Θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας. Δεν ήθελα να γράψω αυτή την ανταπόκριση για το Heavy Metal Assault Festival. Ο λόγος; Ντρέπομαι. Δεν είδα τις πρώτες μπάντες. Και ντρέπομαι γιατί σιχαίνομαι το στυλ “δυστυχώς…..ο σκύλος έφαγε την εργασία μου……οι πλανήτες είχαν ευθυγραμμιστεί……και ως αποτέλεσμα έχασα τους τάδε και τους τάδε αλλά μου είπαν φίλοι ότι ήταν πάρα πολύ καλοί”. Και ντρέπομαι γιατί ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ. Εντάξει, δεν έφταιγε ούτε ο σκύλος μου (που έχει πεθάνει πριν από άπειρα χρόνια) αλλά ούτε και οι πλανήτες (χεσμένο με έχουν οι πλανήτες) αλλά εγώ. Και παρόλο που πραγματικά προσπάθησα δεν τα κατάφερα να δω τους Hailsteel και τους Saboter, έφτασα ακριβώς τη στιγμή που ξεκινούσαν οι Speedrush. Κρίμα γιατί και οι Hailsteel αλλά και οι Saboter παίζουν metal του γούστου μου (τουλάχιστον να έχανα μπάντες που δε γουστάρω δε θα έσκαγα κιόλας). Ζητώ συγγνώμη και από τις δύο μπάντες και θα επανορθώσω στο μέλλον.
Οι Speedrush έσκισαν λωλαράκια. Ο τραγουδιστής τους (γνωστό συμπαθέστατο αλάνι) εξελίσσεται σε μορφή της thrash σκηνής για μένα, κινητικός και άψογος ερμηνευτικά, εγγύηση. Αλλά και όλη η μπάντα απέδωσε άριστα, μπορώ να πω ότι ήταν ένα καλό ζέσταμα για τα γέρικα κρυωμένα κόκαλά μου. Τσεκάρετέ τους οπωσδήποτε.
Επόμενοι οι Ιταλοί Vulture’s Vengeance των οποίων το φετινό “Where The Time Dwelt In» είναι Α-Ν-Ε-Τ-Α μέσα στις 10 καλύτερες κυκλοφορίες του 2016. Τους περίμενα να τους δω σαν τρελός αν και πάντα έχω ένα φόβο για καινούργιες μπάντες, μπορεί στουντιακά να είναι καλές και live μούφα. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Ναι, δυστυχώς υπήρχε πρόβλημα με την ένταση των φωνητικών, με δυσκολία ακούγονταν. Αλλά ήταν τόσο καλή η συνολική εικόνα που δε νομίζω κανένας να σκάλωσε σ’αυτό. Για μένα οι Vulture’s Vengeance είναι μια από τις αποδείξεις του ότι όταν έχεις καλό και ψυχωμένο ντράμερ μπορείς να ανεβάσεις όλο το επίπεδο του live performance μιας μπάντας (πώς το μιλάω το αγγλικό ο μπαγάσας). Μη έχοντος μεγάλη φαρέτρα τραγουδιών ξέραμε τι θα ακούσουμε οπότε δεν υπήρχαν εκπλήξεις. Αυτό που μου άρεσε ήταν ότι ενώ παίζουν επικού στυλ metal σου βγάζουν μια τσογλαναρία ρουστικάνα, κάτι σε Παπακώστα με τζιν-κωλοχαράδρα αλλά με γυαλισμένο σπαθί και ασπίδα. Τρελά γούστα.
Επόμενη μπάντα οι Litany. Πάλι θα φάω κράξιμο. Δεν θα γράψω μισόλογα γιατί δεν νομίζω ότι είναι και τίμιο και ποτέ δε μου άρεσαν οι διπλωματίες. Δεν μου αρέσουν οι Litany. Ποτέ δεν μου άρεσαν. Βλέπω ότι έχουν εξελιχθεί σαν μπάντα αλλά δεν ήταν ποτέ του γούστου μου. Πάντως στο κοινό άρεσαν άρα μην παίρνετε και σα βάση το δικό μου γούστο, τσεκάρετέ τους, είναι περίπτωση προφανώς love or hate μπάντας.
Και περνάμε στο κυρίως πιάτο του festival, τους Black Trip ή όπως έχουν μετονομασθεί, τους V.O.J.D. Σκέτη απόλαυση. Το βρώμικο Thin Lizzικό metal τους είναι σκέτη γκαύλα. Δεν νομίζω ότι υπήρχε άνθρωπος στο μαγαζί που να μην τους γούσταρε φουλ. Έδωσαν ρέστα στη σκηνή, κάτι τέτοιες εμφανίσεις είναι που ταιριάζουν απόλυτα στο Κύτταρο, αμεσότητα και επαφή με τον κόσμο, καθαρή διασκέδαση. Πραγματικά δε θέλαμε να τελειώσει η συναυλία κάτι που κόντεψε να γίνει γιατί το ίδιο ένοιωθε και ο Παπακώστας και πολύ απλά δεν τους άφηνε να τελειώσουν τα encores. Έτσι αναγκάστηκαν να επαναλάβουν τραγούδια ξανά μανά. Αν ήταν στο χέρι του κοινού, ακόμα θα έπαιζαν. Δεν χρειάζονται σχόλια για το live τους, από τις καλύτερες εμφανίσεις που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Μήπως είμαι υπερβολικός; Μήπως δεν είμαι αντικειμενικός; ENNOEITAI. Μουσική ακούμε με την ψυχή πρώτα από όλα και μετά με τα αυτιά. Ε, εμένα την δικιά μου την ικανοποιήσανε στο μέγιστο και αυτό μου φτάνει. Μακάρι να μου τύχαινε πιο συχνά σε συναυλίες αυτό. Και μακάρι να συνεχίσουν έτσι, να δισκογραφούν και να μας επισκέπτονται τακτικά. Και όσο για τη διασκευή Riotάρας…..κανονικά δε θέλω κανένας να ακουμπάει τραγούδια τους αλλά εδώ είπαμε, ψυχή.
