Το 2018 μπήκε με τους καλύτερους και ίσως τους χειρότερους οιωνούς ταυτόχρονα. Πρώτο Σάββατο του έτους και το αγαπημένο μας Eightball στη γνωστή γωνιά των Λαδάδικων, φιλοξενεί τρία συγκροτήματα της Hardcore Punk σκηνή, οπότε αυτό από μόνο του μπαίνει στα θετικά – τα αρνητικά θα αναλυθούν πιο κάτω.
Ας αρχίσουμε από τα καλά. Στις 21:30 περίπου ανεβαίνουν στην σκηνή του Eightball οι Going The Distance, για τους οποίους μάλιστα πρόσφατα μίλησα στο περιοδικό. Είναι θα έλεγα από τις ελπίδες αυτού του τόπου, όχι γιατί απαραίτητα παρουσιάζουν κάτι το εξωφρενικά πρωτοποριακό, αλλά γιατί το λέει η καρδιά τους. Έχουν μεράκι και μια περίεργη ικανότητα να σε κλείνουν στο σκοτάδι τους. Με ελληνικό και αγγλικό στίχο και Hardcore Punk «του δρόμου» (αλλά με την καλή έννοια), οι Going The Distance έκαναν αρκετά βήματα προς τα μπρος, συγκρίνοντας αυτήν την εμφάνισή τους με την προηγούμενη. Αυτό που σχολίασα και εκείνη τη στιγμή με ιδιαίτερη εντύπωση ήταν πως ο τραγουδιστής των GTD έχει κάτι μαγικά παρανοϊκό στο performance του. Το μάτι του γυαλίζει, πως το λένε. Είναι ο άνθρωπος που θα φοβηθείς να προσεγγίσεις μετά το λάιβ και όλο αυτό είναι προς τιμήν του, αφού ουσιαστικά είναι ο αρμός που δένει όλα τα υπόλοιπα μέλη. Από άποψη απόδοσης, όλα μου φάνηκαν πως πάνε ρολόι, οπότε όλα καλά. Για την ιστορία, το σετ τους: Intro, Κλεμμένο Μέλλον, Ασ’ Τον Πρόλογο, Real Enemy, Αλυσοδεμένος, Σειρά μου, Μπροστά σου, Ασυμβίβαστος, Προσπάθησα, Υποκριτής, Lockdown (Madball), Going The Distance.
Λαρισαϊκή επίθεση από τους Streetwise και ως συνήθως, όλα κινήθηκαν σε γνωστά επίπεδα. Δεν χρειάζεται να μιλήσω για απόδοση, θεωρώ ότι είναι ανώφελο, αφού οι Streetwise για ακόμα μια φορά ήταν ‘όπως έπρεπε’, ήταν σταθερά καλοί, με την βασική ενέργεια του συγκροτήματος να έρχεται από τον ασυγκράτητο frontman τους. Το μόνο ίσως αρνητικό της εμφάνισής τους ήταν ότι ήταν κάπως μαζεμένοι. Ένιωσα να τους ενοχλεί ή να έχουν ξενερώσει με κάτι. Θα το ήθελα να έχουν λίγη παραπάνω επικοινωνία μεταξύ τους. Ατομικά όλοι τους είναι εξαιρετικοί σε αυτό που κάνουν, σαν σύνολο όμως θα ήθελα να βρουν τον τρόπο να «ανεβαίνουν» όλοι μαζί. Το σετ τους: Into, I Won’t Forget I Won’t Forgive, One Day, Asslicker, Broken Wings, Scumbag, Against The Odds, The Price We Pay, Ray of Light.
Headliner για την βραδιά αυτή θα ήταν οι Βούλγαροι Last Hope, με τους οποίους το κοινό της Θεσσαλονίκης έχει δυνατό δεσμό. Ουκ ολίγες φορές έχουν επισκεφτεί τα μέρη μας, άλλοτε πλάι στους Madball, άλλοτε πλάι στους Agnostic Front, άλλοτε με δικό τους headline slot, όπως συνέβη αυτή τη φορά. Κλασική πεπατημένη, από ένα συγκρότημα που έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να γίνει αυτό που είναι και να αποκτήσει τον σεβασμό όλων μας. Αδρεναλίνη στα ύψη, άψογες εκτελέσεις, συνδιαλλαγή με το κοινό, όλα εξαιρετικά. Οι λίγοι που βρεθήκαμε στο Eightball ανταποκριθήκαμε με τον καλύτερο και πιο θερμό τρόπο στα καλέσματα των Last Hope, οι οποίοι πολλές φορές μας ευχαρίστησαν για ακόμα τέλεια φιλοξενία στην πόλη μας.
Κάπου εδώ έρχεται το γιγάντιο αρνητικό της βραδιάς. Τα δεδομένα είναι πολλά. Πολλές συναυλίες, κόσμος ζορισμένος οικονομικά και ψυχολογικά, σνομπαρίες, ωχαδερφισμός, ‘έλα μωρέ τώρα άραξε, πού να τρέχεις βραδιάτικο’ και όλα τα συναφή. Να είχε 25 και 30 γιούρα εισιτήριο και να γινόταν το λάιβ καμιά ξέμπαρκη Τετάρτη, να πάει στο διάολο. Να γίνεται Σάββατο βράδυ, με κεχριμπαρένιο lineup και πάτωμα εισιτήριο με των 6 € προπώληση και να είμαστε πάλι οι ίδιοι γνωστοί, που θα καταλήξουμε να γίνουμε κλίκα, ε δεν γίνεται. Είναι να τρελαίνεσαι. Έχεις 6 για ποτό κι δεν έχεις 6 για να στηρίξεις μια σκηνή που καθημερινά ξεψυχά γιατί δεν έχει κόσμο να την στηρίξει. Έχεις και τους άλλους τακουνόμαγκες να λένε ‘κάθε χρόνο τα ίδια’ και ‘πότε θα δούμε κάνα μπερεκέτι’. Μαλάκες συνέλθετε. Μόνο για τη λεζάντα είστε καλοί και για κάνα ίνσταγκραμ να γεμίζει η χούφτα. Δεν πειράζει. Μόνοι μας – όλοι σας.
