Το ξέρω ότι το να χρησιμοποιήσω το χαρτί του «τότε στα 80s εμείς….» είναι δείγμα μεταλλοπατεροσύνης (πάλι λεξιπλάστης έγινα ο άτιμος). Αλλά σας αρέσει ή όχι είναι η αλήθεια. Μόνο όσοι τον άκουσαν το δίσκο όταν κυκλοφόρησε μπορούν να σας περιγράψουν πόσο σημαντικός ήταν για την εποχή του. Έσκασε από το πουθενά και έκανε μεγάλο ντόρο στους τότε επικομεταλλάδες. Θάψτε όσο θέλετε αλλά τότε προσκυνούσαμε Manowar, Omen, Cirith Ungol, Manilla Road, Crimson Glory, Heir Apparent, Warlord κλπ. Πήγαινες σε δισκάδικο και στην τύχη αγόραζες δίσκο από το εξώφυλλο και μόνο, είχες μεγάλες πιθανότητες να πάρεις αριστούργημα. Και το Freedom’s Rise είναι ακριβώς αυτό, ένας αριστουργηματικός δίσκος. Μέσα στους δέκα κορυφαίους δίσκους του Αμερικάνικου power (τότε επικά τα λέγαμε και σε όποιον γουστάρει), μια από τις σπάνιες περιπτώσεις κυκλοφορίες που πραγματικά δεν έχει ούτε ένα filler. Πραγματικά πολεμικό metal από μία μπάντα που είχε κάτι που μόνο μεγάλες μπάντες έχουν, καθαρά δικό της προσωπικό ήχο. Μεγάλη υπόθεση αυτό, ακούς δυο νότες και με τη μία καταλαβαίνεις ότι είναι LiegeLord, όποιες μουσικές επιρροές και να είχαν δεν τις ξεπατίκωσαν, δούλεψαν και έβγαλαν το δικό τους καθαρά ήχο. Όχι, δε θα ξεχωρίσω τραγούδι, είναι ιεροσυλία. Ακούγεται άνετα ολόκληρος και κανονικά έπρεπε να διδάσκεται για το πώς πρέπει να είναι οι κυκλοφορίες, τίποτα περιττό, τίποτα μέτριο, όχι σαν τα σημερινά δισκάκια των 2-3 γαμάτων τραγουδιών και των 10 που θα τα περνάς skip αιωνίως. Τώρα πραγματικά περιμένατε κριτική για το Freedom’s Rise; Για τα Ιερά και τα Όσια της μουσικής μας; E όχι, κάποια πράγματα υπάρχουν για να τα λατρεύουμε, να τα ακούμε και να περηφανευόμαστε που είμαστε επικομεταλλάδες, ναι ρε επικομεταλλάδες και σε όποιον δε γουστάρει να κλωτσάει πέτρες ξυπόλητος μέχρι να σβήσει ο Ήλιος.
