English
Last Updated on 18:12 by Lilliana Tseka
Report by Starla
Για άλλη μία χρονιά το Desertfest έφτασε να μας ταξιδέψει σε psychedelic ήχους μην έχοντας να ζηλέψει τίποτα σε ονόματα από αυτά του Λονδίνου και του Βερολίνου. Κατέφθασα στο χώρο αρκετά νωρίς, βλέποντας ελάχιστο στην αρχή κόσμο, κάτι το οποίο δεν με ανησύχησε ούτε λεπτό. Ήδη γνώριζα ότι σε λίγη ώρα ο χώρος θα είναι packed.
Εισήλθα στο “Stage 2” στο οποίο εμφανίστηκαν πρώτοι οι Bus. Ο χώρος ήταν πλήρως ακατάλληλος, με λάθος διαμόρφωση κι ο ήχος υστερούσε αρκετά, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να μην έρχεται πολύς κόσμος, ενώ κάποιοι έσπευσαν να εκφράσουν δημοσίως τα παράπονα τους. Η σκηνική και ηχητική παρουσία των Bus όμως ήταν παραπάνω απο τίμια για τις συνθήκες που επικρατούσαν.
Περνάμε στο Main Stage με τους Black Rainbows, με εμφανώς μεγαλύτερο κοινό και καλύτερο πλέον ήχο και με highlight όταν έπαιξαν διασκευή του Back to Comm των MC5. Η ώρα δεν ταίριαζε/βοήθησε καθόλου παρόλα αυτά. Πίσω στο Stage 2 επόμενο act είναι οι δικοί μας αγαπημένοι Mahakala, τους οποίους είδαμε να καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να ανταπεξέλθουν. Το κοινό, συμπεριλαμβάνοντας εμένα, παρέμενε στο χώρο γιατί ήξερε την αλήτικη διάθεση των Mahakala και πως -όπως προείπα- κατέβαλλαν κάθε προσπάθεια! Up next στο Main Stage οι Stoned Jesus, στους οποίους ξεχώρισα τα solo. Ήταν μια εμπειρία στην οποία ξαφνικά κινητοποιήθηκα για τη συνέχεια, αλλά ταυτόχρονα ένιωθα μια ψυχική ηρεμία μέσω της ψυχεδέλειας που απέπνεαν. Έκλεισαν με το “I’m The Mountain” – σε αλληλεπίδραση με το κοινό, το οποίο τραγουδούσε κάθε στίχο! Πέρασα απέναντι, για τους τελευταίους πλέον εμφανιζόμενους Mos Generator στο Stage 2. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, ο κόσμος περισσότερος, ο ήχος όσο περνούσε η ώρα ένιωθα ότι αλλοιώνεται κι άλλο και συνειδητοποίησα ότι είναι πολύ δύσκολο να ακολουθήσω κάτι τέτοιο και θεώρησα ότι ήταν ασέβεια και για εμάς και για τους ίδιους τους Mos Generator. Μόνιμη επιστροφή στο Main Stage για τους Ιάπωνες Church Of Misery. Τα φωνητικά απουσίαζαν αισθητά μέχρι ένα σημείο αλλά το set τους κρατούσε το κοινό σε ένταση και διέγειραν τις αισθήσεις μας υπενθυμίζοντας μας με πόσο groovy τρόπο μπορεί κανείς να παίζει μουσική για serial killers. Μετά από μια μικρή αναμονή εμφανίζονται οι επιβλητικοί Orange Goblin. Φάνηκαν να χαίρονται πολύ που έπαιζαν για το Αθηναϊκό κοινό και το κοινό φάνηκε να απολαμβάνει το performance. Η εν λόγω μπάντα έκανε αυτό που ένιωθε κι έδωσε στο festival τη γλυκιά νότα που όλοι περίμεναν παρά τις αντιξοότητες και τα προβλήματα που προέκυψαν κυρίως λόγω ήχου. Τελευταία εμφάνιση έκαναν οι Καλιφορνέζοι παλιακοί Doom Metallers της καρδιάς μας που μας κέρδισαν από τα πρώτα ακούσματα. Φυσικά μιλώ για τους Saint Vitus, που δεν θα μπορούσαν να είναι κάτι άλλο πέρα από headliners, επιβεβαιώνοντας πόσο θρύλοι είναι και πόσο σταθερά άριστοι παραμένουν στη σκηνή μέχρι και σήμερα. Περίπου μία ώρα αργότερα και μετά από πολλά τιτάνια αργόσυρτα riffs, στα αυτιά μας ηχεί το “Born Too Late” με τη συντριπτική πλειοψηφία να βυθίζεται στο απόκοσμο κλίμα που δημιουργήθηκε.
