Ενώ το θαυμάσιο «a pleasant shade of grey» συνεχίζει να απλώνει τις ευχάριστες γκρίζες του αποχρώσεις, οι ονειροπαρμένοι, λυρικοί και συναισθηματικοί τεχνοκράτες Fates Warning επιστρέφουν με ένα εκπληκτικό live άλμπουμ, το παρθενικό τους στη μακρόχρονη και πολύτιμη ύπαρξή τους με την επωνυμία «Still Life»,αγκαλιάζοντας με τρόπο αριστοτεχνικό τον απόηχο του παρελθόντος με το ζωντανό παρόν, ατενίζοντας ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον. Ο προικισμένος drummer Mark Zonder αναλαμβάνει το ρόλο του μεσάζοντα, ερήμην του πολυταλαντούχου κιθαρίστα, συνθέτη, στιχουργού και στυλοβάτη των Fates, Jim Matheos.Σε μια προσπάθεια αποτύπωσης εσωτερικών σκέψεων, εξωτερικεύει λόγια απαράμιλλης ειλικρίνειας και πηγαίου αυθορμητισμού αφήνοντας για άλλη μια φορά τη φωνή της μοίρας να ακουστεί σαν γλυκιά προειδοποίηση.
Το “Still life” αποτελεί το πρώτο επίσημο live άλμπουμ στα χρονικά της πολυετούς παρουσίας των FATES WARNING, όμως ποιοί είναι οι λόγοι μιας τόσο μεγάλης καθυστέρησης; Mark: Απλώς κρίναμε πως ήλθε η στιγμή να συμβεί κι αυτό, δεδομένου των αλλαγών που υπέστησαν από την τελευταία μας δουλειά “A pleasant shade of gray”, η χρήση δηλαδή μόνο μιας κιθάρας (του Jim Matheos) και η αντικατάσταση της δεύτερης με keyboards συνέβαλε σε μια διαφορετική αντιμετώπιση της τεχνοτροπίας, συνεπώς και του ύφους, από την άλλη ήταν και η κατάλληλη στιγμή να προσφέρουμε στους οπαδούς μας ένα διπλό ζωντανό άλμπουμ που να περιέχει εκτός από ολόκληρο το concept του “A pleasant…” και τραγούδια από παλιότερες δουλειές των FATES. Νομίζω ότι η απόφαση να κυκλοφορήσουμε, έστω μετά από οκτώ άλμπουμ, ένα ζωντανό ηχογραφημένο ήταν απόλυτα σωστή.
Mark, μέχρι στιγμής δεν έχω στα χέρια μου το “Still life”. Θα ήθελες να μπεις σε κάποιες λεπτομέρειες, ξεκινώντας από το πότε ηχογραφήθηκε? Mark: Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο διάστημα της ευρωπαϊκής περιοδείας του “A pleasant…” σε χώρες όπως η Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Ελβετία και Ιταλία. Αποτελεί στην ουσία τις καλύτερες στιγμές από δέκα σόου, αυτό που κάναμε δηλαδή ήταν να ηχογραφήσουμε δύο ώρες που αντιστοιχούν σε κάθε μια από αυτές τις εμφανίσεις, επιλέγοντας τις καλύτερες στιγμές. Αυτό όμως που οφείλω να επισημάνω είναι ότι το “Still life” είναι ένα γνήσιο, πραγματικό live άλμπουμ, χωρίς τη μεσολάβηση του στούντιο.
Σε πιστεύω, ας μείνουμε για λίγο όμως στο “A pleasant…”. Πάνω από ένας χρόνος πέρασε από την κυκλοφορία του, τι αποκομίσατε μέσα από αυτό; Mark: Σίγουρα πολλές γνώσεις, με την έννοια των αλλαγών που ανέφερα στην αρχή, ενώ μέσα από τις συνεχόμενες περιοδείες γνωρίσαμε από κοντά τους πιστούς οπαδούς μας. Το αποτέλεσμα ήταν να αποτυπώσουμε ζωντανά αυτές τις εικόνες με ένα ομότιτλο βίντεο, ενώ το αποκορύφωμα όλων ήταν να ηχογραφηθεί για πρώτη φορά ένα live άλμπουμ. Όσον αφορά όμως στο “A pleasant…” είναι αναμφισβήτητα η καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη δημιουργία των FATES WARNING μέχρι σήμερα. Μέσα από αυτό μάθαμε τι πραγματικά αποζητούμε, τι πραγματικά μπορούμε να προσφέρουμε σαν FATES WARNING, ένα στοιχείο που έλειπε από την προηγούμενη δουλειά μας, το “Inside out”.
Δίνεις τροφή σε ένα άμεσα ενδιαφέρον ζήτημα. Να υποθέσω ότι παράλληλα αφήνεις αιχμές για τους πρώην συνεργάτες σου, Frank Aresti (guitar) και Joey Dibiase (bass); Mark: Κοιτάξτε, αφήνω να εννοηθεί, ότι τα πράγματα λειτουργούν πλέον διαφορετικά από ότι συνηθίζονταν στο παρελθόν, με το σκεπτικό ότι το “A pleasant…” είναι η βασική δημιουργία των τριών ατόμων, του Jim Matheos, εμού και του Ray Alder, όλα λειτουργούν πλέον μέσω αυτού του πυρήνα. Όσον αφορά στο “Inside out” και τη συνεργασία των Didiase/Aresti, δεν υπήρχε διαύγεια από μέρους τους, δηλαδή η χημεία δεν ήταν εφάμιλλη με τα υπόλοιπα μέλη, υπήρξαν σοβαρές διαφωνίες, οι επιρροές τους δεν έδεναν πια με το σκεπτικό του Jim, ο οποίος είχε χαράξει νέα ρότα για τους FATES, η κατάσταση δεν μπορούσε να συνεχιστεί για πολύ ακόμη και το ξεκαθάρισμα έγινε με την αποχώρηση και των δυο( σ.σ. για τους πραγματικούς λάτρεις των FATES το κενό που άφησαν πίσω τους οι Aresti/ Didiase θα παραμείνει δεν ήταν ευνοϊκές τότε, η παραγωγή (σ.σ. του Bill Metoyer) δε μας άφησε ικανοποιημένους, ενώ η υφή του δεν είχε την ειλικρίνεια ή το βάθος που του άρμοζε, πέρα από κάποιες καλές συνθέσεις, όπως το “Island in the stream” και “Monument” δε θεωρείται ακόμη και από εμας τους ίδιους ένα τόσο σπουδαίο άλμπουμ (σ.σ. ο γράφων και φαντάζομαι αρκετοί έχουν άλλη γνώμη!).
Προηγουμένως είπες ότι οι FATES λειτουργούν μέσω του πυρήνα των Jim, εσένα και του Ray. Γιατί δεν ανέφερες τους Joey Vera (bass) και Ed Roth (keys); Δεν θεωρούνται μόνιμα μέλη πλέον; Mark: Όχι, ο Joey Vera είναι session, εκτός όμως από θαυμάσιος μουσικός είναι και πάρα πολύ καλός μας φίλος, εξαρτάται από αυτόν αν θα συνεχίσει να βοηθά τους FATES WARNING. Τα κατάφερε θαυμάσια, αν και έχει και άλλες ενασχολήσεις, ξέρεις είναι καθαρά επαγγελματίας που δεν μονιμοποιεί τη θέση του πουθενά. Όσον αφορά στον Ed Roth, αυτός συμμετέχει απλά στο πρώτο μέρος της περιοδείας του “A pleasant…” καθώς και στο βίντεο. Ο Jason Keazer από τους DIVINE REGALE ήταν αυτός που ολοκλήρωσε την περιοδεία και συμμετείχε στις ηχογραφήσεις του “Still Life”.
Ας έλθουμε λοιπόν για λίγο στην επιτυχημένη πρόσφατη εμφάνισή σας στο φοβερό Dynamo. Ποιες είναι οι εντυπώσεις; Mark: Ναι, ήταν η απόλυτη εμπειρία που μας φόβισε λίγο, χα, χα… (σ.σ. με έκδηλη ικανοποίηση στη φωνή του).
Συγνώμη που σε διακόπτω, οι FATES έμαθαν να αντιμετωπίζουν το φόβο (βλ. “Face the fear”); Mark: Σωστά, εννοούσα ότι παίξαμε στο Dynamo την ίδια μέρα της άφιξής μας, μας έμειναν λίγες ώρες ξεκούρασης στο ξενοδοχείο, ενώ το απόγευμα μας περίμεναν στο σόου! Όμως η φοβερή αποδοχή του κοινού ήταν αρκετή για να ξεπεράσουμε κάθε ενδοιασμό. Ήταν μια μοναδική στιγμή που δε θα ξεχάσουμε εύκολα. Ο κόσμος συμμετείχε πολύ ενεργά σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισής μας.
Να υποθέσω λοιπόν ότι το ίδιο συνέβη και στην περιοδεία του “A pleasant…” ; Mark: Σίγουρα, αν και αρχικά ο κόσμος δεν γνώριζε καλά τη ροή των νέων τραγουδιών, με αποτέλεσμα να μην ξέρει που θα χειροκροτήσει! Χα, χα! Με τον καιρό βέβαια ο κόσμος άρχισε να συμμετέχει κι όλα λειτούργησαν θαυμάσια.
Ας έλθουμε στη μουσική του “A pleasant…”. Εντόπισα αμυδρά στοιχεία από industrial περάσματα στο part I καθώς και εμφανείς επιρροές από PINK FLOYD στο part VI, αλλά και από MARILLION (με τον Hogarth) στα μέρη IX και XII αντίστοιχα, φανερώνοντας δικαιολογημένα την αγάπη του Jim για τα δυο αυτά σύνολα. Mark: Δε διαφωνώ, από τη στιγμή που ο Jim δηλώνει ένθερμος λάτρης τους. Αυτό όμως δεν υποδηλώνει απαραίτητα ότι η επιρροή προέρχεται από εκεί. Επιρροή ασκούν συνήθως το περιβάλλον, διάφορες καταστάσεις και η ψυχική διάθεση.
Από το “Awaken the guardian” και το “No exit” διαφάνηκε ένας διάχυτος λυρισμός μαζί με δόσεις ατμόσφαιρας εσωτερισμού και τεχνοκρατικής αντίληψης που έγιναν ακόμη πιο έντονα από το “Perfect symmetry” και μετέπειτα, πως λειτουργεί η ψυχοσύνθεση των FATES για την εκβολή αυτών των στοιχείων; Mark: Μάλλον έχεις περιγράψει τον χαρακτήρα του ίδιου του Jim. Σοβαρά τώρα, πέρα από την ψυχοσύνθεση που σίγουρα συμβάλει είναι και η αντιμετώπιση του δημιουργού. Όπως το βλέπω εγώ η μουσική είναι ένα κομμάτι που το παραλαμβάνεις σε πρώιμη μορφή, σιγά σιγά – εξαρτάται από το πόσο θα δουλευτεί – του δίνεις σχήμα, υφή και χρώμα. Είναι σαν να μαθαίνεις μια ξένη γλώσσα, αρχικά σου είναι άγνωστη καθώς όμως την ομιλείς μαθαίνεις το πώς να τη χειρίζεσαι, μαθαίνεις περισσότερες λέξεις. Για τους FATES δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο σκεπτικό πίσω από όλα αυτά, όλα αυτά τα χρόνια μάθαμε να λειτουργούμε χωρίς ιδιαίτερη σκέψη ή προσπάθεια.
Mark, σαν ντράμερ, εσύ είσαι ο κινητήριος μοχλός περίτεχνων ρυθμών προοδευτικής κατάρτισης. Από πού αντλούνται οι επιρροές σου; Μήπως ο Neil Peart είναι μια από αυτές; Mark: Ακριβώς. Ο Neil Peart και κατά προέκταση οι RUSH είναι μια από τις κύριες επιρροές μου, αλλά και οι JOURNEY συγκαταλέγονται επίσης στα αγαπημένα μου γκρουπ, ιδιαίτερα την εποχή των τριών πρώτων δίσκων που ακούγονται πολύ progressive. Αγαπώ πολύ και το funk, την jazz και το latin από όπου δανείζομαι στοιχεία που προσθέτω εν συνεχεία στους FATES(σ.σ. λαμπρό παράδειγμα το “Monument”).
Αναφέροντας προηγουμένως τους RUSH, αξίζει να αναφέρει κανείς τη συμμετοχή σας στο καταπληκτικό tribute άλμπουμ “Working man”, όπου διασκευάσατε θαυμάσια το “Closer to the heart”. Mark: Σε ευχαριστώ. Πιστεύω ότι ήταν μια θαυμάσια εμπειρία διασκευάζοντας ένα πολύ όμορφο τραγούδι των RUSH, που είναι ένα από τα αγαπημένα μας. Αρκετοί όμως πίστευαν ότι σαν τραγούδι ακούγεται διαμετρικά αντίθετο από τα πρότυπα των FATES και δε διαφωνώ, από τη στιγμή όμως που διασκεύασαν άλλοι καλλιτέχνες πιο πολύπλοκα τραγούδια των RUSH(σ.σ. όπως τα “Jacob’s ladder” και “Natural science”) αρκεστήκαμε στο “Closer to the heart”.
Ας μην παραλείψω τη συμμετοχή σας στο διπλό tribute στους JUDAS PRIEST με την εκπληκτική διασκευή του “Saints in hell”… Mark: Ναι, οι JUDAS PRIEST ήταν και είναι ένα από αυτά τα heavy metal γκρουπ που πάντα μας άρεσαν. Ο σκοπός μας ήταν να μην ξεφύγουμε από τα original πρότυπα και νομίζω ότι τα καταφέραμε.
Άρα λοιπόν στο βάθος οι FATES WARNING παραμένουν ένα metal σχήμα, συμφωνείς; Mark: Δε θα το έλεγα… Ειλικρινά, δεν ξέρω. Δε μου αρέσουν οι ταμπέλες, είναι τόσα στοιχεία που περικλείουν τους FATES WARNING που δε μας ενδιαφέρει τόσο πολύ σε ποιο χώρο ανήκουμε. Πάνω από όλα μας ενδιαφέρει η μουσική να φέρει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία και να αισθανόμαστε άνετα με αυτό που βγαίνει.
Φτάνουμε λοιπόν στους CHROMA KEY, τι αποκόμισες από τη συνεργασία σου με ένα μουσικό σαν τον Kevin Moore; Mark: Πέρα από τις άριστες εντυπώσεις, ήταν σίγουρα μοναδική και υπέροχη εμπειρία. Ο Kevin εκτός από εκπληκτικός μουσικός είναι ένας θαυμάσιος άνθρωπος και ήταν τιμή μου να συμμετέχω σε αυτό το project. Παράλληλα μου δόθηκε η ευκαιρία να πειραματιστώ με διαφορετικούς ρυθμούς και τεχνοτροπίες σε σχέση με αυτό που κάνω στους FATES. Η αλήθεια όμως είναι ότι αρκετοί περίμεναν ένα ηχητικό αποτέλεσμα που προσομοιάζει στους DREAM THEATER , κάτι που δεν υφίσταται τελικά
Οι ενασχολήσεις σου συνεχίζονται και στη σύνθεση, ενώ μαθαίνουμε ότι δουλεύεις πάν σε νέο υλικό του Jim Matheos που προορίζεται για τη διαδοχή του υπέροχου “First impressions”. Mark: Ναι, είναι αλήθεια. Αυτή τη στιγμή όλο μου το ενδιαφέρον είναι στραμμένο εκεί.
Μπορείς να μου αναφέρεις μερικά στοιχεία γύρω από αυτό; Mark: Κοίταξε, είναι αρκετά νωρίς ακόμη, το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι θα ακούγεται σαν μια εξελιγμένη μορφή του “First impressions”, θα έχει και πάλι ακουστική υφή, ρυθμό, progressive αισθητική, ενώ θα υπάρξει και συνοδεία και πάλι από τσέλο και βιολί.
Ακούγεται τρομερά ενδιαφέρον. Φαίνεται ότι το ταλέντο είναι διάχυτο στους FATES και ο Joey Vera είναι άλλο ένα φωτεινό παράδειγμα, ολόκληρο το video και η εικαστική προσέγγιση του “A pleasant…” βασίστηκε στη φωτογραφική και σκηνοθετική του ικανότητα, σκεφτήκατε ποτέ να εκμεταλλευθείτε αυτό το στοιχείο, συνδυάζοντας στο υπόβαθρο προβολή εικόνων του concept του “A pleasant…” μαζί με τη live εμφάνιση και τον ήχο των FATES WARNING (σ.σ. αφού του εξήγησα πάλι, με πιο απλά λόγια, τι εννοούσα, μου απάντησε); Mark: Ναι, ο Joey αγαπά ιδιαίτερα τη φωτογραφία και δοκίμασε το σκηνοθετικό χώρο από ότι διαπίστωσες και νομίζω ότι για πρώτη φορά τα κατάφερε θαυμάσια. Δεν είναι όμως επαγγελματίας, απλά του αρέσει να δοκιμάζει διάφορα πράγματα. Τώρα ασχολείται με την ηχοληψία κι από ότι φαίνεται θα προσκολλήσει εκεί περισσότερο, εκτός βέβαια από τις μουσικές του ενασχολήσεις, το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του τον αναλώνει εδώ στο ιδιόκτητο στούντιό μου. Τώρα όσον αφορά στο συνδυασμό παραστατικών εικόνων μαζί με τη live παρουσία μας, σίγουρα ως σύλληψη θα ήταν καταπληκτική και πολύ PINK FLOYDish ομολογώ! Όμως οι οικονομικές συνθήκες δεν το επέτρεπαν, χρειάζονται ειδικές διαδικασίες και εγκαταστάσεις που εμείς δε διαθέτουμε, εξάλλου η περιοδεία του “A pleasant…” ολοκληρώθηκε, για το μέλλον βλέπουμε…
Mark, ας έρθουμε σε ένα άλλο θέμα. Πριν από μερικούς μήνες υπήρξε μια ιαπωνική έκδοση του “A pleasant…”, στην ουσία ήταν ένα mcd που τιτλοφορήθηκε απλά “A pleasant shade of gray part II”. Όσοι είχαν την τύχη να το ακούσουν βρέθηκαν προ εκπλήξεως λόγω του ασυνήθιστου για τους FATES περιεχομένου, ιδιαίτερα για το σχεδόν industrial club mix του part II που προκάλεσε ποικίλα σχόλια(σ.σ. αλλά και τη δυσαρέσκεια πολλών). Mark: Ναι, ήταν κάτι που επιλέξαμε συνειδητά και είχε πολύ πλάκα! Βασικά ήταν ιδέα ενός μηχανικού ήχου, του Steve Tuschard. Ήταν μια πρόκληση να παρουσιάσουμε μια διαφορετική εκτέλεση του part II δίνοντάς του μια εμπορική electro-industrial άποψη. Τίποτα το σοβαρό πάντως, απλά έγινε.
Φτάνουμε αισίως στον Ray Alder. Είναι γνωστή σε όλους τους φίλους των FATES η εκπληκτική του ερμηνεία κι αισθητικότητα, η οποία εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου. Διασταυρωμένες πληροφορίες μας λένε ότι ο Ray θα συμμετέχει στη νέα προσωπική δουλειά του James Murphy. Mark: Ναι, όπως είπες κι εσύ, ο Ray συνεχώς εξελίσσεται. Τώρα όσον αφορά στην είδηση ότι θα τραγουδήσει στο νέο άλμπουμ του James Murphy, μάλλον θα λέγαμε ότι είναι ανακριβής αυτή η πληροφορία. Με τον Ray τα λέμε συνέχεια, θα μου το έλεγε κάτι τέτοιο, γι’ αυτό γνωρίζω ότι δεν αληθεύει η πληροφορία σου. Βέβαια στον Ray προτάθηκε να τραγουδήσει αλλά δεν τον ενθουσίασε η ιδέα, οπότε την απόρριψε. Αλήθεια, εσύ που το έμαθες; Συζητήσεις με τον Ray;(σ.σ. που τέτοια τύχη!)
Όχι… Έχω την εντύπωση ότι σε κούρασα… Mark: Όχι, η αλήθεια είναι ότι ήσουν πολύ καλά πληροφορημένος. Εξάλλου νομίζω ότι καλύψαμε σχεδόν τα πάντα.
Ο.Κ. Μια τελευταία ερώτηση: γιατί επιλέξατε τον τίτλο “Still Life”; Μήπως σας ενέπνευσε το τραγούδι “Life in still water”; Mark: Σίγουρα συνδέεται και με αυτό. Στην ουσία όμως ήταν επιλογή μέσα σε δεκάδες υποψηφίων τίτλων, θα μπορούσε επίσης να πει κανείς ότι είναι ένας παραλληλισμός ζωής και στατικότητας (σ.σ. “Static acts”) που συνδέεται και με τη ζωντανή εικόνα των FATES ή και μια φωτογραφία. Ο παρατηρητής γνωρίζει ότι το στοιχείο που απεικονίζει είναι στην πραγματικότητα ζωντανό, σε κίνηση, όμως στα μάτια του όλα είναι εν στάσει (σ.σ. φοβερή επεξήγηση!).
Θαυμάσια. Για τον επίλογο αυτής της άκρως ενδιαφέρουσας συζήτησης δώσε ένα μήνυμα στους οπαδούς σας και σε αυτούς που θα ακούσουν το “Still life”. Mark: Ειλικρινά τους ευχαριστούμε για όλα αυτά τα χρόνια υποστήριξης, υπομονής και εμπιστοσύνης. Το “Still Life” είναι γι’ αυτούς. Εύχομαι να τα ξαναπούμε από κοντά στη χώρα σας, δε θα ξεχάσουμε ποτέ εκείνες τις δυο εμφανίσεις μας στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα. Θα κάνουμε το παν να έρθουμε στην επόμενή μας περιοδεία, παρά τις δυσκολίες θα το επιδιώξουμε. Ελπίζουμε να σας αρέσει το “Still life” μέχρι να τα ξαναπούμε.
Λεωνίδας “Dreamer at the ivory gate” Χατζημιχάλης
