English
Last Updated on 10:57 by Giorgos Tsekas
Το εμβληματικό “Icon” συμπλήρωσε 30 χρόνια ζωής και με αφορμή αυτό οι πολυαγαπημένοι του ελληνικού κοινού gothic metallers Paradise Lost το επανηχογραφούν και το “περιοδεύουν” κάνοντας φυσικά στάση στην χώρα μας όπου θα έχουμε την ευκαιρία να το ξανακούσουμε. Βρήκαμε κενό χρόνο στο γεμάτο πρόγραμμα του πολύ συμπαθή κιθαρίστα τους Aaron Aedy για μερικές σκέψεις και σας τις παραθέτουμε ευθύς αμέσως.
MI : Γειά χαρά φίλε από την Ελλάδα, ελπίζω να σε βρίσκω καλά! Γιατί όλη αυτή η πρωτοβουλία να ξαναδημιουργηθεί το “Icon“; Εννοώντας φυσικά και το κομμάτι της ηχογράφησης αλλά και του artwork.
AA: Η απόφαση να δημιουργήσουμε πάλι το album έχει να κάνει με τα δικαιώματα που εκείνη την εποχή ανήκουν στην Music For Nations. Μιλάμε για εποχή πολύ δύσκολη για εμάς να δημιουργήσουμε και να αποκτήσουμε την μουσική μας σύμφωνα με τα δικά μας θέλω. Αυτό αποτυπώνεται φυσικά και στο artwork που δεν ήταν δική μας επιλογή κι έτσι στην επανακυκλοφορία το εξώφυλλο έχει κάτι που εμείς επιλέξαμε.
MI : Τι σημαίνει αυτό το album για το συγκρότημα και για εσάς προσωπικά; Ήταν ένα βήμα μπροστά ή κάτι που αναζητούσατε από την αρχή ως συγκρότημα;
AA: Αυτό album για εμάς ήταν μια πρόοδος στα τραγούδια μας και στην ιδιότητα μας σαν μουσικοί. Αυτό το album ήταν μια πολύ όμορφη περίοδος με κοινές περιοδείες μαζί με Sepultura και Crowbar όπου μοιραστήκαμε πολλές όμορφες στιγμές, υπέροχα shows γνωρίζοντας κόσμο. Επίσης, η είσοδος μας στο MTV με video ήταν κάτι που μας ενθουσίασε πάρα πολύ.
MI : Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι από το album;
AA: Είναι πολύ δύσκολο να σου πω ένα συγκεκριμένο κομμάτι. Σαν μπάντα θεωρούμε το “Icon” σαν ένα ολοκληρωμένο κομμάτι, σαν καπως ιστορία. “True Belief” υπέροχο κομμάτι, τραγούδι πίστης, τεράστιο τραγούδι εκείνη την εποχή επίσης. “Embers Fire” κλασσικό επίσης. “Christendom” ακούγεται πολύ ωραίο εξίσου. Δεν ξέρω, είναι πολλά που μπορείς να απολαύσεις το ίδιο, βρίσκω πάντα δύσκολο να επιλέξω κάποιο γιατί γυρίζοντας μέσα στο μυαλό μου τον χρόνο πίσω στις ηχογραφήσεις θυμάμαι πόσο δυνατή δουλειά ήταν αυτή που κάναμε. Τελοσπαντων, ανυπομονώ πολύ να παίξουμε το ‘’Forging Sympathy’’ ζωντανά γιατί έχουμε να το πάρα πάρα πολύ καιρό. Θα πω αυτό!
MI : Υπήρχε κάποιος καλλιτέχνης που σκεφτήκατε στα ’90s να καλέσετε ως καλεσμένο στο “Icon“; Αν ναι ποιος ήταν;
AA: Δεν σκεφτήκαμε ποτέ να κάνουμε κάτι τέτοιο εκείνη την εποχή γιατί τα οργανώναμε όλα μόνοι μας και εκτός αυτού ήταν δύσκολο να πραγματοποιήσεις μια ενέργεια σαν κι αυτή τότε καθώς απαιτούσε ταξίδι για την ηχογράφηση και χρόνο. Πλέον με την ευκολία του internet σαφώς και θα μπορούσαμε να προτείνουμε στην Cristina Scabbia των Lacuna Coil για γυναικεία φωνητικά μιας και κανείς μας δεν έχει αυτήν την ικανότητα.
MI : Σκεπτόμενος πόσο καθοριστική ήταν η δισκογραφική σας επιτυχία σε όλη τη δεκαετία του ’90, θα ήθελα να μου πεις τα καλύτερά σας χρόνια ως μουσικοί. Εννοώ τα χρόνια που δεν θα μπορούσες να αλλάξεις με τίποτα.
AA: Δεν θα άλλαζα τίποτα. Πάντα σκέφτομαι την ζωντανή ζωή, οτιδήποτε κάνεις στην ζωή είναι βήματα μπροστά ξεπερνώντας όποιο εμπόδια και λάθη για καλό. Μαθαίνεις από αυτά. Αν δεν ξέρεις κάτι και το προσπαθήσεις αποτυγχάνοντας τότε μαθαίνεις τον σωστό δρόμο της επιτυχίας. Δεν θα άλλαζα τίποτα. Οι μουσικές γνώσεις και εμπειρίες που αποκόμισα κατά την περίοδο του “Host” ήταν μοναδικές. Η τριετία 1993-96 επίσης ήταν φανταστική με συνεχόμενα tour με αποκορύφωμα το Donington του 1996 με KISS & Ozzy που ένα παιδικό μου όνειρο πραγματοποιήθηκε. Η αίσθηση του να παίζεις στην Μέκκα του rock/heavy metal ήταν η πιο αγχωτική μου συναυλιακή εμπειρία γιατί ήταν κάτι που περίμενα από παιδί.
MI : Καθώς η Ελλάδα είναι πάντα αγαπημένο σημείο στις περιοδείες σας, σκεφτήκατε ποτέ να κυκλοφορήσετε κάτι σχετικό με αυτήν;
AA: Δεν ξέρω, δεν έχουμε προγραμματίσει κάτι τέτοιο στο μυαλό μας. Παρόλα αυτά γιατί όχι; Μπορεί στο μέλλον να συμβεί κάτι. Άλλωστε πάντα οι επισκέψεις μας εδώ είναι απόλαυση και το ελληνικό κοινό μαζί με το Λατινοαμερικάνικο είναι και τα πιο ένθερμα για εμάς σε κάθε επίσκεψη μας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πριν 30 χρόνια στις επισκέψεις μας τότε στην χώρα σας που το κοινό ήταν τόσο παθιασμένο που τραγουδούσε ακόμα και στα solos, είναι κάτι που δεν είχα ξανασυναντήσει και ζήσει ποτέ στην καριέρα μου, πραγματικά υπέροχο!
MI : Συγκρίνοντας το κοινό της εποχής σας ή του ξεκινήματος σας γενικότερα, κατά την διάρκεια της περιοδείας του “Icon” μπορείς να εντοπίσεις διαφορές με το σημερινό; Είσαι ικανοποιημένος με την αντίδραση ή την υποδοχή σε κάθε μία από τις πόλεις όπου παίζετε; Ποια είναι η γνώμη σου για τη στάση των metalheads στις μέρες μας; Πιστεύεις ότι αυτό στο μέλλον θα αλλάξει προς το καλύτερο ή θα παραμείνει κάπως απρόσωπο;
AA: Δεν ξέρω, αν κατάλαβα σωστά την ερώτηση θα πρέπει να προσαρμόζεσαι σε κάθε συνθήκη. Τα social media και το internet είναι ένας υπέροχος χώρος για αλληλεπίδραση μεταξύ κοινού και μουσικών. Η νέα γενιά το εκμεταλλεύεται επαρκώς και παρόλο που νιώθω χαρούμενος σαν παιδί και έφηβος που μεγάλωσα με την απουσία τους στην εποχή μου, όμως τα βρίσκω πολύ χρήσιμα για να κρατάω μια επαφή και επικοινωνία με φίλους και άλλες μπάντες. Σαν μπάντα κάνουμε πολλά πράγματα στα social media, περισσότερο ο Nick και γω. Η βιομηχανία έχει αλλάξει πλήρως μετά τα ’00s και αυτό είναι δύσκολο για τους νέους μουσικούς για να κερδίσουν μέσα από την μουσική τους. Συγκρίνοντας την εποχή μου,με την τωρινή των κινητών, θα έλεγα ότι ήταν πιο αυθεντική και πιο απρόβλεπτη και είναι λυπηρό να πηγαίνεις σε συναυλία και να βλέπεις πολλά κινητά μπροστά σου μη μπορώντας να το ευχαριστηθείς. Πρέπει να απολαμβάνεις και να ζεις την στιγμή και δεν ξέρω αν αυτό η τεχνολογία των κινητών μπορεί να το αλλάξει στον κόσμο των metalheads. Όλο αυτό έχει και τα θετικά και τα αρνητικά του.
MI : Τελευταία ερώτηση πριν κλείσουμε, αλλά λιγότερο σημαντική, κάνοντας πρόσφατα ένα vote debate μεταξύ vinyl freaks έθεσα την κόντρα “Icon” vs “Draconian Times” , εσύ τι θα ψήφιζες;
AA: Δε θα μπορούσα να ψηφίσω, ξέρεις γιατί;Γιατί χωρίς το “Icon” δεν θα υπήρχε “Draconian Times”. Δεν θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε το “Draconian Times” πριν το “Icon“, θα έλεγα ότι και τα 2 είναι κομμάτια της προόδου μας. Τα θεωρώ και τα 2 ισάξια.
