24/1/1999 -24/1/2018.
19 χρόνια μετά μια κρυφή επιθυμία έμελλε να ξαναπραγματοποιηθεί. Υποψιασμένος για την επέτειο 20 χρόνων από τη κυκλοφορία του Something Wicked this way Comes, αποφάσισα να παραβρεθώ, δικαιώθηκα και ξανάκουσα την τριλογία του Something Wicked. Οι πόρτες ανοίγουν και η ορδή του κόσμου αρχίζει να ξεχύνεται στα ενδότερα του Fuzz. Δεν θα αναφερθώ σε μικροπρέπειες του στυλ, άργησαν οι πόρτες να ανοίξουν, ο ήχος είχε εκείνο το άλλο, ήταν έτσι κ αλλιώς, ο ένας ακουγόταν κάπως κ ο άλλος δήθεν. Τέτοια μικρό οργανωτικά-τεχνικά προβλήματα υπήρχαν υπάρχουν και θα εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα και σε μεγάλες διοργανώσεις του εξωτερικού.
Ο κόσμος έπραξε τα δέοντα. Αποθέωσε για πολλοστή φορά αυτή τη μπάντα. Ένα όνομα που τιμά τη χώρα μας σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται, έχοντας χτίσει μια άρρηκτη σχέση με τους οπαδούς από την αρχή της δισκογραφίας τους μέχρι τώρα. Μια σχέση που φαίνεται στο πρόσωπο του John Schaffer, ο οποίος τονίζει οτι κάθε κουβέντα του είναι words from the heart, όπως είπε και φέτος. Και ο κόσμος το γνωρίζει αυτό, γι’ αυτό άλλωστε κάθε φορά τα live τους στη χώρα μας είναι αντάξια των προσδοκιών και του βεληνεκούς της μπάντας. Μιας μπάντας που ενώ έχει αλλάξει αρκετές φορές το line up, o ηγέτης της πάντα βρίσκει άξιους αντικαταστάτες και συνεχίζει αλώβητος κουβαλώντας τη κληρονομιά του ονόματος στις πλάτες του κ σηκώνοντάς την στα ψηλότερα σκαλιά της power metal σκηνής. Μιας μπάντας που όταν ανέβει στη σκηνή το μόνο που έχει να σου δείξει είναι αμείλικτος επαγγελματισμός,μουσική δεξιοτεχνία, επικοινωνία με τον κόσμο στο έπακρο.
Οι Iced Earth, σε ποδοσφαιρική ορολογία, διανύουν περίοδο μεγάλης φόρμας,γεμάτοι ενέργεια και μια αστείρευτη ζωντάνια στο παίξιμό τους. Αμείωτο πάθος,ούτε κοιλιές ούτε τίποτα. Τελείωνε το ένα κομμάτι, έπαιρνες ανάσες και βουρ για το sing along του επόμενου. Αξιοσημείωτο είναι τα φωνητικά του Stu Block που μοιραία κάποιοι συγκρίνουν με του Barlow στα κομμάτια του δεύτερου. Είχα ακούσει & διαβάσει σχόλια ότι ο τύπος χωλαίνει στα παλιά, οτι βγάζει ψεύτικες κορώνες & τσιρίδες κλπ. Θεωρώ ότι τους διέψευσε ύστερα απ αυτό το live. Ο τύπος είναι το δυνατό σημείο της μπάντας ξεκάθαρα. Ήταν ένα ακόμη μεγάλο live, το καταλάβαινες απο τις συζητήσεις κ τα σχόλια του κόσμου κατά την αποχώρηση. Όλοι ικανοποιημένοι και ευτυχισμένοι απ το σέτλιστ (εντάξει πάντα θα υπάρχουν υπερβολές του στυλ να παίξουν dante’s inferno, το ομότιτλο κτλ, πόσα να χωρέσουν δηλαδή!). Το τελείωμα με βρίσκει στο μπαρ να δροσίζομαι και το μυαλό μου να κάνει το δικό του flashback στα κομμάτια που μόλις άκουσα,μερικών εκ των αγαπημένων μου όπως τα angels holocaust, travel in stygian, stormrider, last december, σβήνοντας τη νοσταλγία για το live του 1999.
Ιδιαίτερη μνεία να κάνω για τους δικούς μας Tidal Dreams που άνοιξαν επάξια τη συναυλία. Καλοπροβαρισμένοι, στιβαρό παίξιμο, πολύ δεμένη μπάντα κ ώριμη, με τον Νεκτάριο να μας βομβαρδίζει με τις κορώνες και τις τσιρίδες πιάνοντας ταβάνι στην απόδοση. Πραγματικά εξαιρετικός! Μας έπαιξαν υλικό εξ ολοκλήρου από τον περσινό δίσκο τους »Previsor» με το τραγούδι Midnight Mover να ξεχωρίζει για το κοινό. Αν με λίγες λέξεις μπορoύσα να περιγράψω αυτό το killer live θα ήταν : Fight On! Grab On!
