Still thrashing in the violent way, right?
Paul: Ακριβώς! Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Αν και υπάρχουν κάποια ¨μοντέρνα¨ στοιχεία στο νέο άλμπουμ αποφεύγετε να πέφτετε στις γνωστές παγίδες της εμπορικότητας αλλάζοντας τον ήχο σας σε κάτι πιο mainstream…
Paul: Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο θα μας βοηθούσε να πουλήσουμε κάτι παραπάνω γιατί οι SLAYER έχουν συνδέσει το όνομά τους με το thrash και ο κόσμος περιμένει κάτι ανάλογο από εμάς.
Οπότε θα ήταν εμπορικό ρίσκο να κυκλοφορούσατε κάτι πιο core και θα το αποφεύγατε -ακόμα και αν θα σας άρεσε κάτι τέτοιο- για λόγους εμπορικότητας.
Paul: Νομίζω πως οι Slayer όποιες τέτοιες τάσεις είχαν τις εκδήλωσαν στο “Undisputed attitude”.
Πάντως στο “Diabolus in musica” υπάρχουν κάποιες μικρές αλλαγές στον ήχο των SLAYER.
Paul: Θα το έλεγα πιο μοντέρνο σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ.
Η λέξη μοντέρνο μπορεί να παρεξηγηθεί, δε νομίζεις;
Paul: Τότε νομίζω ότι κάποιος πρέπει να ακούσει το άλμπουμ για να καταλάβει.
Εντάξει, είσαι αρκετά κατατοπιστικός. Για πες μου τώρα, υπάρχει άγχος στο θέμα της αποδοχής του νέου άλμπουμ; Ρωτάω γιατί απουσιάζετε αρκετό καιρό δισκογραφικά αν εξαιρέσεις το “U.A.”.
Paul: Ναι, σίγουρα υπάρχει άγχος. Εγώ ειδικά έλειπα αρκετό καιρό και δεν ξέρω ποια θα είναι η ανταπόκριση του κόσμου απέναντί μου.
Δε μιλάω για εσένα, μιλάω για τους Slayer σαν σύνολο.
Paul: Δε νομίζω, όχι, είμαστε αρκετά σίγουροι για τη μπάντα και έχουμε πάντα ένα μεγάλο πυρήνα οπαδών. Αυτή τη φορά όλα θα είναι εντάξει και θα τα καταφέρω προσωπικά καλύτερα από ότι την προηγούμενη φορά (σ.σ. πάλι για τον εαυτό του μιλάει!).
Γιατί, τι πρόβλημα υπήρχε τότε και έφυγες;
Paul: Κοίτα, δεν είχα πρόβλημα με την μπάντα ή γιατί δεν μου άρεσε η μουσική. Απλώς ήθελα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό γιατί μετά τους Forbidden όπου έπαιζα πήγα κατευθείαν στους Slayer παίζοντας τα ίδια πράγματα (σ.σ. ;;!!;;!! ), έτσι λοιπόν σκέφτηκα ότι έπρεπε να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό με τους The Truth About Seafood (σ.σ. funky bullshit!) όπου δοκίμασα όλες τις δυνατότητες μου. Για μένα μουσική σημαίνει ελευθερία και έτσι ένιωσα ότι έπρεπε να φύγω για να δοκιμάσω τον εαυτό μου και να επανεργοποιήσω το δημιουργικό μου πνεύμα. Από την άλλη, καθώς έφυγα από τους Slayer ανακάλυψα πόσο μου έλειψε να παίζω heavy metal μουσική και έτσι έφτιαξα μια μπάντα με κάποιους φίλους από το Bay Area σε πιο heavy φόρμες. Τότε ζήτησα μια κάποια βοήθεια από το μάνατζερ των Slayer αλλά αυτός μου πρότεινε να ξαναπαίξω στην μπάντα καθώς είχαν ξεμείνει από ντράμερ και φυσικά δέχτηκα (σ.σ. εντάξει; Τώρα βγάλτε τα συμπεράσματά σας!).
Αν το έχεις παρατηρήσει οι Slayer ήταν πιο παραγωγικοί στο παρελθόν, αυτήν τη φορά γιατί υπήρξε τόση καθυστέρηση;
Paul: Μάλλον υπήρχε πρόβλημα με τους ντράμερ που έρχονταν και έφευγαν και για λόγους διανομής εταιρίας και τέτοια…
Και γιατί όλο αυτό το μπέρδεμα με τους τίτλους , από “Violent by design” σε “Diabolus in Μusica”;
Paul: Ο Kerry έβρισκε τον τίτλο πολύ συνηθισμένο και έψαχνε για κάτι ξεχωριστό και τότε κάποιος έστειλε ένα fax με τον τίτλο “Diabolus in Μusica” από πάνω και όλοι σκεφτήκαμε ότι ήταν καταπληκτικός τίτλος.
Τι θέλει να πει όμως;
Paul: Το “Diabolus in Musica” είναι ένας όρος που περιγράφει μια τριγωνική κλίμακα μουσικής η οποία κατά τον μεσαίωνα ήταν απαγορευμένη η χρήση της από την εκκλησία γιατί δημιουργούσε ένα αρκετά σκοτεινό κλίμα και την συνέδεαν με το διάβολο.
Έτσι βλέπουν σήμερα αρκετοί θεοσεβούμενοι όλη τη μουσική των Slayer οπότε η ιστορία συνεχίζεται.
Paul: Απόλυτα!
Αλήθεια, δε σας έχουν απειλήσει ποτέ όλες αυτές οι φανατικές χριστιανικές ομάδες που υπάρχουν σήμερα στις Η.Π.Α.;
Paul: Απ’ όσο ξέρω προσωπικά, όχι ιδιαίτερα, ίσως τα παιδιά να γνωρίζουν (σ.σ. που είναι όμως;).
Στιχουργικά είστε πάντα ακραίοι υποθέτω…
Paul: Πάντα. Ο Kerry γράφει για το σατανά (σ.σ.;;;) και για νοσηρές ιστορίες, ενώ ο Jeff γράφει για θέματα πολέμου. Αυτή τη φορά έγραψα και εγώ κάποιους στίχους. Μαζί με τον Tom έγραψα το “Wicked” (σ.σ. μεγάλε! είσαι τρομερός! Τι θα έκαναν οι Slayer χωρίς εσένα;) και μόνος έγραψα το “Unguarded instincts” (σ.σ. ωωω!) και έχουν να κάνουν με την υποταγή του ανθρώπου στη νέα τάξη πραγμάτων κάτω από ένα απόλυτα παρανοϊκό οπτικό πεδίο, αυτό όσον αφορά στο “Wicked” τώρα το “Unguarded instincts” (σ.σ. αυτό μην το ψάχνετε γιατί μάλλον είναι ιαπωνική έκδοση), αυτό το εμπνεύστηκα μια μέρα που είχα ξεμείνει με το αυτοκίνητο μου στη μέση του πουθενά και για να περάσω την ώρα μου είχα βάλει το ραδιόφωνο στα fm που έπαιζε συνέχεια μαλ… έτσι το έβαλα στα am που συνέχεια έχει talk shows και εκεί έπεσα σε μια χριστιανική εκπομπή που μιλούσε για την αφύλακτη πλευρά του ανθρώπου και το κακό που διοχετεύεται από κει. Το τραγούδι είναι μια αναφορά σε αυτό το θέμα, από τη δική μου οπτική γωνία όμως.
Είχατε και κάποιες αναφορές σε serial killers.
Paul: Αυτή τη φορά δε νομίζω να έχουμε κάτι τέτοιο…
Οι περισσότερες ιστορίες είναι αληθινές, αντιμετωπίσατε ποτέ πρόβλημα με τους συγγενείς των θυμάτων;
Paul: … Δε νομίζω. Δεν ξέρω, θα πρέπει να ρωτήσεις τον Tom (σ.σ. που είναι όμως;), δε νομίζω ότι θα έπρεπε έτσι κι αλλιώς γιατί γράφονται ολόκληρα βιβλία για αυτά τα πράγματα και τα δείχνουν οι ειδήσεις…
Ναι, αλλά το να μελοποιείς ένα τέτοιο γεγονός με τον τρόπο των Slayer, ο οποίος είναι βίαιος, για κάποιους φαίνεται πιο προκλητικό από τα βιβλία και τις ειδήσεις.
Paul: Σωστά… ίσως, δεν ξέρω.
Γενικά οι Slayer τα λένε έξω από τα δόντια και αυτό ενοχλεί κάποιους. Για παράδειγμα η εβραϊκή κοινότητα ενοχλήθηκε με το “Angel of Death” στο παρελθόν.
Paul: Γιατί; Δεν καταλαβαίνω…
Μα γιατί αναφέρεται στο ολοκαύτωμα και τον Joseph Mengele και τα πειράματά του στο Άουσβιτς!
Paul: Ίσως είναι κάποιοι που νομίζουν ότι τα δοξάζουμε αυτά όμως πιστεύω ότι δεν είναι έτσι…
Φαντάζεσαι τους Slayer να έπαιζαν στο Ισραήλ και να έβγαινε ο Jeff με το ναζιστικό αετό και το σιδηρούν σταυρό;
Paul: Να έβγαινε με τι;
Με κάποια αναμνηστικά του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου που έχει μανία να συλλέγει ο Jeff…
Paul: Χα, χα, τώρα απ’ ότι ξέρω συλλέγει κάρτες του hockey μόνο, θα του έχουν τελειώσει τα λεφτά φαίνεται! Πάντως στο Ισραήλ δεν ξέρω γιατί δεν έχουμε παίξει ακόμα. Ίσως αυτή τη φορά παίξουμε. Κοίτα η ώρα έχει περάσει… Αν γίνεται άλλη μια ερώτηση μόνο.
Μιλάς σοβαρά τώρα;
Paul: Κοίτα, θα ήθελα να συνεχίζαμε άλλα όλη μέρα δίνω συνεντεύξεις και έχω κι άλλα πράγματα να κάνω όποτε θα εκτιμούσα αν τελειώναμε με μια ερώτηση μόνο…
Δε μπορείς με τίποτα δηλαδή;
Paul: Πραγματικά ζητώ συγνώμη αλλά…
Και εδώ του έκλεισα το τηλέφωνο γιατί δεν είμαι σε διάθεση να παρακαλάω έναν μαλ… rock’ n’ roll star, ο οποίος για μένα προσωπικά δεν έχει καμία σχέση με τους Slayer σαν άτομο. Άλλωστε μην ξεχνάτε τη φυγή του και τη δημιουργία μπάντας εκμεταλλευόμενος τη δόξα των Slayer απ’ όπου πέρασε. Φυσικά δεν πήγε καλά και έτσι επέστρεψε. Φυσικά αν γνώριζε το ελληνικό κοινό από κοντά όπως οι υπόλοιποι τρεις (στη Δραπετσώνα δεν έπαιξε αυτός αλλά ο John Dette) ίσως συμπεριφερόταν διαφορετικά αλλά έτσι κι αλλιώς ο άνθρωπος δείχνει να μην γνωρίζει καν την ιστορία της μπάντας στην οποία παίζει. Συμβαίνουν αυτά όταν συνομιλείς με καιροσκόπους συμφεροντολόγους. Θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη από τους αναγνώστες και τους Slatanic Wehrmacht Troopers για το περιεχόμενο και το απρόσμενο τέλος αυτής της συνέντευξης και επειδή οι Slayer είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια μεγάλη μπάντα, το περιοδικό προσφέρει στη διπλανή σελίδα μια δεύτερη συνέντευξη με τα πραγματικά μέλη των Slayer…
Και επειδή το Metal Invader είναι πιστό στις υποσχέσεις του, ο συνεργάτης μας στην Αμερική Ανδρέας Κατσάμπας συνάντησε τους υπόλοιπους Slayer (Kerry, Tom, Jeff) στο rehearsal στούντιο τους στην Καλιφόρνια και επιτέλους μάθαμε κάποιες ουσιαστικές πληροφορίες για το νέο άλμπουμ. Απολαύστε!
Ας ξεκινήσουμε με τον τίτλο του άλμπουμ. Αρχικά είχε διαφημιστεί το “Violent By Design” ως πιθανός τίτλος. Γιατί αποφασίσατε να το αλλάξετε σε “Diabolus in Musica”;
Tom: Ουσιαστικά είναι ο μόνος τίτλος που συμφωνούσαμε όλοι (γέλια)! Έλαβα ένα fax αρκετά περίεργο που είχε υπογραμμισμένη τη συγκεκριμένη φράση και από κάτω έγραφε “πως σου φαίνεται για τίτλος;” Και πραγματικά τον βρήκα ευφυέστατο! “Diabolus in Musica” ήταν το όνομα μιας μουσικής κλίμακας και κάποιος πριν πολύ καιρό μου είχε πει ότι στη μουσική μας τη χρησιμοποιούμε συχνά! Μου φάνηκε αρκετά έξυπνος τίτλος!
Για άλλη μια φορά χρησιμοποιείτε το σύμβολο του “σταυρού” στο εξώφυλλό σας. Τι σημαίνει αυτό το σύμβολο για εσάς;
Tom: Πραγματικά είναι ένα σύμβολο συνδεδεμένο με τους Slayer. Δε με ενδιαφέρει αν είναι ίσιος ή ανάποδος. Είναι ένα σύμβολο συνδεδεμένο με τη θρησκεία και μπορεί να θεωρηθεί “καλό” ή “κακό” ανάλογα.
Παρατήρησα και κάποια αλλαγή στο λογότυπο…
Kerry: Απλά μας άρεσε αυτό το είδος γραφής…
Jeff: Πάντα μας άρεσε αυτό το αρχαϊκό στυλ γραφής. Το είχαμε δει πάνω σε ένα T-shirt και μας άρεσε σαν ιδέα. Όλα έδεσαν πολύ όμορφα. Τίτλος, εξώφυλλο, λογότυπο. Τέλεια!
Kerry: Φυσικά θα συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε και το κλασσικό Slayer λογότυπο.
Όλοι μας ξέρουμε πια τι να περιμένουμε από τους Slayer γιατί έχετε δημιουργήσει και καθιερώσει το δικό σας ήχο. Πόσο νομίζετε ότι έχει εξελιχθεί η μουσική των SLAYER σήμερα; Για παράδειγμα το “Stain Of Mind” ακούγεται αρκετά groove για SLAYER…
Kerry: Υπάρχουν όντως κάποια πράγματα διαφορετικά. Δεν είχαμε ποτέ ιδιαίτερο groove στη μουσική μας. Ήμασταν βαριοί, ήμασταν γρήγοροι. Αυτή τη φορά αποκτήσαμε και περισσότερο groove! Το δοκιμάσαμε και ακούστηκε πολύ καλό. Ο Tom επίσης δοκίμασε κάποια νέα πράγματα στα φωνητικά. Περισσότερη προσωπικότητα…
Jeff: Έπρεπε να το είχαμε κάνει 5 χρόνια πριν…
Γιατί κυκλοφορήσατε το “Stain Of Mind” σαν πρώτο single;
Kerry: Σκεφτήκαμε όλοι μας ότι αν υπήρχε ένα τραγούδι στο άλμπουμ που θα γινόταν εμπορική επιτυχία θα ήταν το “Stain Of Mind”. Η εταιρία συμφώνησε κι έτσι…
Θα ήθελα επίσης να σε ρωτήσω για το τραγούδι “In The Name Of God”. Θα μπορούσε να είναι δυο διαφορετικά τραγούδια, έτσι δεν είναι; Εκείνο το περίεργο break στη μέση έτσι δείχνει…
Kerry: Είναι το μοναδικό κομμάτι στο άλμπουμ το οποίο έχω γράψει εγώ και ήθελα να είναι διαφορετικό. Μόλις φτάνει στην κορυφή της έντασης να εξελίσσεται σε κάτι πιο αργό.
Tom: Δεν είχα ποτέ σκεφτεί ότι θα μπορούσε να αποτελεί δυο ξεχωριστά τραγούδια…
Kerry: Όταν έγραψα το “In The Name Of God” ήταν κάτι σαν επιστροφή στις ρίζες. Από την εποχή του “Black Magic” και του “Antichrist” έχω να κάνω κάποιο σκοτεινό/διαστροφικό κομμάτι και με το “In the name of god” νομίζω ότι έφτασα επικίνδυνα στα όριά μου. Στο επόμενο θα τα ξεπεράσω!
Παρατήρησα ότι λίγο ή πολύ, όλοι έχετε συνεισφέρει στους στίχους…
Tom: Νομίζω ότι βοήθησα σε δυο ή τρία κομμάτια. Δε θυμάμαι! Το “Screaming From The Sky” είναι ένα από αυτά. Είναι ένα μιλιταριστικό κομμάτι, όπως και το “Overt Enemy”, με κύριο θέμα δολοφόνους όπως πάντα…
Jeff: Το “Screaming From The Sky” είναι περίεργο γιατί ενώ είναι ένα πολεμικό τραγούδι, καθένας από εμάς έχει γράψει διαφορετικά μέρη. Το δικό μου μέρος αναφέρεται σε βομβαρδισμούς πόλεων.
Tom: Ενώ το δικό μου όπως είπα πιο πριν αναφέρεται σε ελεύθερους σκοπευτές…
Στο νέο άλμπουμ η περισσότερη μουσική έχει γραφτεί από τον Jeff. Πως αποφασίζετε ποιος θα κάνει τι;
Kerry: Κανείς δεν αποφασίζει τίποτα! Απλά τυχαίνει κάποιος να έχει περισσότερες ιδέες, πιο συγκροτημένες.
Η πρώτη επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας του άλμπουμ ήταν τον Οκτώβριο του 1997. Τι συνέβη;
Kerry: Η εταιρία μας, American records, αγοράστηκε από άλλους και έτσι μας έβαλαν στο ράφι…
Jeff: Και το άλμπουμ ήταν έτοιμο από τότε!
Tom: Σεπτέμβριο! Το τελειώσαμε το Σεπτέμβριο!
Kerry: Εμείς θέλαμε να κυκλοφορήσει πριν τα Χριστούγεννα αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα.
Tom: Ως συνήθως υπήρξαν καταστάσεις επί των οποίων δεν είχαμε κανέναν έλεγχο. Όλα ξεκαθάρισαν τον Απρίλιο.
Τώρα λοιπόν είστε στη Sony;
Tom: Ναι! Sony world-wide…
Ποια είναι η γνώμη σας για την κατάσταση του metal σήμερα; Πολλοί υποστηρίζουν ότι έχει πεθάνει…
Kerry: Σίγουρα το metal δεν είναι τόσο δυνατό όπως ήταν στη δεκαετία του ΄80. Δεν υπάρχουν ούτε τηλεοπτικοί, ούτε ραδιοφωνικοί σταθμοί να το υποστηρίξουν! Έχω την εντύπωση όμως ότι τα δυο τελευταία χρόνια έχει αρχίσει και κερδίζει έδαφος. Έχουν βγει μερικές φοβερές κυκλοφορίες τον τελευταίο καιρό όπως το νέο άλμπουμ των Slayer (γέλια) και των Soulfly του Max!
Παρακολουθείτε τη metal σκηνή;
Jeff: Ποια σκηνή;;;
To underground metal κίνημα, σας ενδιαφέρει;
Kerry: Είμαστε underground!
Ναι, αλλά υπάρχουν πολλά γκρουπ σήμερα που πρέπει να ψάξεις πολύ για να τ’ ανακαλύψεις. Αλλά εκεί βρίσκεται και η ομορφιά του θέματος: η ικανοποίηση ότι ανακάλυψες ένα φοβερό σχήμα…
Tom: Οι ρίζες του metal βρίσκονται στο underground γι’ αυτόν το λόγο το metal θα υπάρχει πάντα. Δε θα πεθάνει ποτέ γιατί απλά δε στηρίζεται στα μέσα ενημέρωσης. Όλα διαδίδονται από στόμα σε στόμα. Αυτό είναι το πλεονέκτημά μας. Μόλις κυκλοφορήσουν νέα για τους Slayer αμέσως θα διαδοθούν στους οπαδούς.
Jeff: Αυτό είναι που κάνει το metal special και προσωπικό!
Οι SLAYER υπάρχουν σχεδόν 16 χρόνια. Βρίσκεστε στο σημείο όπου η μουσική σας θα γαλουχήσει μια καινούργια γενιά. Παρατηρείτε κάποια διαφορά στο κοινό που έρχεται στα σόου σας απ’ ότι παλιότερα;
Jeff: Συχνά έρχονται γονείς που συνοδεύουν τα παιδιά τους…
Tom: Όταν κάναμε κάποια in store tours στην Αμερική! Συνήθως γινόντουσαν μεσημέρι λίγο πριν το σχολείο και μερικά παιδιά είχαν έρθει με τους γονείς τους. Όταν μας πλησίαζαν τα παιδιά τους λέγαμε: “Οι γονείς σου σ΄έφεραν εδώ; Μήπως είναι τρελοί; “
Ώστε έρχονται αρκετοί νέοι οπαδοί στο σόου σας;
Kerry: Δεν είμαστε και τόσο αρχαίοι!
Tom: Πότε παίξαμε για τελευταία φορά;
Kerry: Στο Ozzfest…
Jeff: Α, ναι! Και στην Αλάσκα. Πάγος! Είχε χιονοθύελλα καλοκαιριάτικά! Αμέσως μετά παίξαμε στο San Bernandino όπου έκανε επίσης φοβερό κρύο!
Υπάρχει περίπτωση να χρησιμοποιήσετε πλήκτρα;
Tom: Εξαρτάται από τον ήχο που θέλουμε να βγάλουμε! Νόμιζα ότι οι τρομπέτες θα ακουγόντουσαν φοβερές στο “ Love to hate” αλλά κανείς άλλος δε συμφωνούσε με εμένα!
Πως καταφέρνετε να επικοινωνείτε και να δουλεύετε όταν μένετε αρκετά μακριά ο ένας από τον άλλον;
Tom: Όταν ξεκίνησαν να δουλεύουν για το νέο άλμπουμ και ολοκλήρωσαν πέντε κομμάτια, μου έστειλαν μια κασέτα. Έτσι κάνουν πάντα. Δουλεύουν το υλικό και μου στέλνουν κασέτα. Μελετάω την κασέτα για δυο – τρεις εβδομάδες και μετά συναντιόμαστε για πρόβες.
Όταν δεν ασχολείστε με το γκρουπ τι κάνετε; Έχετε κάποια χόμπι;
Kerry: Γυρνάμε τα bars!
Jeff: Μας αρέσει το hockey!
Tom: Εννοούν ότι παρακολουθούν! Δε συμμετέχουν, μόνο παρακολουθούν… Χα, χα, χα …