Είδος: Heavy Metal
Χώρα: Αγγλία
Εταιρία: Sony Music Entertainment
Έτος: 2014
Ο κακός προφήτης που άκουγε στο όνομα Noστράδαμος και καραδοκούσε για ένα άδοξο τέλος, επιτέλους ξορκίστηκε και οι Judas Priest μπορούν να αναληφθούν στους ουρανούς, σαν metal gods, όπως έχουμε συνηθίσει να τους αποκαλούμε. Ο αποτυχημένος πειραματισμός της concept rock opera του Nostradamus δεν άφησε περιθώρια στη μπάντα, αναγκάζοντας τους να γυρίσουν σε γνώριμα μουσικά μονοπάτια, εξιλεώνοντας τους. Καθόλη τη διάρκεια του ‘Redeemer of Souls’ μπορούμε να διαπιστώσουμε αρκετά, όχι άσχημα όμως, πισωγυρίσματα.
Ο δίσκος είναι ικανός να διχάσει τους οπαδούς σε μέγιστο βαθμό. Κάποιοι λογικά θα περίμεναν από αναγκαιότητα και σαν must λόγω της μεγάλης ιστορίας των Priest τον νέο κλασικό δίσκο που θα τους ταρακουνήσει, αυτό όμως δεν δείχνει να έρχεται με το Redeemer.
Οι Priest δεν είναι κάποιοι τυχαίοι, προφανώς και έχουν αναγνωρίσει τα αδύναμα σημεία τους πλέον και πηγαίνουν το καράβι εκεί που βλέπουν ότι έχει ακόμα μπουνάτσα και τους ΄παίρνει΄. Δεν το λες συμβιβασμό, σε καμιά περίπτωση, ίσα ίσα που στο ‘Redeemer of Souls’ φαίνεται η προσπάθεια διατήρησης της κληρονομιάς που έχουν αφήσει στο χώρο. Και αλίμονο με 40 χρόνια στις πλάτες τους, αν θελαν τώρα να επαναπροσδιορίσουν το heavy metal και να διδάξουν γενεες. Ουτε χρίζουν επιβεβαίωσης ούτε αμφισβήτησης.
Ξεκινώντας την ανασκόπηση, βλέπουμε τον Rob να μην μπορεί να αποδώσει όπως πριν αρκετά χρόνια και πλέον, κατεβαίνοντας αρκετές οκτάβες ο δίσκος εχει έλλειψη στις ‘’ψιλές’’ (κακά τα ψέματα στα 63 του δεν είναι κάτι εύκολο) γι’ αυτό αρκετά κομμάτια είναι προσαρμοσμένα mid-tempo, στερώντας αυτή τη σπιρτάδα που αναζητούν πολλοί οπαδοί διακαώς, χωρίς να λείπουν βέβαια και τραγούδια πιο speed και πιο straight όπως το ‘Halls of Valhalla’ (το οποίο μου φέρνει στο νου το Valhalla των Sabbath με σύγχρονο ήχο, μη με ρωτάτε το γιατί!), που εξισορροπούν αυτό το τρωτό σημείο στα φωνητικά δείχνοντας μας ότι ο metal god έχει ακόμα λίγη μαγεία να μας δείξει! Ο Faulkner φαίνεται να αντεπεξέρχεται στο δύσκολο ρόλο του σε ικανοποιητικό βαθμό (όμως ακούγεται ότι κάτι λείπει), τα drums ίσως είναι λίγο παραγεμισμένα στην παραγωγή, η οποία θα έλεγα είναι αρκετά καλή. Όσοι έχουν μάθει τους Priest με το ‘Painkiller’ θα καταπιαστούν με τα ‘Down in Flames’ και ‘Battle Cry’, όσοι δεν τους αρέσουν παλιότερες δουλειές οπως τα ‘Turbo’, ‘Sin After Sin’, ‘Ram it Down’ ίσως να δυσαρεστηθούν με τα ‘March of the Damned’, ‘Hell and Back’, ‘Crossfire’. Όπως προανέφερα ο δίσκος έχει το χάρισμα να διχάσει! Έτσι δημιουργούνται οι λεγόμενες μετριότητες του δίσκου, χωρίς σε καμία περίπτωση να θεωρείται μέτριος στο σύνολο. Η deluxe edition περιέχει 5 συμπαθητικά bonus tracks με το ‘Tears of Blood’ να ξεχωρίζει.
Σε γενικές γραμμές είναι ένας πολύ ώριμος δίσκος (προσωπικά το θεωρώ ότι πιο ώριμο μετά την painkiller εποχή) εμπεριέχοντας μια ανασκόπηση όλης της μουσικής ιστορίας τους, με πινελιές blues και heavy priestish ήχους από τα 70s μέχρι και τα 90s, κάνοντας τα τραγούδια να αντιπροσωπεύουν διαφορετικές εποχές το καθένα. Προτείνω προσεκτικό άκουσμα και επανάληψη γιατί δεν θα σας κερδίσει μονομιάς. Δεν είναι o τέλειος δίσκος, αλλά δεν παύει να είναι ένα τίμιο και αξιοπρεπές comeback ενός πολύ αγαπημένου μας group. Και αν το ‘redeemer of souls’ μέλλει να είναι το κύκνειο άσμα τους, τότε γιορτάστε αυτή την επιστροφή, τραγουδώντας τη μπαλάντα ‘Never Forget’ που μας αφιέρωσαν! :
As we relive the best times of our lives
You were there for us and stood right by our sides
Yes we know that all good things come to an end
This is just farewell and not goodbye my friends
And we thank you for it all
We will never forget
We’ll play on till the end
It’s not over my friends
We are together tonight
Reunited for all of our lives
And we thank you for it all
We will never forget
Καλύτερες στιγμές τα: “Dragonaut”, “Halls of Valhalla”, “Sword of Damocles, “Down in Flames”, “Battle Cry”, και η καλύτερη υπνωτική μπαλάντα που έγραψαν τα τελευταία 30 χρόνια “Beginning of the End”.
