Ήταν 12:10 περίπου όταν το Watching Over Me ηχούσε στην γεμάτη από κόσμο αίθουσα του Principal, κλείνοντας έτσι την συναυλία των Iced Earth.
Είναι οι στιγμές αυτές του αποχωρισμού, όπου συνειδητοποιείς πως το ταξίδι τελειώνει και παραμένεις στην θέση σου αποσβολωμένος, απεγνωσμένα δε προσπαθείς να φωνάξεις »we want more», γιατί η δίψα μέσα σου δεν έχει καταλαγιάσει. Πράγματι παρακολουθήσαμε μία φοβερή συναυλία στην οποία οι Iced Earth απέδειξαν για μία ακόμη φορά ζωντανά, πόσο σπουδαία μπάντα είναι. Οι μουσικοί του συγκροτήματος εκεί, πάνω στην σκηνή (μέσα στο γρασίδι που λένε κι οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου), έπλεκαν τις νότες με μεγάλη τέχνη και άνεση, άλλαζαν αριστοτεχνικά τους ρυθμούς της μουσικής, τις ταχύτητες και τις μελωδίες, δημιουργώντας την ευχάριστη αίσθηση, να ακούς ευτυχισμένος όλα αυτά στο σύνολό τους. Ναι, οι Iced Earth ξέρουν να παίζουν μουσική. Σε όλη την διάρκεια της συναυλίας δεν άφησαν ούτε λεπτό αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, αποτέλεσμα που προκύπτει από την μουσική δεινότητα των τραγουδιών και την ικανότητα όλων ανεξαιρέτως των μουσικών. Ειδική μνεία όμως, ας με συγχωρέσουν τα υπόλοιπα μέλη των Iced Earth, θα κάνω στο ταλέντο του τραγουδιστή Stu Block (πρώην Into Eternity μία πολύ ωραία μπάντα), κατά την άποψή μου ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα του γκρουπ, τόσο στο στούντιο όσο και στα live.
Την συναυλία άνοιξαν οι The Silent Wedding που μουσικά κινούνται στον χώρο του power / progressive. Είναι γνωστές οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα support γκρουπ κυρίως στην ποιότητα του ήχου, στην αναγνωρισιμότητα και στο βάρος της ευθύνης του ανοίγματος συναυλίας ενός μεγάλου ονόματος.