από τους Giorgos Tsekas & Elpida Baphomet
Το «The Graveyard” είναι το 7ο άλμπουμ από τον θρυλικό Βασιλιά της Heavy Metal και όπως συμβαίνει στις μετά – «Fatal Portrait» κυκλοφορίες του (με αυτό το όνομα) έχουμε να κάνουμε με ένα concept άλμπουμ. Αυτό ήταν και το πρώτο άλμπουμ από τους King Diamond που κυκλοφόρησε από την Massacre Records. Πιθανώς το «The Graveyard”μπορεί θεωρηθεί ως η πιο υποτιμημένη κυκλοφορία του King Diamond, αλλά εξακολουθεί να είναι ποιοτικά κορυφαία και εμπορικά μία από τις πιο επιτυχημένες κυκλοφορίες του King Diamond, καθώς βρέθηκε στη θέση # 23 στα φινλανδικά charts και παρέμεινε για δύο εβδομάδες στο Top 40. Ο δίσκος κυκλοφόρησε την 1η Οκτωβρίου 1996, σε CD και 12ιντσο βινύλιο. Όπως όλοι γνωρίζετε, το ίδιο έτος, οι Mercyful Fate κυκλοφόρησαν ένα καταπληκτικό άλμπουμ, που είναι και το πιο εμπορικά επιτυχημένο άλμπουμ μέχρι σήμερα για αυτούς με τίτλο «Into the Unknown», οπότε μπορείτε να φανταστείτε πόσο μεγάλη δημοτικότητα είχε ο King Diamond στη μέσα της δεκαετίας του ’90. Μουσικά μιλώντας δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές συγκριτικά με τα υπόλοιπα άλμπουμ του King Diamond, οπότε θα πω λίγα λόγια για την πλοκή των στίχων.
Σε αυτήν την ιστορία, ο χαρακτήρας του King Diamond είναι ένας υπάλληλος για έναn στραβό, διεστραμμένo και ανήθικo δήμαρχος, τον McKenzie. Ένα βράδυ, ο χαρακτήρας του King πιάνει στα πράσα το αφεντικό του να ασελγεί στην μικρή ανήλικη κόρη του, Λούσι. Ο King δεν σωπαίνει, αλλά το οδηγεί στο δικαστήριο. Εκεί ο δήμαρχος μαρτυρεί ότι ο King είναι τρελός και τον κλείδωσαν σε ένα ψυχιατρείο, που ονομάζεται Black Hill Sanatorium. Το εναρκτήριο κομμάτι έχει το ίδιο όνομα και αποτελεί μια περιγραφή της ψυχικής κατάστασης του χαρακτήρα μας και το πώς αισθάνεται για παράνομη κράτησή του. Οι στίχοι “for the mentally ill for those who have lost the will” θέτουν ένα ζοφερό και γεμάτο απόγνωση σκηνικό για το τι θα ακολουθήσει. Όπως ο ίδιος δηλώνει “hate those men in white”, κάνοντάς μας να σκεφτούμε πως έχει κάποιο σχέδιο απόδραση. Η παραφροσύνη του ασθενούς μας μεταφέρεται και μέσω των συνεχών εναλλαγών στα φωνητικά του King μεταξύ χαμηλότερων τόνων και οπερετικών φαλτσέτων. του. Ο King βρίσκει την ευκαιρία να διαφύγει και να παίρνει.
Τώρα ο διανοητικά κατεστραμμένος King τρέχει στο τοπικό νεκροταφείο για να κρυφτεί από την αστυνομία. Σχεδιάζοντας την εκδίκηση εναντίον του Δημάρχου McKenzie, και σκοτώνοντας τους ανθρώπους που περνούν μέσα από το νεκροταφείο τη νύχτα, ο βασιλιάς έχει εμμονή με μια φήμη ότι αν πεθάνεις σε ένα νεκροταφείο και χάσεις το κεφάλι σου, η ψυχή σου δεν μπορεί να διαφύγει, και ζει για πάντα στο μυαλό σας. Στο «Waiting» o King ξεδιπλώνει το σχέδιό του να απαγάγει την κόρη του McKenzie, για να αποδείξει πως είναι αθώος και να πάρει εκδίκηση από τον πατέρα της. Τα πολλοί φαλτσέτα αναδεικνύουν την τρέλα του χαρακτήρα, η οποία χειροτερεύει όσο περνάει ο καιρός. Το “Heads On The Wall” ξεκινά με ένα καθαρό, αρμονικό riff που σε κάνει να πιστεύεις ότι το τραγούδι είναι μια μπαλάντα με αυτά τα αργά μοτίβα του. Αντίθετα όσο περνάνε τα λεπτά, αναπτύσσει ταχύτητα και στο ρεφραίν μας συνεπαίρνει ένα instrumental και φωνητικό ξέσπασμα που μας τραβάει περαιτέρω στην τρέλα του King, ιδίως μέσω του σχιζοφρενικής outro. Με αυτή τη σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού του και με τις φωνές στο κεφάλι του τον εμποδίζει από το να βρει ησυχία (“Whisper”), απαγάγει τη Lucy McKenzie, την κόρη του δημάρχου. Ο ίδιος αρχίζει να την παρακολουθεί στο σχολείο, όπου και την πλησιάζει και προσπαθεί να την παρασύρουν στη φωλιά του, 
χρησιμοποιώντας φιλοφρονήσεις και καλώντας την να παίζει με τις σπιτικές του κούκλες. Όπως ο ίδιος αναφέρει «sweet graveyard here we come». Ενδιαφέρον γεγονός είναι ότι, όπως ο χαρακτήρας μας εξελίσσεται, κατά την ίδια κλίμακα αλλάζουν και φωνητικές κλίμακες. Ο King αρχίζει το σκάψιμο επτά τάφων και σε ένα από αυτά σκοπεύει να θάψει Lucy. Στο “Digging Graves» έχουμε τη δέσμευση του King για την επιτυχία του σχεδίου. Όλα μοιάζουν με μια σκηνή από μιούζικαλ. Στη συνέχεια, ο χαρακτήρας μας καλεί τον McKenzie να τον συναντήσει στο νεκροταφείο του («Meet me at Midnight»), δίνοντας του ένα τελεσίγραφο: «Meet me at midnight or your Lucy will be dead”. Πριν από την άφιξή του, ο King θάβει την Lucy σε έναν από τους επτά κενούς τάφους. Οι επιτύμβιες στήλες γράφουν “Lucy Forever», ενώ της τραγουδά ένα νανούρισμα για να την κάνει να νιώσει πιο άνετα (“Sleep Tight Little Girl»). Τώρα θα ακούσουμε τον King να προσπαθεί να μιμηθεί την Lucy, να κλαίει για τον μπαμπά της και την τραυματική κακοποίηση της. Η ώρα περνάει και ο King αποκαλύπτει τελικά τον εαυτό του στον Δήμαρχο και τον χτυπά. Όταν ανακτήσει τις αισθήσεις του, ο King του δίνει ένα φτυάρι και του ζητά να ξεθάψει την κόρη του («Trick or Treat»). Υπάρχουν επτά τάφοι, αυτός θα έχει τρεις προσπάθειες ή αλλιώς θα σκοτώσει και τους δύο. Ο Δήμαρχος βρίσκει την Λούση με την τρίτη προσπάθεια, αλλά ο King τον χτυπά για μια ακόμη φορά και τον δένει επάνω σε μια ταφόπλακα. Ενώ ο Δήμαρχος ανακτά σιγά-σιγά τις αισθήσεις του, ο King ξεθάβει την Lucy και την παίρνει από το φέρετρο («Up From the Grave”), ενώ ο ίδιος αρχίζει να βασανίζει τον Δήμαρχο. Ο βασιλιάς σκηνοθετεί ένα δικαστήριο, προκειμένου να καταδικάσει τον McKenzie για το έγκλημα που έκανε. Και η καταδίκη είναι θάνατος «n the first light of dawn» («I am») Προς έκπληξη του King η Lucy τραβάει προς τα κάτω ένα σκοινί που ρίχνει ένα σπασμένο γυαλί από ένα σπασμένο παράθυρο από το παρεκκλήσι πάνω στον λαιμό του King, αποκεφαλίζοντάς τον . Ο μύθος τελικά αποδεικνύεται να είναι αληθινός. Το κομμένο κεφάλι γνέφει στην Lucy να μην τον αφήσει πίσω καθώς περπατά μακριά με τον μπαμπά της. Τελικά η Lucy παίρνει το κεφάλι του King και το βάζει στο σακίδιο της, υποσχόμενη να πει «Not a word to Daddy». Έτσι, ο King μπορεί να την προστατεύσει από τον πατέρα της για πάντα.
Από τα highlights του δίσκου είναι και τα προσωπικά αγαπημένα μου “I’m Not A Stranger”, “Trick Or Treat”, το σχεδόν χιτάκι “Black Hill Sanitarium” και το “Heads On The Wall”.
Το άλμπουμ αποκλίνει γενικά από τις προηγούμενες κυκλοφορίες του King Diamond, καθώς ακούγεται πιο θεατρικό, σαν μια μεταλλική έκδοση ενός μιούζικαλ γραμμένο για έναν. Είναι μια πρωτοπρόσωπη αφήγηση με περιορισμένη αντιληπτικότητα. Ακόμα κι αν το περιεχόμενο των στίχων είναι ενοχλητικό, νιώθεις ρίγη στην ραχοκοκαλιά κάθε φορά που ο King μεταμορφώνεται σε αυτόν τον εκδικητικό χαρακτήρα. Ο δίσκος δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα, θυμό, μίσος, εκδίκηση, αλλά μπορείτε να βρείτε τον εαυτό σας πραγματικά να βλέπει θετικά τον King εξαιτίας του περίεργου δεσμού που έκανε με την Lucy.
* Στο άλμπουμ έγινε remaster από τον Andy LaRocque και επανακυκλοφόρησε το 2009 με ένα λίγο διαφορετικό εξώφυλλο (και πιθανώς ένα καλύτερο) και μπορείτε να τον πάρετε εδώ.
Line up: King Diamond – φωνητικά, πλήκτρα/Andy LaRocque – κιθάρες/Herb Simonsen – κιθάρες/Chris Estes – Μπάσο/Darrin Anthony – Τύμπανα
