English
Last Updated on 12:31 by Lilliana Tseka
Η πρώτη του φορά ήταν στο “Babez For Breakfast” αλλά ήταν ο pyro-tech μας στο Ozzfest , οπότε τον ξέρω αρκετό καιρό. Αγαπούσε τους Kiss και ήμουν σε φάση “ναι, είμαστε αδέλφια”. Μοιάζει με τον Πουερτορικανό αδερφό μου. Πάντα ήθελε να συμμετάσχει, κάτι που είναι αστείο τώρα που είναι σε τόσα πολλά άλμπουμ. Έρχεται συχνά στη Φινλανδία. Αυτή τη φορά έχει κάνει όλα τα SCGs και είναι η ιστορία που το κάνει να φαίνεται λίγο περισσότερο.. Επιπλέον, είναι στο μουσικό βίντεο για το “I Dug A Hole In the Yard For You”. Αυτό ήταν κάτι που ήθελε να κάνει για περίπου δέκα χρόνια και τώρα τα αστέρια μας διασχίστηκαν.
Μετά από το TBONTB, που ήταν μια πρόκληση για τον Lordi, νομίζω ότι η μουσική κατεύθυνση ήταν λίγο πιο μελωδική και περισσότερο metal. Ήταν φυσικό ή συνέβη σκόπιμα;
Στο “To Beast”, η κύρια αλλαγή για τους Lordi ήταν η αποχώρηση του Kita. Εάν κάποιος ακούσει τα demo μας από τη δεκαετία του ’90, θα διαπιστώσει πιθανώς ότι τα τραγούδια ήταν πάντα πιο βαριά. Είναι σαν τον Peter Criss και εμείς χρειαζόμασταν τον Eric Singer. Δεν μπορούσαμε να επιλέξουμε αυτά τα τραγούδια για τα προηγούμενα άλμπουμ, επειδή δεν μπορούσε να παίξει έτσι. Όταν πήραμε τον Otus όλα άλλαξαν, επειδή οι δεξιότητές του άνοιξαν μια νέα δυνατότητα για το ύφος των Lordi, αλλά στη συνέχεια πέθανε. Θέλαμε να κάνουμε κάποια περισσότερο σύγχρονα και βαρύτερα πράγματα και όταν τελικά είχαμε έναν από τους καλύτερους ντραμερ της Φινλανδίας, αυτός πήγε και πέθανε. Στη συνέχεια έρχεται ο Mana που είναι κάπου ενδιάμεσα. Μπορεί να κάνει και τα τεχνικά και τα μελωδικά πράγματα. Δεν ήταν κάτι που έκανα σκόπιμα όμως, ήρθε φυσικά επειδή τότε μπορούσαμε να το κάνουμε. Ο Otus το κατέστησε εφικτό. Είμαστε καλοί φίλοι με τον Kita και το ξέρει όλο αυτό βασικά.
Πώς αντέδρασαν οι φαν σε αυτό, θεωρείς;
Αρκετοί άνθρωποι που τους άρεσαν τα πιο Mid-tempo, 80’s κομμάτια μας, δεν το αποδέχτηκαν. Δεν ήταν ικανοποιημένοι. Αγαπούν τα προηγούμενα άλμπουμ.Όταν μπήκαν γρηγορότερα κομμάτια, σοκαρίστηκαν.. Τα τραγούδια ήταν πολύ «βαριά» για αυτούς. Όχι, δεν άρεσαν σε όλους. Μετά από αυτό, προσπάθησα να κρατήσω τα πράγματα στη μέση. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, γράφω τραγούδια για μένα, όχι για τους οπαδούς. Αν υπάρχει κάτι που μου αρέσει στο αυτί μου και αρέσει και στους φανς, κανένα πρόβλημα.
Υπήρχαν φορές που σκέφτηκες «γάμησέ το, τα παρατάω»;
Λοιπόν, υπάρχουν πράγματα που θα έπρεπε να αντιμετωπίσω πιο σκληρά και πράγματα που δεν θα έπρεπε να είμαι συγκαταβατικός. Τώρα κάνω ότι στο διάολο θέλω, και το «άντε γαμήσου» μου είναι πολύ εύκολο. Δεν υπακούω σε εντολές από ανθρώπους πια. Ούτε προτάσεις ούτε αιτήσεις. Υπάρχουν παραδείγματα, όπως ο ήχος μερικών άλμπουμ όπως το “Deadache” για τα οποία δεν είμαι ικανοποιημένος για τις αποφάσεις που πάρθηκαν, αλλά κάπως, κάποια πράγματα δεν ήταν ποτέ οι αποφάσεις μας ούτως ή άλλως. Ο κόσμος μας έκανε έτσι. Για παράδειγμα, αυτό συνέβη με το ντοκιμαντέρ “Monsterimies”. Είχαμε την ιδέα να κάνουμε ένα ντοκιμαντέρ μερικά χρόνια μετά την Eurovision, γιατί για τους περισσότερους ανθρώπους, ειδικά από τη Φινλανδία, ήμασταν απλά μια μπάντα του διαγωνισμού. Μας ήξεραν πολλοί τότε, και τώρα υπάρχουν αυτοί που σκέφτονται “Υπάρχουν ακόμα αυτοί;”. Είμαστε πιο ζωντανοί από ποτέ. Κάνουμε άλμπουμ κάθε δύο χρόνια, πηγαίνουμε σε περιοδείες και πάμε σε καλοκαιρινά φεστιβάλ επίσης. Ο κόσμος έχει αλλάξει και οι πληροφορίες δεν φτάνουν σε σένα αν δεν είσαι οπαδός της εκάστοτε μπάντας. Η κύρια ιδέα του ντοκιμαντέρ ήταν να δείξει μια πλευρά της κανονικής μας ζωής και του εντελώς διαφορετικού μας κόσμου στη διάρκεια των περιοδειών. Όλα τα αναφερόμενα στο ντοκιμαντέρ είναι αληθινά, αλλά ο τύπος είδε και έδειξε στον κόσμο τα αρνητικά. Ήμουν παντρεμένος εκείνη την περίοδο και δεν ζούσα στο Ροβανιέμι, αλλά στο Ελσίνκι. Έκανε να φανεί σαν να παίρνω όλες τις αποφάσεις με τη μαμά μου. Έχασε τα πάντα. Ήταν ασέβεια προς τα εμάς, στην εταιρεία και σε όλα. Για ένα ολόκληρο χρόνο κάναμε τεράστιους καυγάδες μαζί του και με την εταιρεία παραγωγής. Δεν έδωσα καμία άδεια για την κυκλοφορία, γι ‘αυτό δεν ακούγεται κανένα κομμάτι μας σε στούντιο έκδοση. Πήρα τα πνευματικά δικαιώματα από αυτό. Η ταινία δεν έχει την έγκριση της μπάντας ή οποιουδήποτε από τα πρώην μέλη, το management και την δισκογραφική μας εταιρεία. Είναι σχεδόν παράνομο. Αλλά στη Φινλανδία υπάρχει αυτός ο νόμος που λέει ότι ο σκηνοθέτης έχει το δικαίωμα της κυκλοφορίας και όχι ο παραγωγός, όπως σε άλλες χώρες. Παρόλο που η εταιρεία παραγωγής ήταν με εμάς, ο σκηνοθέτης δεν συμφώνησε. Άντε γαμήσου φίλε, δείχνεις τη ζωή μου.
Τώρα, κλείνοντας, τι πρέπει να περιμένουμε από την επερχόμενη περιοδεία;
Υπάρχει σίγουρα η εισαγωγή, “Horror for Hire” και στη συνέχεια το “Shake the Baby Silent”. Σίγουρα θα παίξουμε και κάποιο μπόνους κομμάτι, ή κάποιο B-side. Το θέμα είναι ότι στην αρχή της περιοδείας, το setlist είναι μεγαλύτερο, γιατί μπορούμε να δούμε καθώς περνούν οι μέρες, τον τρόπο που οι άνθρωποι αντιδρούν σε κάθε τραγούδι. Στην τελευταία περιοδεία για παράδειγμα, είχαμε το “Rimskin Assassin” στο σετ. Αλλά είδαμε ότι οι άνθρωποι πηγαίνουν στο μπάνιο ή στο μπαρ στη μέση του, οπότε το αφήσαμε έξω. Αυτό έχει συμβεί και με τραγούδια όπως “Bringing Back the Balls To Rock”.
Δεν σκέφτεσαι να συμπεριλάβεις το “The House”, που το ζητάει ο κόσμος στο Lordi Army;
Όχι, γιατί το “The House” δεν είναι πρωτότυπο δικό μας, είναι μια διασκευή. Ακριβώς όπως και το “I’m so excited”. Δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να έχω μια διασκευή κανονικά στο setlist, γιατί κάθε φορά που πηγαίνω σε ένα live και η μπάντα έχει διασκευές στο set της, σκέφτομαι “Τι σκατά, πείτε τα δικά σας ρε άνθρωποι!”. Μπορώ να σας υποσχεθώ ότι θα κάνουμε ένα κομμάτι μπόνους ένα B-Side, αλλά σίγουρα δεν είναι “The House”, haha!
