Interview by AstralKannibal & Giorgos Tsekas
Όταν όλοι πιστεύουν ότι οι λέξεις “Heavy Metal” για να περιγράψουν την μουσική τους είναι μια εμπορική αυτοκτονία και παρότι – μπορείς να αποκαλέσεις τον εαυτό σου οτιδήποτε από sludge μέχρι heavy rock ή οτιδήποτε άλλο είναι hip τώρα – έχεις τον καθολικό σεβασμό από τους Heavy Maniacs παγκοσμίως. Επιπλέον το τέταρτο άλμπουμ σου είναι ακόμα μια φόρα φοβερό και ο drummer σου είναι ένας εξαιρετικός συζητητής, τι άλλο μπορεί να θέλεις για να αδράξεις την ευκαιρία για να μιλήσεις για το “Purple”, τον Bowie, τον Lemmy και για πολλά αλλά….
Καλησπέρα και καλώς ήρθατε στο Metal Invader!
Καλησπέρα! Χαίρομαι που βρίσκομαι εδώ!
Αν και συμμετέχεις στους Baroness από το 2013, η ύπαρξή σου παραμένει ένα μυστήριο για τους fans! Προέρχεσαι από μια DIY κοινότητα. Πώς και έγινε αύτη τη μεγάλη αλλαγή;
Βασικά το θέμα με τους Baroness είναι το εάν είναι metal συγκρότημα ή κάτι για το οποίο εμείς μιλάμε μεταξύ μας και για κάτι που οι άλλοι αντιλαμβάνονται διαφορετικά. Όταν με ρωτούν, σε ποιο είδος ανήκουν οι Baroness, ειλικρινά δεν ξέρω αν πρέπει να πω πως είμαστε ένα metal συγκρότημα ή κάτι άλλο. Όταν ξεκίνησαν, πριν γίνω εγώ μέλος, ήταν σίγουρα ένα metal group. Τώρα ούτε εγώ ξέρω αν το “Blue” είναι πραγματικά metal, ούτε και το “yellow and Green”… Οπότε υποθέτω πως το ενδιαφέρον του John για μένα και το γεγονός πως δεν είμαι metal ντράμερ, τον ώθησαν να με επιλέξει.
Ανήκες σε ένα συγκρότημα, το οποίο επί σκηνής δεν είχε σταθερά σοβαρό χαρακτήρα.
Συνδιαλεγόσασταν με το κοινό και μιλούσατε πολύ, με στόχο κυρίως το να περάσετε και εσείς και αυτοί διασκεδαστικά. Πώς νιώθεις τώρα που η οπτική είναι διαφορετική;
Σίγουρα τα πράγματα είναι διαφορετικά σε σύγκριση με τους Trans Am, αλλά και τα δύο συγκροτήματα βγάζουν φοβερή ενέργεια στα shows τους, και εγώ με τη σειρά μου παίζω πολύ με τα τύμπανα που τα αγαπώ πολύ. Στους Trans Am δεν υπάρχει frontman, οπότε μπαίνω εγώ με τα τύμπανα μπροστά και διασκεδάζω πιο πολύ τον κόσμο. Στους Baroness έχουμε πολύ καλούς performers, τον John, τον Pete, τον Nick… οπότε δεν έχω τον ίδιο ρόλο. Πρέπει να παίζω πολύ τύμπανα, και το γεγονός πως και τα δύο συγκροτήματα προσφέρουν πολύ δυνατά lives, κάνω και εγώ ό,τι καλύτερο μπορώ και στις δυο περιπτώσεις.
Δεν σου αρέσει γενικά το metal;
Ανέκαθεν ήμουν fan του metal, σαν παιδί τουλάχιστον… Όταν ήμουν μικρός το αγαπημένο μου συγκρότημα ήταν οι Manowar.
Οι Manowar είναι πιο προσφιλείς στο Ευρωπαϊκό κοινό…
Στην Αμερική πολλοί τους θεωρούν αστείους ή κάτι ανάλογο, αλλά τέλος πάντων… Εγώ τους αγαπώ. Αγαπώ και τους Slayer, ενώ τη δεκαετία του ’90 άκουγα πολύ death metal. Αγαπώ Obituary, DRI, αυτήν την φάση. Όταν άρχισε να ανεβαίνει το black metal, εγώ σταμάτησα να ακούω metal γενικά. Οπότε, έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε, χαχαχα. Αν και ποτέ δεν είχα παίξει σε κάποιο συγκρότημα που έπαιζε αποκλειστικά metal, ωστόσο πάντα μου άρεσε αυτή η μουσική. Και στους Trans Am έχουμε μερικά κομμάτια στα οποία έχουμε πειραματιστεί σε πιο minimal heavy metal καταστάσεις. Ήταν ανέκαθεν το όνειρό μου να παίξω σε κάποια heavy metal μπάντα, και τώρα κατά κάποιο τρόπο εκπληρώνεται. Είμαι τόσο χαρούμενος γι’ αυτό.
Ο δίσκος “Purple” ήταν ο πρώτος που ηχογράφησες με τους Baroness. Η ανταπόκριση από τον κόσμο ήταν φανταστική. Ποια νομίζεις πως είναι η διαφορά ανάμεσα σε αυτόν τον δίσκο και τους προηγούμενους;
Νομίζω πως οι πρώτοι δίσκοι των Baroness είχαν έναν πιο progressive προσανατολισμό, πιο ρυθμικό, πιο τεχνικό, και τότε ο John, ξεκινώντας από το “Blue” και ειδικά στο “Yellow and Green” φάνηκε πως ήθελε να εστιάσει περισσότερο στις συνθέσεις και στα ρεφραίν, ακόμα και στις γέφυρες και τις φωνητικές μελωδίες και όλα όσα αυτά περικλείουν… Οπότε νομίζω πως ο λόγος που το “Purple” έκανε τόση επιτυχία είναι πως προσπαθήσαμε να συνδυάσουμε αυτές τις δυο εκφάνσεις μας. Σίγουρα υπάρχουν συνθέσεις με πιο χαλαρή δομή ή και καθόλου δομή, αλλά φέραμε στην επιφάνεια και έναν πιο επιθετικό heavy χαρακτήρα, που για παράδειγμα δεν φάνηκε στο “Yellow and Green”.
Προσέθεσες δικές σου ιδέες στον δίσκο;
Ναι, φυσικά. Μερικά κομμάτια ξεκίνησαν να γράφονται ενώ ήμουν με τον John και ενώ μιλούσαμε για διαφορετικούς ρυθμούς και groove…. Και λέγαμε… «ας κάνουμε ένα κομμάτι με αυτό το beat, και ένα κομμάτι με εκείνο το beat… “ και μετά γυρίζαμε στα σπίτια μας στην Νέα Υόρκη και δοκιμάζαμε διαφορετικά πράγματα και ξαναγυρνούσαμε στη Φιλαδέλφεια, όπου εγώ και ο John θέλαμε να παίξουμε τα κομμάτια μας και να δοκιμάσουμε αυτές τις νέες ιδέες. Έτσι γράφτηκαν πολλά κομμάτια… Οπότε, ναι, λίγο πολύ όλοι συμμετέχουμε στο γράψιμο. Δεν έγραψα φυσικά τίποτα για τα έγχορδα αλλά νομίζω πως επηρέασα τον τρόπο γραφής των τραγουδιών.
Αν και δεν είχες βιώσει το τρομακτικό δυστύχημα του συγκροτήματος με το λεωφορείο, πόσο δύσκολο ήταν να μεταφέρετε τη θλίψη στη μουσική; Νομίζετε ότι αυτό το άλμπουμ βοήθησε τη μπάντα να ανακάμψει;
Ο Nick και εγώ δεν ήμασταν στο ατύχημα, αλλά ο John και ο Pete ήταν και μας μίλησαν γι ‘αυτό. Μπορεί να ακούσεις μια ιστορία, αλλά δεν ξέρεις ποτέ όλες τις λεπτομέρειες… Νομίζω ότι αυτό που συνέβη είναι ότι, επειδή ο Nick και εγώ δεν ήμασταν στο ατύχημα, δώσαμε δυο διαφορετικές πλευρές στον δίσκο. Από τη μία πλευρά είναι αισιόδοξος και ενεργητικός και γεμάτος θριάμβους και από την άλλη πλευρά, έχει σκοτεινούς στίχους. Έτσι, πιστεύω ότι έχει αυτές τις δύο πλευρές ο δίσκος… Ο John και ο Pete, αν και έζησαν το δυστύχημα, το γεγονός ότι ηχογράφησαν νέο δίσκο για τους Baroness ήταν μια πραγματικά θετική εμπειρία γι’ αυτούς. Για μένα και τον Nick, το γεγονός ότι μπήκαμε σε ένα συγκρότημα και δουλέψαμε πάνω σε έναν τόσο καλό δίσκο, ήταν μια επίσης θετική εμπειρία για μας. Από τη μια πλευρά, ο Nick και εγώ ήμασταν ενθουσιασμένοι και κάπως αγωνιώδεις, γιατί δουλέψαμε πάνω σε αυτόν τον δίσκο πάνω από ένα χρόνο. Ο John και ο Pete ήταν ακόμα πιο αγωνιώδεις λόγω του ατυχήματος, καθώς ανέτρεψε όλη την τροχιά τους. Το πιστεύω ότι ήταν τρομερή εμπειρία και για τους δυο και ακόμα προσπαθούν να ανακάμψουν σωματικά – ο John πονάει καθημερινά – και οι στίχοι κατ’ αυτόν τον τρόπο γίνονται πιο προσωπικοί για τον ίδιο, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες. Παρόλα αυτά, η σκέψη είναι «Θεέ μου, έγινε αυτή η τραγωδία, πάμε να γράψουμε δίσκο». Αυτή είναι η μουσική που ακούω εγώ.
Για μένα το άλμπουμ ήταν το επόμενο φυσικό βήμα για τους Baroness και φαίνεται σαν να έχουν προχωρήσει προς τα εμπρός ως συγκρότημα και να έχουν αφήσει το ατύχημα στο παρελθόν.
Νομίζω έχεις δίκιο. Όταν θα ξεκινήσουμε να δουλεύουμε για το επόμενο άλμπουμ και ειδικά όταν το επόμενο άλμπουμ βγει, νομίζω ότι ο John και ο Pete θα έχουν κουραστεί να μιλούν για το ατύχημα, ειλικρινά. Ο John έσπασε το αριστερό του χέρι και το αριστερό του πόδι πολύ άσχημα και λόγω της επέμβασης, πονούσε στα νεύρα του αριστερού χεριού καθημερινά και έπρεπε να παίρνει παυσίπονα, οπότε ήταν κάτι βαρύ γι’ αυτόν, αλλά έχετε δίκιο, σαν μπάντα μας έχουμε προχωρήσει και το ατύχημα πλέον φαντάζει μακρινό.
Κοιτούσα τα tour dates σας και πρόσεξα πως έχετε κλείσει μέχρι τον Μάιο. Υπάρχουν καθόλου σχέδια για κάποια επίσκεψή σας στην Ελλάδα;
Για να δω τις ημερομηνίες… Όχι, δεν έχουμε κανονίσει κάτι για την Ελλάδα. Αλλά μιας και η Ευρωπαϊκή περιοδεία θα είναι διπλή φέτος, το φθινόπωρο θα προσπαθήσουμε να επισκεφτούμε πόλεις στις οποίες δεν έχουμε παίξει.
Κρίμα γιατί έχετε μεγάλο κοινό εδώ, πολλοί γουστάρουν την μουσική σας.
Ναι, το ξέρω… και η Ελλάδα αγαπά γενικά την βαριά μουσική.
Πόσοι άνθρωποι πήγαν στις πιο πρόσφατες παραστάσεις σας;
Σε μια μεγάλη πόλη, συνήθως έχουμε πάνω κάτω χίλια άτομα.
Πες μας τρείς δίσκους που ανυπομονείς να ακούσεις το 2016 και πέντε άλμπουμ που άκουσες το 2015 και σου άρεσαν πολύ.
Θα πρέπει να το σκεφτώ για ένα λεπτό… Ειλικρινά δεν ακούω πολύ σύγχρονη μουσική και αυτό είναι το πρόβλημά μου! Ακούω πολύ παλιά μουσική, δυστυχώς (γέλια). Είμαι οπαδός των Battles, οι οποίοι έχουν κυκλοφορήσει νέο δίσκο. Είδα επίσης τους Deafheaven και σκέφτηκα ότι έκαναν μια πολύ καλή εμφάνιση, οπότε πρέπει να τσεκάρω τον νέο τους δίσκο. Έχετε ακούσει για μια μπάντα που ονομάζεται Nothing από τη Φιλαδέλφεια; Αν όχι, τότε να τους τσεκάρετε! Μου άρεσε επίσης το νέο Tribulation.
Θα ήθελες να πεις δύο λόγια για τον Lemmy ή τον Bowie, πριν κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη; Πώς εκλαμβάνεις όλο το viral σούσουρο που έγινε για τις δύο αυτές μεγάλες απώλειες στα social media;
Αυτό με τον Lemmy ήταν πολύ λυπηρό, γιατί μου άρεσαν πολύ οι Motorhead, αλλά ξέρεις κάτι, έβγαλε μερικούς καλούς δίσκους και είχε μια καλή ζωή, οπότε αυτό που έγινε δεν είναι πραγματικά τόσο τραγικό. Θέλω να πω, ήταν σίγουρα πάρα πολύ νέος, αλλά για μένα η απώλεια του Bowie ήταν μεγαλύτερη υπόθεση, επειδή ήμουν οπαδός του από τότε που ήμουν παιδί. Ήμουν fan του σε κάθε στάδιο της ζωής μου και νομίζω ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνομαι τι θα πει «θάνατος ενός σούπερ σταρ». Ήμουν πολύ νέος για να συνειδητοποιήσω τον θάνατο του John Lennon όταν αυτός πέθανε, ενώ επίσης δεν με ενδιέφερε πραγματικά ο θάνατος του Kurt Cobain επειδή ήμουν ήδη αρκετά μεγάλος και στη συνέχεια, όταν πέθανε ο Michael Jackson πάλι δεν με ένοιαζε, γιατί δεν είχε βγάλει καλό δίσκο τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ο Bowie είχε τόσες πολλές διαφορετικές εποχές και τόσα πολλούς διαφορετικούς περίεργους δίσκους. Σχετικά με τον χαμό στο facebook, νομίζω ότι είναι κάτι καλό, νομίζω ότι ο καθένας που αισθάνεται λυπημένος μπορεί να μοιραστεί μα τους υπόλοιπους πόσο τους αρέσει η μουσική του. Το καλύτερο σημείο είναι, όταν ήμουν στο Μπρούκλιν, σε ένα κλαμπ τέσσερα τετράγωνα από το σπίτι μου υπάρχει ένας χορευτικός σύλλογος στο υπόγειο, ο οποίος έκανε πάρτι χτες το βράδυ, παίζοντας τη μουσική του David Bowie. Πήγα γιατί είμαι φίλος με τον ιδιοκτήτη και σκέφτηκα ότι θα υπάρξουν πολλοί άνθρωποι σαν κι εμένα, στα τριάντα και τα σαράντα τους, αλλά δεν ήταν έτσι. Όλοι ήταν εικοσάρηδες και χόρευαν στους ρυθμούς του David Bowie, το οποίο νομίζω πως ήταν πολύ cool, γιατί αυτό σημαίνει ότι ακόμα και νεότεροι άνθρωποι εξακολουθούν να τον εκτιμούν.
Σε ευχαριστώ γι’ αυτήν την συνέντευξη! Ελπίζω να τα πούμε κάποια στιγμή στην Ελλάδα!
Και εγώ σε ευχαριστώ! Ευελπιστώ να τα πούμε στην δεύτερη φάση της περιοδείας μας φέτος!