ή πιστεύετε ότι αντιπροσωπεύουν με τον καλύτερο τρόπο το τι συμβαίνει με το άλμπουμ? Κατά δεύτερον, ποια είναι η ανατροφοδότηση που λάβατε από τον τύπο και τους οπαδούς σας? Είστε ικανοποιημένοι με την αποδοχή των τραγουδιών?
Έχουμε βασικά 100% καλλιτεχνική ελευθερία από την Nuclear Blast. Μας εμπιστεύονται, πιστεύουν στην κρίση μας και υποστηρίζουν τη στρατηγική μας και αυτό είναι αληθινά ωραίο. Ήταν στην πραγματικότητα επιλογή μου, ήταν επιλογή ΜΑΣ και ο τρόπος που επιλέξαμε ποια τραγούδια θα κυκλοφορούσαν και με ποια σειρά ή όταν βασίζεται σε αυτό, απλά ψάχνουμε το πώς θα επηρεάσει τους ανθρώπους που θα το ακούσουν. Έτσι έχουμε αρκετά διαφορετικά στυλ, ειδικά σε αυτό το άλμπουμ, αρκετά καλή ποικιλία στυλ ώστε όταν τα ακούς όλα αυτά τα διαφορετικά κομμάτια είναι σαν να σου σερβίρουν ένα γεύμα, ξεκινώντας με το ορεκτικό, πηγαίνοντας στο κυρίως πιάτο και τέτοια. Η όλη ιδέα είναι να σερβίρεις το πρώτο τραγούδι που θα είναι κάτι γεμάτο ενέργεια και ενθουσιασμό, γ*αμημένα εκρηκτικό, thrashy, πιασάρικο, ένας καλός τρόπος να παρουσιάσεις το νέο άλμπουμ και να πεις ένα γεια! Για αυτό το λόγο επιλέξαμε το “The Moth” ως πρώτο τραγούδι και συνεχίσαμε με το “Cause For Alarm”, κάτι τελείως διαφορετικό, γρήγορο πάραυτα και λίγο μικρότερο σε διάρκεια και περίπου πιο παλιάς σχολής με το πάνκικο πνεύμα που μας αρέσει να παίζουμε. Στο τρίτο τραγούδι είναι που προσπαθήσαμε να πάμε λίγο βαθύτερα, αφού είναι λίγο μακρύτερο σε διάρκεια και λίγο πιο συμμετοχικό με την προσθήκη ενός καλεσμένου καλλιτέχνη που ίσως γνωρίζετε, τον Andreas των Sepultura στην lead κιθάρα συνεχώς να ανταλλάσει solo, προσθέτοντας ένα έξτρα μπόνους στο τραγούδι. Άρα ναι υπάρχει μία μέθοδος που θα οδηγήσει το “Lost” ώστε να σου πάρει το μυαλό!
Είστε αρκετά σταθεροί με τις κυκλοφορίες των άλμπουμ σας τα τελευταία χρόνια, δηλαδή υπάρχει ένα καλό (και λογικό) κενό 2 με 3 χρόνια ανάμεσα τους. Έχουν περάσει 3 χρόνια από την προηγούμενη σας κυκλοφορία, το “The Dream Calls For Blood”. Χρησιμοποιήσατε όλο αυτό το χρόνο για να συνθέσετε το “The Evil Divide”? Με άλλα λόγια, πόσο σας πήρε για να συνθέσετε και να ηχογραφήσετε στο στούντιο?
Η κάθε νότα του άλμπουμ γράφθηκε φρέσκια μετά την κυκλοφορία του “The Dream Calls For Blood”. Εντάξει, δεν είναι και ότι γράφαμε διαρκώς ολόκληρα τα 3 χρόνια. Γράφαμε σαν σε παρτίδες. Σε κάποιες φάσεις είναι σαν να γίνεσαι εμμονηκός με το να γράφεις μουσική και γράφεις, γράφεις, γράφεις και ξαφνικά κάτι συμβαίνει, γίνεσαι απασχολημένος αναπάντεχα, πρέπει να ασχοληθείς με κάτι άλλο και ξοδεύεις όλη σου την ενέργεια σε κάτι άλλο που πρέπει να φροντίσεις και όταν σου συμβαίνει, σταματάς τη σύνθεση και επιστρέφεις μόνο όταν έχεις τον απαραίτητο χρόνο για να το κάνεις. Πρέπει να είσαι αληθινά συγκεντρωμένος όταν γράφεις μουσική. Αν θες να είσαι δημιουργικός , πρέπει να είσαι καταπάνω του όλη τη μέρα και όλη τη νύχτα και να μη σκέφτεσαι τίποτα άλλο. Για το “The Evil Divide” μερικά τραγούδια γράφθηκαν σχεδόν αμέσως μετά το “The Dream Calls For Blood”, κάποια κατά τη διάρκεια του τουρ στο δρόμο και κυρίως στο τέλος του κύκλου, όταν ήμασταν στην Ευρώπη πέρσι στο τελευταίο μέρος του τουρ, συγκέντρωνα ιδέες και μόλις γυρίσαμε σπίτι είχαμε περίπου 6 εβδομάδες πριν μπούμε στο στούντιο για ηχογράφηση, στην πραγματικότητα συνέθεσε περίπου στο 50% του άλμπουμ με τη μία.
Μένοντας στο θέμα των Death Angel να συνθέτουν μουσική, μου φαίνεται ότι στη δεύτερη εποχή της μπάντας (ξέρεις μωρέ, μετά το 2004) καταφέρατε να ξεφύγετε κάπως από τα στενά σύνορα του παραδοσιακού “bay area thrash” και ενσωματώσατε στον ήχο σας περισσότερα μελωδικά περάσματα, όπου η μίξη πλέον αργών και γρήγορων ρυθμών φαίνεται να είναι σταθερή. (Αν και μπορώ να ακούσω αρκετό αίσθημα παλιάς σχολής στο νέο άλμπουμ) Είναι κάτι που συνέβη συνειδητά ή απλά έτυχε και σας κόλλησε μέχρι σήμερα?
Χαίρομαι πραγματικά που αναγνώρισες αυτή την αίσθηση της παλιάς σχολής που προσπαθήσαμε να έχουμε στο “The Evil Divide”. Επειδή δεν συνέβη απλά, έγινε συνειδητά. Αλλά παρά τα όσα νομίζει ο κόσμος, η μουσική μας στυλιστικά έχει γίνει πιο ποικίλη, με περισσότερη ποικιλία και τέμπο στο thrash μας, στο metal μας, αν θες να του βάλεις ταμπέλα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι πραγματικά θέλω να γράφω έτσι. Μου αρέσει να μπλέκω πολλά από τα πράγματα που αγαπώ και ακούω μέσα στη μουσική μας, η οποία δεν είναι μόνο thrash. Αγαπώ το thrash, αλλά για να λέμε την αλήθεια δεν κάθομαι και το ακούω μέρα-νύχτα, για το θεό ακούω πολλά πράγματα και στα προηγούμενα άλμπουμ δεν προσπαθούσα για τόσο πολύ ποικιλία. Προσπαθούσα να σιγουρεύσω ότι γράφουμε όσο πιο κοντά γίνεται ανάμεσα στις παραμέτρους και προσπαθούσαμε να κρατήσουμε μέσα ένα συναίσθημα. Ήθελα να έχουμε τη δικιά μας οπτική ενός AC/DC ή Slayer άλμπουμ ή κάτι τέτοιο. Όπου, ξέρεις, έχουν τον ήχο τους και είναι έτσι όλη την ώρα, αλλά είναι ένας καλός δίσκος από την αρχή μέχρι το τέλος, αν έχεις τέτοια διάθεση. Αν είσαι σε τέτοια διάθεση για ήχο τέτοιου τύπου, θα αγαπήσεις ολόκληρο το άλμπουμ. Υπάρχουν όμως πολλά άλμπουμ που αγαπώ από Zeppelin στους γ*αμημένους Sabbath ή Queen και από πολλούς άλλους καλλιτέχνες που έχουν μπόλικη ποικιλία, από ακουστικές μπαλάντες σε γρήγορο ροκ και πράγματα ανάμεσα. Είμαι μεγάλος φαν τέτοιων άλμπουμ, επίσης. Αυτή η κατηγορία άλμπουμ για μένα είναι αυτά που περιέχουν αριστουργήματα και δημιουργούμε τέτοια άλμπουμ. Έτσι στο συγκεκριμένο ήθελα να βγω από τα κουτί και να επιτρέψω περισσότερες γεύσεις στον ήχο μας. Αυτή ήταν η πρόκληση, να το κάνεις να ταιριάζει χωρίς να χάσει την ένταση και τη δύναμη, την οργή χωρίς να χρησιμοποιείς πάντα γρήγορα τέμπο και τα τυπικά thrash κλισέ. Και πρέπει να είσαι πραγματικά προσεκτικός, αν θες να το κάνεις με φυσιολογικό τρόπο, να τα αναμίξεις με σωστό τρόπο, γιατί αλλιώς θα γίνει αρκετά τρελό για κάποιον που περιμένει να ακούσει thrash από σένα.
Μοιράσου μερικές πληροφορίες για τη σημασία του τίτλου και το εξώφυλλο του άλμπουμ. Υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ τους και αν όντως υπάρχει, ποια είναι? Επίσης, όσον αφορά το έντομο που απεικονίζεται, υποθέτω ότι τα έντομα γενικότερα χρησιμοποιούνται αλληγορικά. Οπότε τι παίζει εδώ? Υπάρχει κάποιο νόημα πίσω από τον τίτλο ή το εικαστικό του άλμπουμ?
Λοιπόν, αυτό δεν είναι ένα οποιοδήποτε έντομο. Είναι βασισμένο σε ένα τύπο εντόμου αποκαλούμενο «το έντομο του θανάτου» ή «το επικεφαλής έντομο του θανάτου». Στην πραγματικότητα είναι ένα μεγάλο έντομο που έχει ένα μοτίβο κρανίου στην πλάτη του. To αλλάξαμε λίγο για να βολέψει και να γίνει πιο «διαβολικό» το εξώφυλλο. Δεν είναι έτσι στην πραγματικότητα, ξέρεις. Είναι βασισμένο πάνω του, αλλά είναι διαφορετικό. Το κάναμε πιο κακό και έντονο. Υπάρχουν μερικά νοήματα και μεταφορές και ένα από αυτά είναι όταν κοιτάς την εικόνα βλέπεις ταυτόχρονα κάτι όμορφο και οργανικό με τα φτερά και το έντομο στην μία περίπτωση και ταυτόχρονα το κρανίο παρουσιάζει μια κακή πλευρά που έρχεται σε σύγκρουση και όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα. Αυτή η διαίρεση συμβολίζει αυτό το κακό που προέρχεται από ένα όμορφο θετικό πράγμα με μία βάναυση αρνητική πλευρά, όλα την ίδια στιγμή. Αναπαριστά ότι συμβαίνει στον κόσμο γύρω μας. Απλά άνοιξε την τηλεόραση σου ή συνδέσου στο διαδίκτυο και προφανώς θα κατανοήσεις τι εννοώ.
Μιας και συζητάμε για συμβολισμούς και αλληγορίες, θα μπορούσες να μας χαρίσεις μια ενόραση στο θέμα των στίχων? Τι να περιμένουμε και από που αντλείς την έμπνευση σου?
Αντλούμε έμπνευση πέρα από την πολιτική και από φυλετικά, θρησκευτικά και γενικότερα θέματα που γ*αμάνε την ανθρωπότητα. Και τέλος από αυτό το «έντομο θανάτου», το οποίο όταν εμφανίζεται στις περισσότερες κουλτούρες (π.χ. ζωγραφισμένο σε τοίχο) θεωρείται κακός οιωνός και πιστεύουν πως κάτι κακό έρχεται ή θα συμβεί. Έτσι στέλνουμε και εμείς το νεύμα μας «Ξυπνήστε και κοιτάξτε γύρω σας κάτι κάκο συμβαίνει άνθρωποι»…
(Διακόπτοντας) Κάτι κακό ας πούμε όπως ο Ντόναλντ Τραμπ να γίνει ο νέος πρόεδρος των Η.Π.Α.?
Ορίστε, ακριβώς ένα από τα θέματα μέσα εδώ… Για αυτό επιλέξαμε αυτό το είδος εικόνας με το μήνυμα, που όπως θα έλεγε και ο Prince είναι «το σημάδι των καιρών».
Στο “The Evil Divide”, θα υπάρχει επίσης ένα DVD για το πώς ηχογραφήθηκε. Τέτοια βίντεο είναι πάντα ενδιαφέροντα για έναν αφοσιωμένο οπαδό της μπάντας. Αρχικά. Γιατί επιλέξατε να κάνετε κάτι τέτοιο και δεύτερον επιλέξατε να το κάνετε μόνοι σας ή είχατε κάποιο συνεργείο να σας ακολουθεί τριγύρω?
Αυτό το βίντεο απαθανατίστηκε από την πλευρά μας. Προσλάβαμε τον Fanny που μας φτιάχνει τα βίντεο να έρθει και να καταγράψει την ηχογράφηση του δίσκου. Δουλεύουμε μαζί του από το “Relentless Retribution” όπου έκανε ένα βίντεο για το “River of Rapture”. Ήρθε στο τουρ μαζί μας και τράβηξε λίγο ζωντανό υλικό και τέτοια. Αυτό εξελίχθηκε σε μία δυνατή σχέση που οδήγησε στην ιδέα να τραβήξουμε τα περσινό “Thrashumentary” και “The Evil Divide” DVD, επίσης. Είμαστε αληθινά περήφανοι και ενθουσιασμένοι για τα 2 φιλμ .
Ακόμη, υπάρχει κάτι ακόμη που πρέπει να ρωτήσω. Κρίνοντας από την παγκόσμια καίρια κατάσταση, υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη πτώση των πωλήσεων στη μόδα των δίσκων / υλικού της μπάντας. Πως σας επηρεάζει και πως το αντιμετωπίζετε?
Μακάρι όλη αυτή η δημοσιότητα και το λεγόμενο «θρυλικό» στάτους του να είσαι της παλιάς σχολής να αντικατοπτρίζονταν και στις πωλήσεις μας. Παλεύουμε κάθε γ*αμημένη μέρα για να επιβιώσουμε σαν να είμαστε μια μικρή πανκ μπάντα που κάνει πρόβες ακόμη στο γκαράζ της. Είναι δύσκολα, αφού όλη η μουσική βιομηχανία έχει αλλάξει. Κάνεις δεν πουλάει όσους δίσκους πούλαγε. Τώρα με μερικές χιλιάδες πωλήσεις CD μπορείς να είσαι στο Billboard ή στο Top 10, ενώ παλαιότερα χρειαζόσουν τουλάχιστον εκατομμύριο ή εκατομμύρια. Μόνο οι μεγάλοι ποπ σταρς μπορούν να το κάνουν και δύσκολα κιόλας. Αν συγκρίνεις τα νούμερα των 2 πρώτων άλμπουμ μας με αυτά που πουλήσαμε τα τελευταία χρόνια μάλλον θα απογοητευτείς. Αλλά αν συγκρίνεις με άλλες μπάντες, τα πάμε πραγματικά καλά. Από τότε που είμαστε στη Nuclear Blast και κάθε άλμπουμ που κυκλοφορήσαμε μαζί τους (τώρα είναι το 5ο από όταν ξαναφτιαχθήκαμε) πουλάει όλο και περισσότερο. Το “The Dream Calls For Blood” είναι αυτό που έχει πουλήσει περισσότερο και στις υψηλότερες θέσεις στα τσαρτ του Billboard την πρώτη του εβδομάδα. Μπορεί να αγοράζουν δίσκους όλο και λιγότεροι δίσκους, αλλά εμείς πουλάμε περισσότερους με την κάθε κυκλοφορία, οπότε επιλέγω να το δω αυτό ως κάτι καλό. Φτιάχνουμε ακόμη μεγαλύτερο κοινό, το οποίο μεγαλώνει κερδίζοντας μερικούς φίλους σε κάθε άλμπουμ. Για τώρα οι πωλήσεις του “The Evil Divide” είναι διπλάσιες (μαζί με τις προπωλήσεις) από του “The Dream Calls for Blood”.
Έχετε κλείσει κάποιο Ευρωπαϊκό τουρ για να υποστηρίξετε το “The Evil Divide”? Κάποια πιθανότητα να επισκεφθούν οι Death Angel την Ελλάδα ξανά?
Θα βγούμε για τουρ με τους Slayer. Δυστυχώς θα είμαστε εκεί λίγο πριν το τέλος της χρονιάς. Σχεδιάζουμε να κάνουμε το τουρ με τους Slayer και τους Anthrax τώρα, οπότε θα περιμένουμε για να έρθουμε στην Ευρώπη. Αυτό σημαίνει πως χάνουμε τα ευρωπαϊκά φεστιβάλ για αυτό το καλοκαίρι, αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το επόμενο θα έρθουμε!!! Ίσως και στην Ελλάδα!
Μου αρέσει πραγματικά να ακούω νέο υλικό και όχι μόνο ένα ρεπερτόριο με τα καλύτερα, όπως θα προτιμούσα να δω τους Death Angel σε ένα μικρό κλαμπ, όπου ο ιδρώτας, το αίμα…(ο Ρομπ γελάει καταλαβαίνοντας που το πάω)…από ένα μεγάλο φεστιβάλ, οπότε…
Χαχα σταμάτα ξέρω που το πας! Ξέρω τι θα ρωτήσεις! Όταν παίζεις σε ένα μεγάλο φεστιβάλ μπορεί να νιώθεις σαν τους Iron Maiden, αλλά το thrash δουλεύει καλύτερα σε μικρά κλαμπ όντως. Όταν παίζει πράγματα από το νέο δίσκο το μεγαλύτερο μέρος του κοινού, αφού δεν ξέρει τους στίχους δεν μπορεί να τραγουδήσει παράλληλα. Δεν ξέρουν πως πάει το τραγούδι, που «ροκάρει», είναι λίγο περίεργο μερικές φορές. Πιστεύουμε στο υλικό μας και παίζουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Για αυτό κυκλοφορήσαμε το “The Bay Calls for Blood” (έλεγα στον Ρομπ εκτός μικροφώνου πόσο είχαν ενθουσιαστεί όταν είδα το track listing αυτής της ζωντανής κυκλοφορίας που ήταν βασισμένη στο τελευταίο τους υλικό). Μιλήσαμε για το πόσο σου άρεσε αυτό το live άλμπουμ και ένιωσα πολύ ευχαριστημένος και σε ευχαριστώ για αυτό. Πρέπει να ξέρεις ότι ανυπομονούμε να παίξουμε στην Ελλάδα και πεθαίνουμε να παίξουμε και νέα πράγματα, αλλά και τα κλασσικά μας.
Είστε μια μπάντα που βρίσκεται τριγύρω για αρκετό καιρό και αντίθετα με πολλές άλλες μπάντες στο χώρο, συνεχίζεται δυνατοί και αδίστακτοι. Στο τέλος της μέρας, τι είναι αυτό που σας παρακινεί?
Πρώτα από όλα με όλη μας την καρδιά και την ψυχή, όλοι στην μπάντα αγαπάμε τη μουσική. Πάντα ονειρευόμασταν να το κάνουμε αυτό και δεν το παίρνουμε ως δεδομένο. Αναγνωρίζουμε ότι έχουμε μια εξαιρετική μπάντα, εξαιρετική χημεία και έχουμε πάρει φωτιά μαζί και το κάνουμε από την αγάπη μας για αυτό. Το περίεργο είναι όταν γυρνάς και σκέφτεσαι όλα όσα είπαμε για πωλήσεις δίσκων ή τη μουσική βιομηχανία και όλες τις βλακείες που δεν είναι δουλειά μας να εξηγούμε στους οπαδούς μας, ναι δεν είμαστε επιτυχημένοι σαν τους Metallica για παράδειγμα, αλλά έχουμε την πείνα και τη ματαίωση των 30 χρόνων δουλειάς μας, το να αφιερώνεις όλη σου τη ζωή θυσιάζοντας τα πάντα και όλους στο δρόμο απλά για την εμμονή μας με τη μουσική. Είμαστε ακόμη στη θέση που ακόμη παλεύουμε να επιβιώσουμε και δουλεύουμε τις καθημερινές δουλείες μας, σαν και σένα που μετά από 8 ώρες δουλειάς σε εργοστάσιο είσαι εδώ και μιλάς μαζί μου για παραπάνω από μια ώρα και εγώ είμαι εδώ και δίνω συνεντεύξεις για πάνω από 5 ώρες απλά για την αγάπη για τη μουσική, την αγάπη για το thrash. Κάνουμε 2 δουλειές, πρόβες συνέχεια, έχουμε οικογένειες, παιδιά και πρέπει να πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας, αφού δεν μπορούμε να ζήσουμε από τη μουσική μας ούτε μετά από 30 χρόνια σαν μπάντα. Η ένταση καίει μέσα μας, ματώνουμε κάθε νότα και riff σαν τους παίχτες του blues. Είναι τρέλα, αλλά το αγαπάμε. Σου ελέγχει τη ζωή, είναι η ευλογία και η κατάρα ταυτόχρονα. Είναι ταυτόχρονα το οξυγόνο και το δηλητήριο μου/μας.
Υποθέτω πως αυτά είναι όλα από μένα μέχρι στιγμής! Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου! Κάτι τελευταίο που θα ήθελες να πεις στους αναγνώστες μας?
Θέλω να ευχαριστήσω την Ελπίδα και τη Λιλιάνα, τα κορίτσια του Metal Invader, που βοήθησαν με την συνέντευξη και για τον ενθουσιασμό και όλη την ενέργεια τους, καθώς και να ευχηθώ στη Λιλιάνα, που γέννησε! Όσον αφορά τώρα τους αναγνώστες μας και τους οπαδούς μας στην Ελλάδα, σας αγαπάμε και είμαστε εξίσου παθιασμένοι όσο εσείς για την πολιτική, το φαί (θεέ μου πόσο αγαπάτε το φαγητό), το thrash metal και περιμένουμε να σας δούμε σύντομα όσο ευχόμαστε να σας άρεσε το “The Evil Divide” όσο τα προηγούμενα άλμπουμ μας.
