English
Last Updated on 08:10 by Lilliana Tseka
Οι Selefice επέστρεψαν είναι γεγονός, δεν υπάρχει γυρισμός! Νομίζω από τα πρώτα πράγματα που ρώτησα τον Πέτρο όταν πρωτογνωριστήκαμε ήταν αν θα ξανακάνει κάτι με Selefice… επομένως όταν μου είπε ότι τελικά επιστρέφουν πριν λίγο καιρό… ένα χαμόγελο ήρθε κι έκατσε στα χείλια. Επομένως μία συνέντευξη ήταν επιτακτική, άλλωστε ήξερα ότι θα ήταν άκρως ενδιαφέρουσα, μιας και και είναι ένας άνθρωπος πάντα ειλικρινείς και άμεσος. Χωρίς καμία άλλη καθυστέρηση σας παρουσιάζω τον Πέτρο Μιχόπουλο…
Καλησπέρα Πέτρο, σε καλωσορίζω στο Metal Invader αυτή τη φορά με την ιδιότητα του μουσικού κι όχι του συντάκτη/ φίλου. Πως είναι το κλίμα στο στρατόπεδο των Selefice;
Καλώς σας βρίσκω! Είναι ευχάριστη αλλαγή να μπορώ να μιλήσω για το συγκρότημα μου, μέσω του αγαπημένου μου metal site που έχω τη χαρά να συνεργάζομαι! Το κλίμα στους Selefice είναι εξαιρετικό! Πραγματοποιήσαμε με επιτυχία το πρώτο live της επιστροφής μας παρέα με τους φίλους μας Perseptik και τώρα ετοιμαζόμαστε για το επόμενο. Τραβάμε βέβαια διάφορα καθημερινά ζόρια όπως όλος ο κόσμος, αλλά η μπάντα είναι ενωμένη και αποφασισμένη να πάει αυτό που κάνει όσο πιο μακριά μπορεί.
Νομίζω ότι θα πρέπει να κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο και να μας μιλήσεις για τo ξεκίνημα και το άδοξο τέλος των Selefice.
Οι Selefice ξεκίνησαν το μακρινό πια 1990, όταν κάποιοι φίλοι-συμμαθητές από το Χαϊδάρι αποφάσισαν να στήσουν μια metal μπάντα και να διοχετεύσουν την ενέργεια τους εκεί. Ήμασταν παρόντες και ζήσαμε εκ των έσω τη δημιουργία της περίφημης ελληνικής extreme metal σκηνής των 90ς και αποτελούμε και εμείς περήφανα μέλη της. Ο στόχος μας πάντα ήταν να προσπαθούμε όσο μπορούμε να έχουμε προσωπικότητα και να μη φοβόμαστε να εντάξουμε ποικίλες επιρροές στη μουσικής μας. Για 4 χρόνια υπήρξαμε μια πολύ ενεργή μπάντα, παίξαμε πολλά live μοιραζόμενοι το σανίδι με πάρα πολλά γνωστά και λιγότερο γνωστά ονόματα της σκηνής και κυκλοφορήσαμε ένα demο πρώτα και αργότερα το μοναδικό full length album μας μέσω της Molon Lave records, το “Where Is The Heaven”.
Δυστυχώς λίγο μετά από αυτή τη κυκλοφορία το συγκρότημα διαλύθηκε άδοξα όπως προανέφερες και εσύ για διάφορους λόγους, που τελικά μάλλον συνοψίζονται στις λέξεις στρατός και ανωριμότητα.
24 χρόνια σιωπής λύθηκαν και η επανένωση σας είναι πια γεγονός. Τι φέρνει αυτή η καινούρια σελίδα που ανοίχτηκε;
Φέρνει καταρχήν πολύ όρεξη για μουσική και δημιουργία μέσω αυτής. Είχαμε αφήσει κάτι ακριβώς την εποχή που πήγαινε να συμβεί αυτό που ονειρευόμασταν από μικρά παιδιά και πάντα νιώθαμε ότι είχαμε να δώσουμε πολλά περισσότερα από όσα λίγα είχαμε πετύχει μέχρι τότε. Οπότε δεν μας ενδιαφέρει απλώς να παίξουμε τα παλιά κομμάτια σε 1-2 live για να μας φύγει ο «καημός» και να πάμε σπίτια μας.
Υπάρχει ήδη νέο και -κατά τη ταπεινή μου άποψη- πολύ καλό υλικό, που –καλά να είμαστε- θα μας οδηγήσει στο επόμενο βήμα που δε κάναμε τότε. Οπότε αυτή η καινούργια σελίδα αποτελεί μια δεύτερη ευκαιρία για τους Selefice που είμαστε αποφασισμένοι να μην αφήσουμε να πάει ανεκμετάλλευτη.
Η μπάντα παρότι διαλύθηκε άδοξα όπως προ είπα το ‘93 και με μόλις ένα demo και έναν ολοκληρωμένο δίσκο, μπορώ να πω ότι απέκτησε αυτόματα τo cult status της και ένα φανατικό κοινό. Ήταν αυτός ένας από του λόγους που σας έκανε να σκεφτείτε την επανένωση;
Κατά τη γνώμη δεν απέκτησε αυτό το status αυτόματα. Αυτό έγινε με τον χρόνο και μάλιστα με αύξοντα ρυθμό όσο αυτός κυλούσε. Και τότε υπήρχε φυσικά κόσμος στο underground που μας γούσταρε, αλλά γενικά θα έλεγα ότι για αρκετούς ήμασταν οι κάπως «παράξενοι της παρέας». Λέγαμε σε διάφορους τότε ότι μία από τις επιρροές μας ήταν οι Pink Floyd και μας κοιτούσαν σαν να ήμασταν εξωγήινοι! Ήταν αρκετά στενοκέφαλα τα πράγματα τότε. Αργότερα φυσικά ξεπήδησαν πάρα πολλά συγκροτήματα στο metal επηρεασμένα και από τέτοιες μουσικές. Οπότε αυτό που κάναμε εκτιμήθηκε μάλλον αργότερα έως πολύ αργότερα.
Φυσικά και έπαιξε ρόλο πάντως αυτό και με την ευκαιρία θα ήθελα να ευχαριστήσω εκ μέρους της μπάντας όλους αυτούς τους φίλους, γιατί ακόμα και όταν εμείς «ξεχνούσαμε» τους Selefice, πάντα βρισκόντουσαν αρκετοί για να μας τους θυμίζουν και να αποδεικνύουν ότι τελικά κάτι καλό πήγαινε να γίνει τότε. Πάνω απ’όλα όμως στο ξεπάγωμα της μπάντας, έπαιξε ρόλο η δική μας θέληση να συνεχίσουμε αυτό που κάναμε γιατί είχαμε αδικήσει τους εαυτούς μας και το συγκρότημα.
Με το πιο ώριμο μυαλό που έχεις τώρα, τι θα άλλαζες στις κινήσεις που κάνατε τότε; Ποια ήταν τα λάθη που έγιναν, που δε ξέρω καν αν είναι η σωστή λέξη εδώ που τα λεμέ.
Αυτό που θα έκανα αν επέστρεφα με έναν μαγικό τρόπο πίσω στο χρόνο, θα ήταν να πάω να φυτέψω στα μυαλά μας όσο δε πάει τις λέξεις Υπομονή και Επιμονή.
Το να έχεις ένα συγκρότημα σε αυτή τη μπουζουκοχώρα που ανήκει στην ευρύτερη ανεξάρτητη μουσική, δεν ήταν ούτε τότε, ούτε τώρα εύκολη υπόθεση. Επιβάλλεται να έχεις πίστη σε αυτό που κάνεις και πολύ γερό στομάχι, δε φτάνει η κάβλα.
Όταν εγώ πήγα στρατό λίγους μήνες μετά τη κυκλοφορία του δίσκου (που ήταν και μεγάλη φυσικά η θητεία τότε) χάσαμε τη μπάλα. Δεν διαχειριστήκαμε σωστά τις δυσκολίες, δε μπορούσαμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, χάσαμε τη πίστη μας, μαλώσαμε μεταξύ μας, γενικά τα κάναμε μπάχαλο γιατί ήμασταν βλαμμένοι πιτσιρικάδες. Αργότερα τα ξαναβρήκαμε βέβαια και συνεχίσαμε τη μουσική σε άλλους δρόμους , αλλά αφήσαμε δυστυχώς το τρένο των Selefice να φύγει.
Για αυτό λέω ότι εμείς οι ίδιοι αδικήσαμε αυτό το συγκρότημα τότε. Λέω πολλά για αυτό το θέμα, αλλά το κάνω κιόλας γιατί ελπίζω αν διαβάζει κάνας πιτσιρικάς τα παραπάνω να ξέρει τι πρέπει να αποφύγει αν θέλει να κάνει μια αξιοπρεπή πορεία με το συγκρότημα του…
To 2014 το National Geographic Channel παρουσίασε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο, ‘Τhe ’90s: The Last Great Decade?’ Τελικά αυτή η νοσταλγία προσελκύει την αίσθηση ότι το παρελθόν προσφέρει απολαύσεις που δεν μπορούν πλέον να αποκτηθούν ή στην προκειμένη περίπτωση επειδή μιλάμε για μουσική, ενός ήχου που δεν μπορεί να ξαναγραφτεί;
Δε το έχω δει το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ αλλά μου προξένησε ένα ενδιαφέρον να σου πω την αλήθεια τώρα που το ανέφερες. Από κει και πέρα το θέμα της νοσταλγίας που επικρατεί κατά πολύ σήμερα σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας, καταντάει αρρώστια για μένα. Οκ, όλοι οι άνθρωποι -ειδικά μεγαλώνοντας- έχουμε στιγμές που νιώθουμε αυτό το συναίσθημα, από εκεί και πέρα όμως πιστεύω -και επειδή κιόλας ζούμε σκοτεινές εποχές- ότι κάπου μας έχουν επιβάλει αυτή τη νοσταλγία. Σας έχω νέα: Παλιά δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα, απλώς κυκλοφορούσε μπόλικο (δανεικό) χρήμα που έκρυβε κάτω από το χαλί πολλές μαλακίες που είναι αδύνατον να μη ξεμπροστιαστούν τώρα.
Σε ό,τι αφορά καθαρά τη μουσική, για μένα αυτό που συμβαίνει είναι ξεφτίλα! Ανοίγεις ένα ραδιόφωνο οποιουδήποτε μουσικού χώρου και νομίζεις ότι η μουσική τελείωσε το 1995! Ε, λοιπόν αυτό είναι τραγικό! Όποιος έχει τη διάθεση να ψαχτεί θα ανακαλύψει ότι και σήμερα βγαίνουν πολύ σπουδαίες μουσικές. Οκ, στη rock και στο metal έχουν παιχτεί τα πάντα εδώ και πολλά χρόνια. Ανακυκλώνονται οι μόδες και τα στυλ και ανακατεύεται λίγο η τράπουλα, αλλά πάντα θα ακούσεις κάτι φρέσκο που έχει ψυχή και προσωπικότητα. Είναι άδικο για τα νέα παιδιά να νιώθουν ότι κανείς δε δίνει σημασία σε αυτό που κάνουν σήμερα γιατί «παλιά ήταν καλύτερα». Είναι άδικο όμως και για τους παλιούς μουσικούς που τους «απαγορεύεται» να ξεπεράσουν το αρχικό τους έργο. Λοιπόν, καλό είναι να τιμάμε τις παλιότερες μουσικές, άδικο να μας τις επιβάλουν σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο. Και επειδή έχει και ο κόσμος ευθύνη που δε τον ενδιαφέρει σε μεγάλο βαθμό να ακούσει νέα πράγματα, ας το πάρουμε όλοι λίγο αλλιώς και ας ζήσουμε στο σήμερα και ας μην είναι οι συνθήκες οι καλύτερες δυνατές. Στο κάτω-κάτω αν δε το ζήσουμε πως θα το κάνουμε καλύτερο; Αναπολώντας τα υποτιθέμενα χαμένα μεγαλεία του παρελθόντος;
Τι έχει αλλάξει στην μουσική σκηνή από το 90 μέχρι σήμερα, έτσι όπως το έχεις ζήσει εσύ με την ιδιότητα του μουσικού πάντα. Ποιες οι διευκολύνσεις που έχουν τα σύγχρονα συγκροτήματα;
Έχουν αλλάξει τα πάντα. Η δισκογραφία όπως την ξέραμε για δεκαετίες πέθανε και το internet είναι ο απόλυτος κυρίαρχος. Δε λέω ότι τα πράγματα είναι καλύτερα ή χειρότερα σε σχέση με τότε. Είναι όμως εντελώς διαφορετικά. Σήμερα σίγουρα η κατάσταση είναι κάπως πιο απλή στο να αποκτήσεις έναν αξιοπρεπή εξοπλισμό χωρίς να δίνεις μια περιουσία, οι ηχογραφήσεις γίνονται πιο εύκολα και σε καλύτερες συνθήκες, τα προβάδικα είναι πολύ περισσότερα, οι live χώροι έχουν καλύτερες υποδομές, υπάρχει περισσότερη μουσική παιδεία από τις νέες γενιές και το internet σε βοηθάει να επικοινωνήσεις το έργο σου άμεσα και ταχύτατα αλλά όχι και απαραίτητα καλύτερα…
Από την άλλη αυτό το ρημάδι το internet μπορεί να γίνει μεγάλη παγίδα και να σε κοροϊδέψει. Μπορείς να χαθείς μέσα στο χάος του, να έχεις φτιάξει κάτι πολύ καλό και να το πάρουν χαμπάρι λίγοι, ενώ και πολύς κόσμος νομίζει ότι πετώντας like δεξιά και αριστερά έχει «ξεμπερδέψει» με την υποστήριξη που πρέπει να δείξει σε έναν μουσικό. Έχω δει με τα μάτια μου πολυδιαφημισμένα live στα social media, που συγκεντρώνουν εκατοντάδες like σε διάφορα post να έχουν χαμηλή ή χαμηλότερη από το προσδοκώμενο προσέλευση. Είναι κάπου μια απάτη όλο αυτό τελικά… Το σίγουρο πάντως και τότε και τώρα είναι ότι αν δεν έχεις προσωπικότητα στον ήχο σου, δεν δουλέψεις πολύ και δεν έχεις επιμονή και πίστη, δε πρόκειται να κάνεις τίποτα ουσιαστικό. Δε φτάνουν τα like και τα views, θέλει αγώνα…
Κι έρχεται η Floga Records και ζητάει να επανακυκλοφορήσει τον δίσκο σας Where Is The Heaven. Πως σας προσέγγισε η εταιρεία και τελικά ήταν ένα ακόμα λιθαράκι αυτό για την επανένωση σας;
Με τον Γιώργο από τη Floga έχουμε γνωριστεί εδώ και κάποια χρόνια μέσω internet. Μας είχε ζητήσει την άδεια να συμπεριλάβει το demo μας στη συλλογή Long Live The Past που είχε κυκλοφορήσει πριν 2 χρόνια. Είναι ένας άνθρωπος απίθανα μερακλής και εξαιρετικά τίμιος στις συμφωνίες του. Προσωπικά θεωρώ την Floga Records ένα διαμάντι του χώρου. Φυσικό επακόλουθο από τη πρώτη μας συνεργασία ήταν να μας ζητήσει την άδεια να επανακυκλοφορήσει και το Where Is The Heaven. Την δώσαμε χωρίς δισταγμό ακριβώς λόγω της εμπιστοσύνης που του έχουμε αλλά και γιατί το ήθελε πραγματικά να το κάνει και ξέραμε ότι θα το κάνει καλά. Αυτή τη στιγμή η επανέκδοση υπάρχει σε cd και πολύ σύντομα και σε βινύλιο. Έπαιξε φυσικά και αυτό το ρόλο του ως ένα παραπάνω boost στην επανεμφάνιση μας, αλλά στη πραγματικότητα ήρθε και έκατσε στο κατάλληλο timing! Γενικά είναι λίγο «συμπαντικό» το γεγονός ότι οι Selefice είναι πάλι εδώ αυτή την εποχή…
Μίλησε μας για τo νέο αίμα στο lineup. Πως έγινε η προσέγγιση και τι καινούριο φέρνουν στο συγκρότημα;
Ειλικρινά και ξεκάθαρα, χάρη στα 2 νέα παιδιά της μπάντας (Vaggelis V- drums, Manos M – bass , backing vocals) είναι εδώ πάλι οι Selefice. Τα τελευταία χρόνια βρισκόταν έντονα στο μυαλό μου να ξαναστήσουμε τη φάση με το άλλο ιδρυτικό μέλος και βασικό συνθέτη τον Miltos J (guitar – vocals) αλλά δε βγάζαμε άκρη. Είχαν γίνει κάποιες αποτυχημένες απόπειρες και όλα άλλαξαν σε μια κουβέντα με τον Μάνο στο facebook πριν 6 -7 μήνες, ο οποίος ήταν και είναι οπαδός του συγκροτήματος. Τον ρώτησα αν θα τον ενδιέφερε να συμμετάσχει και αν ξέρει κάποιον ντράμερ και μου είπε για τον Βαγγέλη με τον οποίο παίζουν μαζί και προσπαθούν να τρέξουν μια άλλη θρυλική μπάντα του παλιού underground, τους Necromancy. Βρεθήκαμε από κοντά, τα είπαμε, τα βρήκαμε και αυτό ήταν. Ένιωσα από τη πρώτη στιγμή ότι καλό θα βγει από αυτή την ιστορία και δεν διαψεύστηκα. Τα παιδιά έχουν φέρει μια τρομερή όρεξη, τη δική τους εμπειρία στον συγκεκριμένο μουσικό χώρο, είναι καλοί παίχτες και πάνω απ’όλα εξαιρετικοί άνθρωποι. Είμαστε ήδη πολύ φίλοι και η χημεία μας λειτουργεί ιδανικά σα να ήταν πάντα μέλη των Selefice, ενώ συνεισφέρουν ήδη και στο νέο υλικό. Όπως είπα και πριν ήταν κάπως «συμπαντικό» το γεγονός στο να ξαναυπάρξουν τώρα οι Selefice. Κάτσανε σωστά πολλά πράγματα μαζί.
Πόσο παράξενο είναι να ξαναβρίσκεσαι στους Selefice;
Παράξενο είναι ότι… δεν είναι καθόλου παράξενο! Το αντίθετο, μου φαίνεται σαν το πιο φυσιολογικό πράγμα στο κόσμο! Στην αρχή μόνο λίγο προβληματιζόμασταν στο αν θα μπορέσουμε να ξαναπιάσουμε το feeling και τον ήχο, αλλά τελικά λυθήκαμε πολύ γρήγορα. Παράξενος είναι ίσως μόνο ο ίδιος ο χρόνος και η έννοια του. Πριν πολλά χρόνια και ενώ είχε ήδη διαλυθεί η μπάντα, μου φαινόταν ως κάτι ήδη μακρινό. Τώρα μου φαίνεται σα να μη πέρασε μια μέρα, σα να ήμασταν «παγωμένοι» κάπου και τώρα να έλιωσε ο πάγος και να συνεχίζουμε από εκεί που το αφήσαμε. Τελικά όμως υπάρχει εξήγηση: Οι Selefice είναι οι ρίζες μου και το σπίτι μου. Δεν γίνεται να μη ξανανιώσεις οικεία όταν επιστρέφεις εκεί που ανήκεις…
Υποθέτω ότι βρίσκεται το έδαφος γόνιμο για έναν καινούριο δίσκο;
Αυτός είναι σίγουρα ο στόχος, είναι κάτι που το θέλουμε όσο τίποτα και ο βασικός λόγος που το συγκρότημα επέστρεψε. Υπάρχει και θα υπάρξει κι άλλο νέο υλικό, αλλά ακόμα δε μπορούμε να μιλήσουμε με κάποιο συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Θα εξαρτηθεί από διάφορους παράγοντες. Και οικονομικούς και προσωπικούς. Θα κάνουμε όμως ό,τι μπορούμε για να καταφέρουμε το συντομότερο δυνατό να παρουσιάσουμε το δεύτερο άλμπουμ των Selefice. Τον σούπερ καθυστερημένο αλλά στα σίγουρα άξιο διάδοχο του “Where Is The Heaven”!
Ετοιμάζεστε στις 2 Ιουνίου για ακόμα ένα live στο Festival που διοργανώνει η Angels PR. Νομίζω μπήκατε πια δυναμικά στα live. Ποια τα επόμενα σχέδια μας;
Ναι, αυτό το live θα είναι το δεύτερο μετά την επιστροφή μας και με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να ευχαριστήσω τα παιδιά από την Angels PR που μας κάνανε την άκρως τιμητική πρόταση να είμαστε οι headliners σε αυτό το festival! Μαζί μας θα είναι και οι παλιόφιλοι Piranha, που θα μοιραστούμε πάλι τη σκηνή μαζί τους μετά από… αιώνες, καθώς και τρία πολύ αξιόλογα νέα συγκροτήματα του ακραίου ήχου, οι Show Your Face, Fragments Of Despair και Umbriel Upon Us. Οπότε σας περιμένουμε το Σάββατο 2 Ιουνίου στο Black Box Methodia στο Γκάζι γιατί θα γίνει χαμός!
Στα επόμενα σχέδια σίγουρα συμπεριλαμβάνονται τα live. Πάντα ήμασταν μπάντα που αγαπούσαμε το σανίδι, οπότε είμαστε ανοιχτοί σε προτάσεις. Από κει και πέρα υπάρχει στόχος να ηχογραφηθούν το συντομότερο δυνατό 2 κομμάτια: Το ένα θα είναι ένα αγαπημένο ακυκλοφόρητο το Damned και άλλο ένα το οποίο ακόμα συζητάμε αν θα είναι ένα παλιό ακόμα ακυκλοφόρητο ή κάποιο ολοκαίνουργιο. Αυτά τα 2 κομμάτια θα ήταν ιδανική συνθήκη να τα κυκλοφορήσουμε σε ένα «εφτάρι», το οποίο θα αποτελεί και το «σκαλοπάτι» που θα πατήσουμε για να πλησιάσουμε στο δεύτερο άλμπουμ…
Σε κάθε περίπτωση ο πιο ασφαλής τρόπος για να δείτε τι θα κάνουν οι Selefice παρακάτω είναι να επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο facebook.
Για το τέλος θα ήθελα να μας μιλήσεις και για τα προσωπικά σου project και φυσικά σου αφήνω και τον επίλογο. Σε ευχαριστώ πολύ για αυτή τη συνέντευξη!
Αυτή την εποχή προσπαθούμε να ξανατρέξουμε την άλλη μπάντα που συμμετέχω τα τελευταία χρόνια, τους doom/psychedelic rockers Widow Pit. Έχουμε βρει νέο και εξαιρετικό τραγουδιστή και είμαστε σε αναμονή να βρεθεί ο χρόνος από όλους μας για να ξαναπάρει μπρος το πράγμα. Το καθαρά προσωπικό μου project σαν τραγουδοποιός είναι στον πάγο προς το παρόν, αλλά κάτι μου λέει πως σύντομα και αυτό θα ξεπαγώσει… Γενικά είμαι σε φουλ δημιουργική περίοδο με αιχμή του δόρατος τους Selefice φυσικά. Ευχαριστούμε και εμείς πάρα πολύ για την υπέροχη συνέντευξη! Συνεχίστε να στηρίζετε την ελληνική σκηνή γιατί το αξίζει!
Selefice: This death is back to stay!
