Πέτρο αρχικά συγχαρητήρια για το εξαιρετικό ΕΡ “Rituals of Death”. Ξεκινώντας, θα ήθελα να μας πεις τι σε οδήγησε στη διάλυση των Final Words of Sorrow και κατ’ επέκταση στη δημιουργία των The Sullen.
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια! Τους Final Words of Sorrow τους ξεκίνησα κατά την εφηβεία μου, πίσω στο 2011 και ήταν ένα σχήμα που πάντα είχε προβλήματα στο εσωτερικό του. Συνεχείς αλλαγές σε μέλη, ασαφής καλλιτεχνική κατεύθυνση, αναποτελεσματική προώθηση του υλικού κ.α.. Βεβαίως για το μεγαλύτερο μέρος των παραπάνω δεν θα μπορούσα να ρίξω τις ευθύνες σε κανέναν άλλο παρά τον εαυτό μου. Αλλά πέραν τούτου, οι Final Words of Sorrow αντιπροσωπεύουν ένα κομμάτι της ζωής μου από το οποίο ήθελα να απαγκιστρωθώ. Συγκεκριμένα ήθελα να ξεφύγω από την ρομαντικοποίηση του αρνητισμού στην οποία είχα εγκλωβιστεί, ψυχή τε και σώματι. Κάναμε λοιπόν μια κουβέντα και με τα παιδιά που ήταν τότε στη μπάντα, ότι ας το πάρουμε αλλιώς. Ας ξεκινήσουμε κάτι νέο. Στην αρχή όλοι φάνηκαν θετικοί για το νέο ξεκίνημα, αλλά στην πράξη δεν φάνηκε αυτό, και συνεπώς αποφάσισα πως θα συνεχίσω μόνος. Και εκεί ξεκινάνε οι The Sullen.
Τα πρώτα κομμάτια των The Sullen, “For Strange Times Ahead” και “Trials of the Spirit” κυκλοφόρησαν σαν singles πέρυσι. Μίλησέ μας λίγο για την «ιστορία», αν θες, των κομματιών αυτών.
Παράλληλα με τη διάλυση των Final Words of Sorrow, το Νοέμβρη του 2018, είχα βάλει ένα προσωπικό στοίχημα ότι μπορώ να γράψω μουσική για ένα δίσκο σε μια εβδομάδα. Ε, λόγω υπερωριών και απρόβλεπτων βαρδιών πήρε κάτι παραπάνω από βδομάδα, αλλά έγινε. Το “For Strange Times Ahead” είναι το δεύτερο κομμάτι από αυτόν τον υποθετικό, προς το παρόν, δίσκο. Από την άλλη το “Trials of the Spirit” ήταν ένα από τα πολλά κομμάτια που είχα γράψει όσο ακόμα υπήρχαν οι Final Words of Sorrow, σαν νέο υλικό. Τα κομμάτια του EP προέκυψαν επίσης από αυτό το υλικό.
Πάμε στο “Rituals of Death”. Ποιο κομμάτι του ΕΡ θεωρείς ότι σε αντιπροσωπεύει περισσότερο και ποιο είναι αυτό που ξεχωρίζεις λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα;
Σίγουρα το ομώνυμο. Θεωρώ ότι είναι το πιο πρέπον κλείσιμο σε συνάρτηση με τη θεματολογία του EP, αλλά και σαν κομμάτι. Απλά μου αρέσει λίγο περισσότερο από τα άλλα, χαχα.
Μίλησέ μας λίγο για το βίντεο του “Crimson”, το οποίο έχει στοιχεία horror movie, αν θες. Πες μας μερικά πράγματα για την ιδέα πίσω από αυτό!
Το “Crimson” σαν κομμάτι πραγματεύεται την αυτοθυσία. Αυτόν που δίνει τη ζωή του για να σώσει τους άλλους. Το βίντεο λαμβάνει χώρα σε ένα νεκροταφείο, όπου η εγκλωβισμένη σε αυτό ψυχή βλέπει τάφους εγκαταλελειμμένους, ξεχασμένους. Παρά την όποια θυσία. Είναι στην ουσία “συνέχεια” του νοήματος του κομματιού.
Με το artwork του ΕΡ τι συμβαίνει ακριβώς; Ο καθένας μπορεί να δώσει τελείως δική του εξήγηση για το τι βλέπει!
Το artwork απαρτίζεται από 3 στοιχεία: το κεφάλι του αμνού, τρεις πέτρες και τον τάφο. Το καθένα αντιπροσωπεύει ένα από τα κομμάτια του EP. Συγκεκριμένα το κεφάλι του αμνού συμβολίζει το “Crimson”, ο τάφος το “Earthen Sky”, ενώ οι πέτρες το “Rituals of Death”. Ο αρχικός συμβολισμός λοιπόν είναι αυτός. Από πίσω μπορεί κανείς να αντλήσει διάφορα νοήματα, στα οποία δεν θα ήθελα να βάλω κανέναν περιορισμό. Έχω κι εγώ τη δική μου ερμηνεία, αλλά δεν θεωρώ ότι ως δημιουργός έχω το μονοπώλιο του αποσυμβολισμού και δεν θα ήθελα να την επιβάλλω σε κανέναν.
Πόσο δύσκολο είναι να έχει κάποιος ένα one man project το οποίο πρέπει να τρέχει εξ’ ολοκλήρου μόνος του; Νομίζω εσύ έχεις κάνει τα πάντα έως τώρα, έτσι; Ηχογράφηση, μίξη, γραφιστικά, έτσι;
Εν έτει 2020; Καθόλου. Η τεχνολογία μας έχει δώσει τόσα εργαλεία και τόσο προσβάσιμα, που πραγματικά θεωρώ πως αν κάποιος πραγματικά θέλει να δημιουργήσει ένα ολοκληρωμένο μουσικό project, μπορεί εύκολα να μάθει πώς να κάνει οτιδήποτε χρειάζεται για να το φέρει σε πέρας. Θα ‘λεγα δε πως είναι κατά κάποιον τρόπο πολύ απελευθερωτικό το να γράφεις μουσική και να παίρνεις όλες τις ευθύνες μόνος. Για να μην παρεξηγηθώ: σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι είναι καλύτερο ή χειρότερο από το να δημιουργεί κάτι μια ομάδα ανθρώπων. Ίσα ίσα, που όταν μια συνεργασία πετυχαίνει έχει μια μοναδική γλύκα το αποτέλεσμα. Είναι απλώς κάτι διαφορετικό. Όταν βέβαια τα αναλαμβάνεις όλα, πρέπει να επενδύσεις και τον ανάλογο χρόνο.
Πες μας μερικές κυκλοφορίες που ξεχώρισες από την ελληνική σκηνή για το 2020.
Yoth Iria – “Under His Sway”, Abyssus – “Relics of the Past”, Drama Noir – “A Necromancy Lore”, Impenetrable Darkness – “Cosmic Termination” και αναμένουμε πως και πως και το Magnus Venator των Katavasia!
Έχεις περάσει και από τους W.E.B σαν μπασίστας. Τι αποκόμισες από όλη αυτή την εμπειρία;
-Μέσω των W.E.B. είδα και γνώρισα πολλά πράγματα που διαφορετικά δεν θα μου δινόταν η ευκαιρία. Χρειάστηκε να παλέψω αρκετά για να μπω και να μείνω (όσο έμεινα), ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως όταν μπήκα στη μπάντα ως Βενιαμίν, ο δεύτερος μικρότερος ήταν κατά 10- χρόνια μεγαλύτερος μου. Συνεπώς σε κάποια πράγματα έπρεπε να μεγαλώσω απότομα. Είχα την τύχη να πάω περιοδεία στο εξωτερικό, να γράψω σε επαγγελματικό στούντιο, να παίξω αρκετά live μέσω των W.E.B., εμπειρίες που ως τότε δεν είχα. Από ένα σημείο κι έπειτα όμως, το κλίμα εντός της μπάντας έγινε ασφυκτικά αρνητικό για μένα και δεν φαινόταν να είναι κάτι που θα άλλαζε σύντομα. Προτίμησα, αντί να δημιουργήσω εντάσεις και να “πετάω μπαλάκια”, απλώς να αποχωρήσω χωρίς περαιτέρω σκηνικά.
Τι μέλλει γενέσθαι για τους The Sullen;
Σε πρώτη φάση ολοκλήρωση του πρώτου δίσκου. Ηχογράφηση, μίξη, artwork και όλα τα καλά. Έπειτα θα βγει ένα πλάνο κυκλοφορίας, την οποία πιθανολογώ για τα τέλη του 2021. Έπειτα, ανάλογα και που θα με βρει το 2021, θα ήθελα να βρω άτομα για να επανδρώσουν το σχήμα για live εμφανίσεις, όταν με το καλό επανέλθουν στην φυσιολογική λειτουργία τους.
Που θα ήθελες να φτάσεις μέσω των Τhe Sullen;
Μου αρκεί το σανίδι.
