Είδος: Crossover/Thrash/Hardcore
Χώρα: Η.Π.Α.
Εταιρία: Relapse Records
Έτος: 2017
O George Bush jr ήταν ένας πρόεδρος κατά παραγγελία για ακτιβιστικά τραγούδια, τα λεγόμενα ραντικαλ, που εκφράζανε μια αντίδραση ως μελοποιημένη λαϊκή οργή σε συνδυασμό με την εφηβική/νεανική επαναστατικότητα των Αμερικανών (κυρίως), αλλά και όσων έμοιαζε να τους νοιάζει να μην είναι το 1989 το έτος που τελείωσε η Ιστορία. Με πρωτοστατούντες τους Ministry στον ακραίο ήχο (κατα) γράφηκε μουσική ιστορία στα χρόνια του τεξανού προέδρου. Ο τωρινός πρόεδρος Trump όμως ξεπερνά κάθε προσδοκία…φέρνοντας στο νου την θρυλική δεκαετία του ’80 και την γραφική φιγούρα του καλτ ρεπουμπλικάνου καουμπόη Reagan. Συνειρμικά λοιπόν, σχεδόν αναπόφευκτα θα έλεγα, μου έρχεται στο νου η εποχή που μεσουρανούσε το κροσσόβερ. Φυσικά είναι δύσκολο να επαναληφθεί η πανσπερμία συγκροτημάτων που γέννησε η κοινωνική κατάσταση των ‘80s, αλλά το σκηνικό αν και με πιο υποψιασμένο αλλά και καταβεβλημένο τον κόσμο έχει αρκετές ομοιότητες. Όπως ομοιότητες έχουν οι Iron Reagan με τους Municipal Waste αλλά αποτελεί επιφανειακή αντίληψη και λανθασμένη κρίση πως το συγκεκριμένο συγκρότημα αποτελεί ένα δευτερευούσης σημασίας πρότζεκτ των Tony Foresta, Landphil Hall και Ryan Parrish, κάτι σαν φτωχό συγγενή των Municipal Waste ή των Darkest Hour. Μάλιστα το ντεμπούτο των IR το 2012 ήταν μακράν εντυπωσιακότερο του αντιστοίχου άλμπουμ των MW την ίδια χρονιά. Τώρα στο τρίτο άλμπουμ τους ο χαβαλές και η καυστικότητα πάνε χέρι στιχουργικά δημιουργώντας ένα δίπολο αντικρουόμενο φαινομενικά αλλά εντελώς λειτουργικό θα έλεγα. ‘Νταξει είναι κάποιες φορές το χιούμορ λίγο ανόητο, αλλά ταιριάζει με την όλη περιπαικτική και σαρκαστική διάθεση του σχήματος. Το μεγάλο ατού όμως των Iron Reagan είναι το ταλέντο τους να γράφουν ευκολομνημόνευτα κομμάτια που λειτουργούν σαν κράχτες. Έχω τονίσει ξανά την σημασία να κατέχεις την τέχνη του songwriting όπως και ότι να γράφεις καλή μουσική δεν σημαίνει πως μπορείς να γράψεις ωραία τραγούδια. Οι κύριοι αυτοί όμως ξέρουν να γράφουν τραγούδια που ξεσηκώνουν τον κόσμο και τον κάνουν να χορεύει ασταμάτητα σε κάποιο mosh pit, είτε σε συναυλία, είτε σε κάποιο πάρτι ή μπαρ. Δεν έχει το σουπερ χιτ όπως είχε ο προκάτοχος του, ‘The Tyranny of Will’ με το ‘Miserable Failure’ αλλά μοιάζει σαν φυσική συνέχεια του, με τα ριφφ να είναι και πάλι εδώ, το μπάσο παχύτερο και δυνατότερο από τις προηγούμενες φορές και (κυρίως) τις τραγουδάρες όπως τα ‘Crossover Ministry’, ‘Dead with My Friends’, ‘A Dying World’, ‘You Never Learn’ ‘Fuck the Neighbours’ και ‘Power of the Skull’ εδώ. Από τα πιο διασκεδαστικά 29 λεπτά της ζωής σας.
4,5/6
