Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν για να επιστρέψει ο Μαέστρος Holopainen στην Ελλάδα και να μας θυμήσει γιατί οι Nightwish είναι από τις καλύτερες μπάντες που γνώρισε η ανθρωπότητα. Ωστόσο, επειδή πρέπει με ορισμένα πράγματα να είμαστε όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικοί, όσο οπαδοί και αν είμαστε, πάμε να δούμε τι έγινε την πρώτη μέρα του Release Athens Festival. Για εμένα, Release σημαίνει δυνατά ονόματα, δυνατά ποτά, δυνατές συγκινήσεις και συνάντηση παλιών φίλων από όλη την Ελλάδα. Ωστόσο χθες, βρέθηκα στην Πλατεία Νερού από τις 15:00 το μεσημέρι, θέλοντας να έχω όσο το δυνατόν κοντά μου γίνεται τους Nightwish, τους οποίους λατρεύω σε γραφικό επίπεδο τα τελευταία 13-14 χρόνια. Τώρα το αν έκανα καλά ή όχι, θα φανεί στο χειροκρότημα.
Αφού λοιπόν φάγαμε τον ήλιο από νωρίς με τριψήφιο αριθμό παρευρισκομένων πολύ πριν ανοίξουν οι πόρτες, τρέχουμε στο κάγκελο και 18:15 βγαίνουν στη σκηνή οι Elysion να κυρήξουν την έναρξη της βραδιάς. Η σκηνή είναι πλέον μεγαλύτερη των 60 μέτρων, ενώ η προσθήκη ειδικών συστημάτων συσκότισης (black box) έκανε ακόμα πιο επιβλητική την εικόνα της σκηνής στα μάτια των θεατών! Το μεγαλύτερο upgrade του Release Athens είναι το ανανεωμένο και ολοκαίνουργιο ηχητικό σύστημα πλήρους ζώνης της διεθνούς φήμης L- acoustics K1 το οποίο αποτελείται από 64 καμπίνες όπου εξασφαλίζουν την ένταση και την ποιότητα σε όλο το φάσμα συχνοτήτων, παρέχοντας έτσι ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Περισσότερα από 240 φωτιστικά σώματα και 250 τμ οθονών πλαισίωσαν την κεντρική σκηνή αλλά και στο μέσο της Πλατείας, πρόσφεραν ένα εντυπωσιακό οπτικοακουστικό show! Οι Elysion, ήταν χωρίς την παραμικρή υπερβολή, η τέλεια μπάντα την πιο ολόσωστη στιγμή. Με ανανεωμένη σύνθεση και νέο δίσκο μετά από 9 χρόνια δισκογραφικής απουσίας, η μαγευτική Χριστιάννα με την μπάντα της για περίπου 45 λεπτά μας έδωσαν ένα πολύ όμορφο best of του συγκροτήματος, παρουσίσαν νέο υλικό και έδειξαν γιατί έλειψαν τόσο πολύ στο ελληνικό κοινό. Επιπλέον, ο ήχος ήταν με το μέρος τους, ενώ το κοινό ήταν ιδιαίτερα θερμό και έδινε παρόν από την αρχή. Άψογοι, δεμένοι και ηχητικά άρτιοι, ανανέωσαν το ραντεβού τους με το Αθηναικό κοινό για το φθινόπωρο, που ελπίζω να τους δούμε σε κάποιο headline release show.
Επόμενοι οι Insomnium. Έχοντας μια σχετικά επιδερμική επαφή με τη μουσική τους, παρότι μου αρέσουν πάρα πολύ στουντιακά, μπορώ να πω με μεγάλη ασφάλεια πως αφού πέρασε το πρώτο τέταρτο άρχισα να χαζεύω γύρω γύρω να περάσει η ώρα. Πολύ καλοί παικτικά, άψογο setlist, αλλά κάτι δεν μου έκατσε στο live κομμάτι, όντας κιόλας η πρώτη φορά που τους βλέπω. Δεν τους πήγε το open air; Περίμενα μόνο τους Nightwish με αποτέλεσμα να μην δώσω ιδιαίτερη έμφαση στα προηγούμενα; Δεν ξέρω. Το μόνο που με κράτησε σε εγρήγορση στο set τους ήταν το guest του Σάκη Τόλη στο “White Christ”, το οποίο ήταν άψογο. Στουντιακά άψογοι, live σίγουρα περίμενα παραπάνω.
Και πάμε στους In Flames. Μεγάλο απωθημένο πολλών παρευρισκομένων, με τεράστιο χρονικό gap από την τελευταία τους επίσκεψη. Αποτέλεσμα, σχεδόν τρεις νέες γενιές οπαδών από κάτω. Να είμαι απόλυτα ειλικρινής, λόγω της θέσης που βρισκόμουν αλλά και των ωτοασπίδων, δεν είχα ιδιαίτερο οπτικό πεδίο πίσω μου για να δω αυτά που γράφονται από χθες το βράδυ περί ακινησίας του κοινού, που φάνηκε από την γκρίνια του Anders. Ωστόσο δεν το πήρα τόσο σαν ξενέρα από μεριάς του για τα κινητά, όσο καζούρα. Τα crowd surf δίνανε και πέρνανε, τα circle pit έδωσαν την πνοή που χρειαζόταν η μπάντα να συνεχίσει το set. Παράλληλα, μια σχετική γκρίνια για το set υπήρχε, αν και προσωπικά δεν με χάλασε. Στα καλά, η μεταγραφάρα Liam Wilson που ήρθε από το πουθενά, αφού ο Anders ενημέρωσε πως ο τύπος έμαθε το setlist σε 15 λεπτά. Σεβασμός.
Και πάμε στο κυρίως κομμάτι. Nightwish στην Ελλάδα. Το γράφω, το ξαναγράφω και ακόμα δεν το πιστεύω. Το 2016 τους είδαμε στα πλαίσια του “Endless Forms Most Beautiful” στη Βουλγαρία και ήταν πράγματι όνειρο. Headline show βέβαια, που είναι γνωστό για τους Φινλανδούς ότι είναι περισσότερο πληθωρικό σε σχέση με τα fest set τους. Κάπως έτσι έγινε και χθες. Η Floor Jansen σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, μετά από τη γνωστή περιπέτεια υγείας της, κέρδισε τον σεβασμό όλων αφού δεν σταμάτησε να χτυπιέται. Το setlist ευτυχώς είχε τη μικρή αλλαγή από “Our Decades In the Sun” σε “Sleeping Sun”, γιατί θα ήταν ντροπή να μην ακούγαμε τίποτα από “Once” και πίσω. Για μιαμιση ώρα περίπου, είδαμε τι χάναμε τόσα χρόνια. “Dark Chest of Wonders”, “Storytime”, “Elan”, “I Want My Tears Back”, “Nemo” “Last Ride of the Day”, τα συναυλιακά must ευτυχώς δεν έλειψαν, μαζί με το “Shoemaker”, “Ghost Love Score” και το “Greatest Show on Earth”. Η Floor έχει εξαφανίσει την Tarja από το χάρτη για τους νοσταλγούς του συγκροτήματος, κάτι που δεν έχει καταφέρει (και ούτε πρόκειται δυστυχώς) ο Troy Donockley, o oποίος πάντοτε ορεξάτος και ομιλητικός, δίνει μια άλλη πνοή στη μπάντα. Και αυτή η πνοή είναι σημαντική. Γιατί ακόμα και κάποιος που δεν γνωρίζει τους Nightwish, μπόρεσε να καταλάβει από το χθεσινοβραδινό πως η μπάντα είναι κουρασμένη και πως δεν υπάρχει περίπτωση να συνεχίσει να υπάρχει μετά την κυκλοφορία του νέου της δίσκου. Όπως και οι ίδιοι ανακοίνωσαν, δεν θα περιοδεύσουν ξανά για άγνωστο χρονικό διάστημα. Όταν οι Nightwish αφήνουν κάτι “στον αέρα”, πραγματοποιείται. Βλέπε την “προσωρινή αποχώρηση” του Jukka Nevalainen που μετά από μερικά χρόνια έγινε οριστική, αλλά και το “διάλειμμα” του Hietala, το οποίο εν τέλει ίσχυσε μόνο για τους Nightwish, μιας που ο ίδιος περιοδεύει κανονικά (και μάλιστα με την Tarja Turunen). Σημαντική πληροφορία, είναι επίσης το ότι η μπάντα θα πραγματοποιήσει μια μοναδική εμφάνιση στη γενέτειρα του Tuomas. Ελπίζω αυτή η εμφάνιση να μην είναι η αποχαιρετιστήρια κυκλοφορία τους σε DVD μετά από 2-3 χρόνια, αφού θα έχει ήδη κυκλοφορήσει ο νέος δίσκος. Τέλος, το easter egg με τον Alexi Laiho στο Greatest Show on Earth, με έκανε να πέσω κάτω και να κλάψω σα μικρό παιδί, ενοχλώντας τις διπλανές μου. Και πολύ καλά έκανα, αν με ρωτάτε.
Μόνο Nightwish.
