English
Λίγο πριν την εμφάνισή τους στο Κύτταρο, οι Αμερικάνοι Grails μίλησαν στο Metal Invader εφόλης της ύλης. Δείτε τι μας απάντησαν!
Γεια! Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι που σας έχουμε στο Metal Invader κι εγώ προσωπικά γιατί η πρώτη μου συνέντευξη είναι μαζί σας. Υποθέτω είστε πολύ απασχολημένοι τελευταία..
Το Ευρωπαϊκό σας tour ξεκινά με το αθηναϊκό κοινό, μετά απο 8 χρόνια απουσίας. Πως αισθάνεστε γι’αυτό; Τι περιμένετε από το “διψασμένο” αθηναϊκό κοινό και τι να περιμένουμε εμείς από εσάς;
Ναι, είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι που επιστρέφουμε στην Αθήνα. Για να σου δώσω μια εικόνα, μόλις παίξαμε στη γενέτειρα μας το Portland για δεύτερη φορά σε 8 χρόνια, οπότε η Αθήνα δεν είναι και τόσο πίσω.
To τελευταίο σας album λέγεται “Chalice Hymnal”,μπορείτε να εκτυλίσσετε την ιστορία πίσω απο αυτόν τον τίτλο;
“Chalice Hymnal” ήταν ο τίτλος του βιβλίου των ύμνων της γιαγιάς του Emil στην εκκλησία στην αγροτική Georgia (USA). Έμοιαζε να ταιριάζει με το εύφορο και πνευματικό vibe(?) της μουσικής.
Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να συνθέσετε ένα νέο album μετά απο χρόνια αδράνειας; Ποιο ήταν το ερέθισμα για να συμβεί αυτό;
Πριν από μερικά χρόνια, φτάσαμε σε ένα σημείο όπου η μπάντα έμοιαζε να έχει τελειώσει. Ήμασταν όλοι πολύ απασχολημένοι με άλλα μουσικά σχήματα, και υπήρχαν βεβιασμένες προσωπικές σχέσεις εντός της μπάντας. Μετά απο κάποιο καιρό μακριά, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ξέραμε πως να σταματήσουμε τη μπάντα, είχε γίνει κεντρικό μέρος των ζωών μας. Οπότε κάναμε μερικές διορθώσεις και αποφασίσαμε να κάνουμε κι άλλο δίσκο. Όταν συνέβησαν όλα αυτά, η μουσική ήρθε σχετικά εύκολα.
Πείτε μας, ποιο είναι το επόμενο βήμα σας;
Προγραμματίζουμε να συναντηθούμε στο τέλος του καλοκαιριού στο σπίτι της οικογένειας του Emil στα δάση της Georgia, για να γράψουμε τον επόμενο δίσκο Grails.
Θα θέλαμε να μάθουμε για τη διαδικασία της σύνθεσης και της ηχογράφησης, ειδικά όταν τα μέλη σας κατοικούν σε διαφορετικά μέρη.
Ζούμε σε διαφορετικές πόλεις για τόσο πολύ καιρό, που έχει γίνει ο φυσιολογικός τρόπος να δουλεύουμε. Είναι απλά πολλά τραγούδια και sessions που στέλνονται συνέχεια διαδικτυακά. Τυπικά, ο Emil θα ηχογραφήσει drums σ’ ένα φυσιολογικό studio setting και τα υπόλοιπα τα ηχογραφούμε και τα μιξάρουμε στα home studios μας.
Η αγαπημένη σας κυκλοφορία και τι την κάνει τόσο ιδιαίτερη για εσάς.
Είναι πολύ κλισέ φυσικά να πεις ότι η αγαπημένη σου κυκλοφορία είναι η τελευταία, αλλά αυτή είναι η απάντηση. Μοιάζει πως όσο πιο πολύ υπάρχει μια μπάντα, τόσο πιο πολύ γίνεται ο εαυτός της. Απο μια ανθρωπολογική προσέγγιση… Κουλτούρες και γλώσσες αναπτύσσονται και ακμάζουν όταν μια κατηγορία ανθρώπων απομονώνονται κατά ένα τρόπο από τον υπόλοιπο κόσμο και είναι αναγκασμένοι να κοιτάξουν μέσα τους και ανάμεσα τους για να βρουν τα “εργαλεία” που χρειάζονται για την επικοινωνία. Οπότε, η γλώσσα που έχουμε φτιάξει είναι περαιτέρω κατα μήκος στην ανάπτυξη της τώρα, παρά στον προηγούμενο δίσκο.
Αν η μπάντα αποφάσισε να αλλάξει την καλλιτεχνική της κατεύθυνση τελείως, πάνω σε τι θα δουλεύατε και πως πιστεύετε ότι θα ηχούσε/ακουγόταν;
Λοιπόν… Το κάναμε ήδη αυτό. Ξεκινήσαμε μια μπάντα που λέγεται “Lilacs & Champagne” πριν 5-6 χρόνια. Ξεκίνησε να είναι κάποιο είδος psychedelic hip-hop/sample-based project, αλλά συνδέεται φυσικά με έναν πιο Grails ήχο.
Αν μπορούσατε να περιγράψετε τη μπάντα με πέντε λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;
Love-making music for agoraphobes.
Ας το πάμε σε λίγο πιο προσωπικό επίπεδο. Πες μου, πως είναι η καθημερινότητα σου; Το να είσαι σε μια μπάντα και να είσαι σε tour έχει τα υπέρ και τα κατά του.
Το tour είναι κάτι που κάνουμε επειδή το απολαμβάνουμε, αλλά και για να κρατάμε μια ισορροπία στην ένταση και στην απελευθέρωση. Αν δεν βγούμε έξω στο δρόμο να παίξουμε μουσική και να βγάλουμε ατμούς, απλά δουλεύουμε ακατάπαυστα στις μικρές καλύβες μας χωρίς παράθυρα όλη την ώρα. Όλες οι δραστηριότητες είναι ισάξια σημαντικές και ταϊζουν η μια την άλλη.
Είσαι πολιτικοποιημένο άτομο; Μπορώ να σκεφτώ τώρα κανά-δύο τίτλους που εμπεριέχουν τη λέξη πολιτική. Πιστεύω πως ό,τι κάνουμε στην καθημερινή μας ζωή είναι μια πολιτική πράξη. Συμφωνείς με αυτό;
Σίγουρα, συμφωνώ με αυτό. Η γενική ιδέα του “personal is political” ήταν στην πραγματικότητα συσχετισμένη με το φεμινιστικό κίνημα των ’60s, αλλά σήμερα μοιάζει ευρέως εφαρμόσιμο. Το να ζεις και να σκέφτεσαι ελεύθερα μοιάζει με άμεση πράξη εξέγερσης στη μοντέρνα δυστοπία της ψηφιακής μονοκαλλιέργειας και της παραπληροφόρησης.
Ο επίλογος είναι δικό σου, στείλε ένα μήνυμα στο ελληνικό κοινό. Σ’ευχαριστώ για αυτή τη συνέντευξη και ευελπιστώ να μιλήσουμε απο κοντά αυτή τη φορά, στη συναυλία σας στην Αθήνα.
Εγώ ευχαριστώ. Ανυπομονώ για τη συναυλία και να δω την Αθήνα ξανά. Εύχομαι να τα πούμε εκεί!
