Lamb of God – VII Sturm Und Drang

Είδος: N.W.O.A.H.M./Metalcore
Χώρα: Η.Π.A.
Εταιρεία: Nuclear Blast
Έτος: 2015

Η ζωή είναι μια συνεχής αναζήτηση. Άσχετα με την κοινή παραδοχή περί σημασίας του ταξιδιού και όχι του προορισμού, πολλές φορές ένα όμορφο ταξίδι καταλήγει άσχημα και αυτή είναι και η τελική εντύπωση που μας απομένει από το όλο ταξίδι. Πολλές φορές, ανεξαρτήτως αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας, ξεκινάμε κάτι καινούριο και βρίσκουμε τους εαυτούς μας εγκλωβισμένους σε καταστάσεις που δε φανταζόμασταν καν. Όπως είναι γνωστό, η ζωή ποτέ δεν εκτυλίσσεται όπως την περιμέναμε ή τη σχεδιάζαμε αλλά έχει πάντα ένα τρόπο να μας αποσυντονίζει, να μας χτυπάει και να μας ρίχνει ματωμένους και καταπονημένους σε ένα κρύο κελί όπου προσπαθούμε να ανασυγκροτήσουμε τα σπασμένα κομμάτια μας. Στην τελική, είτε σπάσουμε, είτε αντέξουμε,η ζωή συνεχίζεται.

Καθε ταξίδι όμως, χρειάζεται τον άνδρα τον πολύτροπο που γνώρισε τις συνήθειες και τα ήθη πολλών ανθρώπων μέχρι να φτάσει στην Ιθάκη του. Οι Lamb of God δεν αποτελούν εξαίρεση, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι ‘ταξιδεύουν’ εδώ και πολλά χρόνια.
Μετά από 21 χρόνια ύπαρξης στο μουσικό στερέωμα και με αρκετά προβλήματα κυρίως σε προσωπικό επίπεδο των μελών, η συγκεκριμένη μπάντα θεωρείται από τις πρωτοπόρες αυτού που ονομάζουμε “New Wave of American Heavy Metal”. Ο ήχος της ξεχωριστός και τα μέλη της εξαιρετικοί μουσικοί – τόσο μεμονωμένα όσο και ως σύνολο.

Όμως, παρόλο που επιφανειακά φαίνεται ότι η μπάντα πλέει σε πελάγη ευτυχίας η αλήθεια είναι πολύ πιο σκοτεινή και μαύρη. Όντας ήδη μπάντα για έξι χρόνια, έγιναν γνωστοί όταν ήταν σχεδόν 30 ο καθένας τους. Ίσως γι’αυτό και η σεμνότητα που χαρακτηρίζει τις συνεντεύξεις τους. Στη συνέχεια, προέκυψαν προβλήματα αλκοολισμού, προβλήματα υγείας με μέλη των οικογενειών της μπάντας και τέλος –ίσως και το πιο σημαντικό- η φυλάκιση του τραγουδιστή Randy Blythe από τις Τσεχικές αρχές με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας.

Όλα αυτά προφανώς επηρέασαν τη μπάντα. Η επιθετικότητα των πρώτων άλμπουμ (ακόμη και υπό το όνομα Burn the Priest) έδωσε τη θέση της σε πιο μελωδικές φόρμες και οδήγησε τη μπάντα σε διαφορετικούς προσανατολισμούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “King Me” από το “Resolution”.

Μετά λοιπόν από τη φυλάκιση του Randy και τις ανακοινώσεις της μπάντας ότι θα ήθελαν να αφοσιωθούν στις οικογένειές τους για λίγο καιρό, είχαμε τα ευχάριστα νέα για νέο άλμπουμ μέσα στο 2015. Το όνομα αυτού: “VII – Sturm Und Drang”. Θύελλα και Ορμή. Το όνομα το δανείστηκαν από το ρεύμα της Γερμανικής λογοτεχνίας που προετοίμασε το έδαφος για το καλλιτεχνικό κίνημα του Ρομαντισμού.

Από τον τίτλο λοιπόν και μόνο καταλαβαίνουμε ότι η μπάντα έκανε την αυτοκριτική της. Το αποτέλεσμα είναι κάτι το διαφορετικό…κάτι στο οποίο η μπάντα δε μας έχει συνηθίσει. Παρόλο που ο ήχος και οι συνθέσεις έχουν την ταυτότητα των Lamb of God, υπάρχουν σημεία τα οποία μας παρουσιάζονται για πρώτη φορά.

Το “Sturm Und Drang” περιέχει 10 κομμάτια και το καθένα από αυτά διαφοροποιείται από τα υπόλοιπα. Σίγουρα, υπάρχει ροή καθώς η μετάβαση από το ένα κομμάτι στο άλλο γίνεται ομαλά και το καθένα από τα κομμάτια περιέχει έναν μουσικό πυρήνα ο οποίος είναι και ο χαρακτηριστικός της μπάντας. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δε θα υπάρξουν κομμάτια τα οποία θα σας ξαφνιάσουν και ίσως σας ξενίσουν. Οι οπαδοί των πρώτων άλμπουμ της μπάντας (μέχρι και το Ashes of the Wake) θα αντιμετωπίσουν το άλμπουμ όπως και τον προκάτοχό του. Από την άλλη, οι οπαδοί της μπάντας που απόλαυσαν τα “Wrath” και “Resolution” θα ενθουσιαστούν με τις νέες πειραματικές κατευθύνσεις που δοκιμάστηκαν στο Sturm Und Drang.

Οι κατευθύνσεις αυτές είναι βέβαια δίκοπο μαχαίρι. Είτε θα τις λατρέψετε είτε θα τις μισήσετε. Και αναφέρομαι στα καθαρά φωνητικά. Προσωπικά θεωρώ τον Randy έναν από τους πιο ταλαντούχους τραγουδιστές του είδους του. Επίσης αντιλαμβάνομαι την ανάγκη για πειραματισμό. Απλά όσο ταλαντούχος και να είναι, πολύ απλά, δεν το έχει με τα καθαρά. Ίσως φταίει η χροιά, ίσως το ότι ο άνθρωπος το δοκιμάζει πρώτη φορά, απλά το αποτέλεσμα είναι κακό. Φυσικά, αυτά τα σημεία είναι ικανά να καταστρέψουν ένα κομμάτι. Ευτυχώς δεν είναι και τόσο συχνά αλλά υπάρχουν τραγούδια όπως το “Embers” όπου τα καθαρά φωνητικά του Chino Moreno των Deftones απλά σκοτώνουν την όλη διάθεση πανικού που έχει χτιστεί μέχρι τότε.

Όσον αφορά το κιθαριστικό κομμάτι, το δίδυμο Morton-Adler ακούγεται κάπως μουδιασμένο σε κάποια ριφφς. Και αυτό είναι το μόνο αρνητικό. Τα υπόλοιπα ριφφς του δίσκου είναι αυτά που μας έχουν συνηθίσει – κοφτά, ρυθμικά και πολύπλοκα. Αν είστε λάτρεις του κιθαριστικού ύφους των Lamb of God, θα βρείτε μπόλικα ριφφς που θα σας ενθουσιάσουν και θα σας κάνουν να κουνήσετε το κεφάλι ρυθμικά. Υπάρχει βέβαια μια πιο Metalcore-ική επιρροή σε αρκετά κομμάτια αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι άσχημο (χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι και εξαιρετικό). Τέλος, σίγουρα θα σας κάνει εντύπωση το “Overlord” που ίσως να είναι και το πιο διαφορετικό κομμάτι που έχουν γράψει ποτέ. Έχει την πιο southern αισθητική καθώς και τα περισσότερα καθαρά φωνητικά στο άλμπουμ.

Το μπάσο βρίσκεται αρκετά ψηλα στη μίξη (όπως σχεδόν σε όλους τους δίσκους της μπάντας), οπότε μπορείτε να ακούσετε καθαρά το πολύπλοκο παίξιμο του Cambell που σχεδόν στα περισσότερα σημεία ακολουθεί τις κιθάρες. Τα γεμίσματά του είναι όπως πάντα υποδειγματικά και σε άψογο συγχρονισμό με τα τύμπανα του Chris Adler.

Αν κάτι παρέμεινε σταθερό στις συνθέσεις των Lamb of God, είναι τα τύμπανα. Ο πρεσβύτερος αδερφός Adler όπως πάντα μας εκπλήσσει με το αριστοτεχνικό του παίξιμο, γεμίζοντας και τονίζοντας άψογα την κάθε μελωδία.

Το πρόβλημα όμως του άλμπουμ – παρόλο που σχεδόν όλα τα στοιχεία που έχω εκθέσει ως τώρα είναι θετικά- είναι η δομή των κομματιών. Τα καλά ριφφς διαδέχονται μέτρια ριφφς. Με λίγα λόγια δε θα ακούσετε ένα νέο Ruin ή ένα νέο Hourglass. Κι όμως το άλμπουμ δεν είναι κακό. Φυσικά, υπάρχουν τα σημεία τα οποία θα σας χαλάσουν αλλά δεν εντόπισα κάποιο κομμάτι που πραγματικά να μην ακούγεται. Τουλάχιστον όχι μετά την τρίτη φορά που άκουσα το δίσκο. Η αλήθεια είναι ότι το Sturm Und Drang ωριμάζει μέσα σου καθώς το ακούς. Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου ήταν «απογοήτευση»…κάτι που μετετράπη σε «τελικά είναι καλό!» μετά από κάμποσες φορές που το άκουσα.

Όταν όμως λέω καλό, εννοώ καλό σε σχέση με τα υπόλοιπα άλμπουμ του είδους και όχι σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες της μπάντας. Αν όμως πραγματικά θέλετε να ανέβει στην εκτίμησή σας, δώστε του μια δεύτερη και σίγουρα και τρίτη ευκαιρία. Πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο.Τα κομμάτια που ξεχώρισα ήταν τα “Delusion Pandemic”, “Anthropoid”, “Embers”, “Footprints” και “512”.

Εν κατακλείδι έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ που αντικατοπτρίζει την κατάσταση της μπάντας. Δεν είναι κακό. Είναι ιδιαίτερο και ως τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Η εσωτερική αναζήτηση της μπάντας μετά από όλα τα δεινά που πέρασε αντικατοπτρίζεται στις συνθέσεις της και γι’αυτό δε θα εξαντλήσω την αυστηρότητά μου στο να το κρίνω. Άλλωστε μερικά από τα κομμάτια που ανέφερα, ειδικά το “Delusion Pandemic” είναι από εκείνα τα τραγούδια που θα παίζουν συνεχώς στο ηχοσύστημά σας. Κάτι σαν το “Walk With Me In Hell” στο “Sacrament”.

Η βαθμολογία μου είναι 5/6 για τους λάτρεις του “Resolution” και 2,5/6 για τους λάτρεις του “Ashes of the Wake”. Για κάποιον που δεν έχει ακούσει ποτέ Lamb of God αλλά αρέσκεται στο είδος, θα έβαζα 4/6 και ίσως και να είναι και η βαθμολογία που αξίζει στο άλμπουμ.

4/6