Το Horns Up Festival έκλεισε 7 χρόνια παρουσίας και είναι ένα πλέον ένας σημαντικός σταθμός για την ελληνική σκηνή και το underground. Μπορεί η βροχή να ανάγκασε την αλλαγή χώρου, οπότε αντί του υπαίθριου ανοιχτού θεάτρου στο Φρούριο των Τρικάλων να «κλειστήκαμε» στη Σουίτα Art Cafe, αλλά ουδείς χαλάστηκε από αυτό.
Day I: 02.09.2022
The Unconfessed
Οι Λαρισαίοι είχαν τον άχαρο ρόλο να ανοίξουν το φεστιβάλ που δυστυχώς λόγω ώρας (αλλά και αφόρητης ζέστης και Ευρωμπάσκετ), συνεπάγεται μικρή προσέλευση σε κόσμο αλλά αν έχεις το τσαγανό, την όρεξη, την συναυλιακή εμπειρία και τα τραγούδια, τότε το γυρνάς όλο αυτό τούμπα και κερδίζεις τα 40 άτομα που σε τίμησαν με την παρουσία τους. Επικά περάσματα σε αβυσσαλέο black/death για 30 κάτι λεπτά ήταν αρκετά για ζέσταμα. Νομίζω πως οι The Unconfessed πρέπει να μπουν στο στούντιο άμεσα για το επόμενο χτύπημά τους που θα ανανεώσει το οπλοστάσιο τους και θα δώσει αφορμή για περισσότερα live. Αυτό «μαρτύρησαν» τα 3 νέα κομμάτια που μας κέρδισαν με το καλημέρα. Φουλ ενέργεια και αγνός μεταλλικός old school τσαμπουκάς. Αυτό.
Quasarborn
Εκ Βελιγραδίου ορμώμενοι, οι technical thrashers Quasarborn ακολουθούν και φαίνεται πως πρόκειται για μια μεγάλη έκπληξη. Όντας μια μπάντα που οι περισσότεροι από τους παρευρισκομένους δεν γνώριζε νωρίτερα (πέραν του τυπικού τσεκαρίσματος για να δούμε τι να περιμένουμε από το Horns Up εν γένει), τα παιδιά παίξανε για σαράντα περίπου λεπτά, με την τιμητική του να έχει προφανώς το τελευταίο τους studio album, “A Pill Hard to Swallow” συν 2 νέα κομμάτια.
Crimson Fire
Με τη θερμοκρασία να έχει ανέβει ήδη αρκετά στην ομολογουμένως “θερμή” Σουίτα, οι δικοί μας Crimson Fire επέστρεψαν στον τόπο του εγκλήματος. Πάνε χρόνια από την τελευταία τους εμφάνιση στο Horns Up Festival και στα λατρεμένα Τρίκαλα. Ο κόσμος όμως δεν ξέχασε και αυτό φάνηκε από την υποδοχή της μπάντας, το χειροκρότημα και τη συμμετοχή του σε γνώριμα κομμάτια ορόσημο όπως το “Metal is Back”. Το διάστημα άλλωστε που μεσολάβησε έδωσε και την ευκαιρία στην μπάντα να παρουσιάσει κομμάτια από το νέο της δίσκο “Another Dimension’’ όπως τα “On the Edge”, “Judas” και “Set the night on Fire” που μας έφεραν πιο κοντά στην μελωδική πλευρά των Crimson Fire.
Bombarder
Αγνό, παραδοσιακό, αρκουδέικο Thrash – Speed Metal παιγμένο με μεράκι αλλά και διασυρμική διάθεση. Με μια δισκογραφία που ξεκινά από το 1989 δεν είχαν την ανάγκη να συστηθούν στους γνώστες του underground, ούτε και να ψάξουν με ποιο τρόπο θα ήταν καλύτερο να γεμίσουν τον χρόνο που τους αναλογεί. Εννοείται ότι μας έβαλαν κατευθείαν στο κλίμα και προσέλκυσαν περισσότερο όσους ρέπουν προς την Thrash θέαση των πραγμάτων πιο εύκολα, χωρίς αυτό να αποκλείει τους υπόλοιπους. Θεωρώ ότι μπορούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον ανθρώπων με διαφορετικά γούστα στην μουσική και να σε κάνουν μπαλόνι απ’ τις μπύρες. Μακάρι κάπου, κάποτε να τους ξαναπετύχουμε.
Power Crue
Οι Power Crue δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, μιας και είναι από τα ιστορικότερα συγκροτήματα της εγχώριας σκηνής. Καταδεικνύεται άλλωστε αυτό από την τριακονταπενταετή πορεία τους. Χαρακτηριστική ήταν η ευκολία με την οποία απέδωσαν ζωντανά τα κομμάτια τους, καθώς και η έντονα θετική τους διάθεση να ανταποδώσουν λίγη από την αγάπη που έχουν λάβει από τον κόσμο τόσα χρόνια. Θα ήταν κουτό να σχολιαστεί η μουσική τους δεινότητα, συνεπώς στέκομαι καθαρά στο γεγονός ότι ήταν μια από τις αρτιότερες εμφανίσεις στο φετινό φεστιβάλ και σίγουρα δεν θα λέγαμε όχι εάν έπαιζαν και λίγο παραπάνω. Εύγε, παίδες.
Angelo’s Perlepes Mystery
Να προλογίσω δε χρειάζεται. Συστάσεις περιττεύουν. Μία ακόμη εμφάνιση για το μαέστρο και την ομάδα του που μας χάρισε μια δόση νοσταλγίας με τις νεοκλάσσικαλ συνθέσεις των Mystery. Περνώντας από όλες τις περιόδους της μπάντας επιλέχθηκαν τα Wizards of the Western Coast, Visions will Find the Way, Feels like I’ve done it before, Fatal Passion, Destiny, My Dark Lord, και Never Ending Flame δημιουργώντας ένα κλίμα μυσταγωγίας και κατάνυξης θα έλεγα. Η ιδανικότερη επιλογή κατά τη γνώμη μου για το πέρασμα στους χειμαρρώδεις Smoulder.
Smoulder
Και επιτέλους δυο χρόνια μετά από κυριολεκτικά τα πάντα να έχουν μεσολαβήσει, οι Smoulder ανεβαίνουν στη σκηνή. Ήδη ψηλά στην κλίμακα των θρύλων του underground της εποχής μας, με δυο καταπληκτικές κυκλοφορίες στο heavy/doom φάσμα, “Times of Obscene Evil and Wild Daring” και “Dream Quest Ends” αντίστοιχα, οι Καναδοί (κάτοικοι πλέον της Φινλανδίας και με ανανεωμένο lineup) δίνουν ένα σχεδόν μονόωρο σόου, μέσα στο οποίο είχαμε την τύχη κιόλας να απολαύσουμε μερικά teaser από την επερχόμενή τους κυκλοφορία μέσα στο 2023. Ο πήχης πιο ψηλά από ποτέ με μπάντες σαν και του λόγου τους, μιας που ομολογουμένως την τελευταία πενταετία οι κυκλοφορίες που θα παίξουν αρκετές φορές στα ακουστικά μας έχουν μειωθεί, οι Smoulder έκλεισαν την πρώτη μέρα του festival με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Day II: 03.09.2022
White Tower
Τους φερέλπιδες Θεσσαλονικείς White Tower τους έχω δει ήδη δύο φορές ζωντανά στην πόλη τους / μας, οπότε θεωρητικά ήξερα τι να περιμένω, ειδικά και με την έλευση του ντεμπούτου τους τον περασμένο Φεβρουάριο από την Alone Records. Με την μικρή αλλαγή στο lineup τους και αυτήν την φορά, οι White Tower εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στα Τρίκαλα, ως το συγκρότημα που θα άνοιγε την δεύτερη κύρια μέρα του φεστιβάλ και παρά το γεγονός ότι η ώρα ήταν κάπως νωρίς, η Σουίτα γέμισε με κόσμο που ήρθε να τους στηρίξει. Συγκρίνοντας την συγκεκριμένη εμφάνιση με τις προηγούμενες, σίγουρα κάτι δεν πήγε όπως θα το ήθελαν τα παιδιά. Φάνηκαν / ακούγονταν σαν να μην είχαν προβαριστεί αρκετά, μιας και υπήρχε κάποια δυσκολία στην συνοχή, ενώ παράλληλα εντύπωση μου έκανε η αλλαγή πλεύσης στα φωνητικά. Δεν ξέρω αν ήταν ηθελημένη η διαφοροποιημένη προσέγγιση με λιγότερα – σχεδόν καθόλου – υψηλά φωνητικά ή αν έφταιγε κάτι άλλο, πάντως σίγουρα η διαφορά ήταν έντονη. Ελπίζω την επόμενη φορά να τους πετύχουμε σε καλύτερη μέρα.
Angelcrypt
Death/Thrash Metal από την Μάλτα. Όχι κάτι το ιδιαίτερο. Όχι και χιλιοπαιγμένο. Το 40λεπτο σετ του συγκροτήματος παρόλο που ήταν ήταν βασισμένο κυρίως στο τελευταίο τους άλμπουμ “Dawn of the Emperor” δεν έκανε κοιλιά και δεν κούρασε κυρίως λόγω των μελωδικών περασμάτων και σημείων στα κομμάτια τους. Σίγουρα έχουν δυνατότητες. Σχετικά περίεργη επιλογή για το billing του φεστιβαλ.
Ildaruni
Οι Αρμένιοι Ildaruni μου έκαναν φοβερή εντύπωση. Δεν είχα κάποια επαφή με το συγκρότημα πριν την παρακολούθηση του set τους και οφείλω να πω πως μου κίνησαν πολύ το ενδιαφέρον. Κινούνται στον χώρο του Black Metal με αρκετές Pagan αναφορές, ακολουθώντας κατά βάσει “παραδοσιακές” δομές. Όλα τα μέλη σε πολύ ωραία φόρμα, με πολύ προσεκτικό παίξιμο και μεράκι στις πενιές τους. Ξεχώρισε για τα λόγια του – πέραν της παρουσίας του – ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, που κατ’ επανάληψη ευχαρίστησε το κοινό που βρέθηκε εκεί. Πριν από περίπου ένα χρόνο κυκλοφόρησαν και το ντεμπούτο τους με τίτλο “Beyond Unforseen Gateways”, το οποίο προτείνω ανεπιφύλακτα στους ακροατές τους είδους.
Achelous
Δεν θέλει πολλά φρου-φρου και αρώματα το επικό ατσάλι. 7 τραγούδια ύμνοι που επι σκηνής ακούγονται ακόμα πιο επιβλητικοί αρκούν για να τους δώσουν τον ατυπό ρόλο του πρωταγωνιστή του διημέρου στην μπαντάρα των Achelous. Εξαιρετική περφόρμανς από όλα τα μέλη, φο-βε-ρή φωνή αλλά πάνω από όλα το συγκρότημα καλοδουλεμένη μηχανή που στηρίζεται πέρα από τον ενθουσιασμό, την κάβλα και τα προσόντα σαν μουσικοί, στα εξαιρετικά της κομμάτια. Highlights τα Macedon και Gaugamela.
Agnes Vein
Η επιστροφή των Βορείων στα Τρίκαλα σημαδεύτηκε με απόλυτη επιτυχία. Έχοντας σύμμαχο τον πάρα πολύ καλό για τα δεδομένα ήχο, οι Agnes Vein ήταν αυτοί που συγκέντρωσαν το περισσότερο πάθος κατά την διάρκεια της εμφάνισής τους. Είναι πραγματικά όμορφο να βλέπεις τον κόσμο να ακολουθεί τον ρυθμό της μπάντας και μουσικά και στιχουργικά και μάλιστα να πωρώνεται έντονα κατά τη διάρκεια του set. Σίγουρα στην αδυμονή του κόσμου συνέβαλε και η κυκλοφορία του νέου τους δίσκου τον περασμένο Δεκέμβριο. Εξαιρετικοί παίχτες, με μεγάλη αφοσίωση σε αυτό που κάνουν, και παρότι έχουν διαφορετικές δυναμικές και διαθέσεις μεταξύ τους, το τελικό αποτέλεσμα είναι πάντα συμπαγές. Ανυπομονούμε για την επόμενη εμφάνισή τους.
Embrace of Thorns
Η τριάδα αυτή στην σειρά κιόλας έσπειρε. Achelous, Agnes Vein και Embrace Of Thorns. Παίξανε τραγούδια από όλους τους δίσκους τους, και από τον επερχόμενο που θα κυκλοφορήσει αυτό το φθινόπωρο και πραγματικά μοίρασαν φάπες. Ριφφάρες, ατμόσφαιρα, ανελέητο headbanging, λυσσαλέο black/death υψηλής αισθητικής και ένα μάθημα ηχητικής βίας που θα πρέπει να παρακολουθήσετε με την πρώτη ευκαιρία όσοι αρέσκεστε στο ευγενές αυτό σπορ του Celtic Frostικού black/death.
Eldritch
Οι Ιταλοί που πρωτοακούσαμε για αυτούς κάπου στα τέλη των 90’s και μετά οι περισσότεροι χάσαμε τα ίχνη τους, αποδείχθηκαν τυπάρες σαν άνθρωποι και πολύ καλοί μουσικοί επι σκηνής. Win-Win φάση δηλαδή. Το κοινό δεν έδειχνε να τους θυμάται βέβαια, αλλά δεν στεκόμαστε σε αυτό, γιατί κοινό και μπάντα αλληλοσυστήθηκαν μέσα από αυτή την εμφάνιση. Δύσκολα κομμάτια, εντελώς progressive, τεχνικά και ιδιαίτερα που όμως έβγαζαν ορμή και ενέργεια και αν προσθέσουμε στην πιο κουλτουρέ φύση της μουσικής τους και τον νεο τραγουδιστή που είχε το συγκρότημα μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί δεν είχαμε σκηνές ανάλογες με τα προηγούμενα χρόνια (χουλιγκανισμούς-διασυρμούς) από το κοινό, κατα την διάρκεια που βρισκόντουσαν επί σκηνής, παρόλο που ήταν το μεγάλο-όνομα κράχτης του φεστιβαλ.
