Δεύτερη μέρα του φεστιβάλ και λέω να το πάμε ανάποδα τώρα…:
Tokyo Blade
Είναι λεπτή η γραμμή που κινδυνεύεις να περάσεις και να έρθεις αντιμέτωπος με το φιάσκο, όταν ακυρώνει ο τραγουδιστής του headliner σου, αλλά αν έχεις τη βοήθεια της τοπικής σκηνής και την υποστήριξη – κατανόηση του κόσμου, δεν θα χρειαστεί να την περάσεις και το φεστιβάλ θα κλείσει με θετικό πρόσημο. Δεν ήρθε ο Alan Marsh, ο αυθεντικός τραγουδιστής τους, αλλά ευτυχώς με την βοήθεια των Νίκου Τραγάκη των Exarsis, Δημήτρη Καρτάλογλου των Sacral Rage, Γιάννη Μπρίτσα των Crimson Fire, Μιχάλη Μπάκουλα των S.O. Iniquity και Μιχάλη Λίβα των Maidenance, οι Tokyo Blade κατάφεραν να σώσουν την παρτίδα. Λίγο τα κομμάτια που είναι υψηλού επιπέδου (και που ο κόσμος τα αγαπάει), λίγο η νοσταλγία, λίγο το μεγαλείο του N.W.O.B.H.M. που επιβάλλεται σε μικρούς ζεστούς συναυλιακούς χώρους, λίγο η καλή διάθεση, πάρε και τον φρέσκο αέρα και οπαδιλίκι που έβγαλαν οι ‘σωτήρες’ τραγουδιστές, ε δεν θες και άλλα, η παρτίδα σώθηκε!!! Κερασάκι στην τούρτα η φωνάρα του τραγουδιστή των Sacral Rage που είναι από άλλο πλανήτη απλά.
Domine
Ξεκούραστα οι νικητές της βραδιάς και σίγουρα στις καλύτερες του διημέρου εμφανίσεις αυτή των Domine. Το έβλεπες στα μάτια του κόσμου που ξελαρυγγιάστηκε να τραγουδά τους επικούς ύμνους των Ιταλών. Ειδικά στα κομμάτια του ντεμπούτου τους, του θρυλικού Champion Eternal, όπου το κοινό εκστασιάστηκε με την φωνή του Morby και χτυπήθηκε υπό τους ήχους των αγαπημένων του κομματιών. Παρά την πολύ power προσέγγιση για τα γούστα μου, κουφός δεν είμαι, οι Domine δίδαξαν πώς παίζεται το επικό heavy metal ζωντανά. Ήχος, απόδοση, φωνή και setlist όλα σε υψηλά επίπεδα. Πραγματικοί Champions!
Horisont
Ο αναλογικός 70’s heavy metal/hard rock ήχος έχει ξαναέρθει στο προσκήνιο για τα καλά. Οι Σουηδοί (σαν σκηνή) πρωταγωνιστούν και σε αυτή την αναβίωση και οι Horisont στη δεύτερη εμφάνισή τους στη χώρα μας έχουν εδραιωθεί σαν όνομα στο χώρο. Με πολύ καλό δίσκο στις αποσκευές τους και με αέρα έφτιαξαν στιγμές Thin Lizzικού metal που αντιπροσωπεύουν ολόκληρη την ομορφιά της ροκ μουσικής. Δεν ήταν μόνο το hype ή μόνο το στήσιμο και το ίματζ τους. Είναι αυτή η αίσθηση για τις καλογραμμένες μελωδίες, τα μεγάλα hook, τις εντυπωσιακές κιθάρες (στο στυλ των UFO) και το συναισθηματικό βάθος που έχουν τα τραγούδια τους που κάνει τα λαιβ τους εξαιρετικά. Δεν θα πω υπερεκτιμημένοι γιατί μπορεί ναι μεν να περίμενα περισσότερα από αυτούς, αλλά στην πραγματικότητα ήταν πολύ καλοί και ουσιαστικοί. Θα αρκεστώ να πω , πως προσωπικά πιστεύω πως θέλουν λίγα ακόμα ψωμιά για να γίνουν headliners. Φυσικά είναι στο (ολό)σωστο δρόμο για αυτό…
King Leoric
Με σεμιναριακού επιπέδου προώθηση ο Γκρεγκ είχε πείσει το κοινό μήνες πριν το λαιβ, πως θα δει κάτι το εξαιρετικό. Ίσως υπερέβαλε λίγο. Οι King Leoric ήταν ότι μας δήλωσε ο συμπαθέστατος τραγουδιστής/μπασίστας/ιδρυτής τους Jens Wunder: μια ειλικρινής μπάντα από το Ανόβερο που γούσταρε στα τέρματα που ήταν στην σκηνή του Κυττάρου. Γεμάτοι ενέργεια ανέβασαν το κοινό που δέχθηκε με ζέση το generic μεν αλλά τιμιότατο και διασκεδαστικό στο στυλ Accept-AC/DC , τευτονικό μεταλ των King Leoric. 10 κομμάτια στο σετ λιστ τους πιθανόν να ήταν πολλά, γιατί στο τέλος μάλλον κούρασαν.
Released Anger
Πρόβα τζενεράλε πριν την κυκλοφορία του καινούριου τους δίσκου ήταν αυτό τo λαιβ για τους αθηναίους θρασερς Released Anger. Το πολυαναμενόμενο νέο άλμπουμ τους με τίτλο ‘Revenge’, τιμήθηκε όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο. Άξιοι απόγονοι των Kreator παραμένουν άκρως ψυχαγωγικοί και διασκεδαστικοί χωρίς να υστερούν σε επικινδυνότητα. Θρας παλιάς κοπής μακριά από πλαστικό ήχο και κλοπι πειστ προσεγγίσεις μοιράσανε μπάτσες με την δυναμική τους και την λύσσα που έπαιξαν. Ελπίζω πως επιτέλους θα καταξιωθούν και εμπορικά και κυρίως στο εξωτερικό γιατί βαρέθηκα να ακούω για ελληνική θρας σκηνή που το ταβάνι της είναι η βάση…Γαμηστεροί απλά!
The Temple
Οι Θεσσαλονικείς The Temple πιστεύω πως θα μας απασχολήσουν πολύ στο μέλλον και ελπίζω σύντομα κιόλας. Με παρουσιαστικό που δήλωνε επαγγελματισμό και μια υποβόσκουσα κυρίλα – υπό την έννοια του σεβασμού στον θρήνο και όχι μιας υποκριτικής σοβαροφάνειας – μας παρουσίασαν ένα μουντό, πένθιμο, ελεγειακό majestic doom metal υψηλής αισθητικής. Αν μπορέσουν να βάλουν στην εξίσωση και μια γερή δόση θεατρικότητας θα αγγίξουν το τέλειο.
Hateflames
Λιγοστός κόσμος ίσως και λογικό μετά το χτεσινό ξενύχτι των περισσοτέρων, με τους Hateflames να έχουν τον δύσκολο ρόλο να ανέβουν πρώτοι στην σκηνή. Συμπαθητικό heavy/power με έξυπνες συνθέσεις που υπολείπονται προσωπικότητας ή καλύτερα αυθεντικότητας αλλά χαρακτηρίζονται από αγάπη για αυτό που κάνουν και κυρίως φανερώνουν αρκετές περγαμηνές. Τους έθαψε λίγο ο μέτριος ήχος αλλά ήταν αρκετά καλοί και παικτικά και στην εκπλήρωση του ρόλου τους.
