Live Report: Release Athens Festival – Parkway Drive, Soulfly, Triptykon, Skybinder – 27.6.2023

Το Release Festival συνεχίζει αδιάλειπτα να μας προσφέρει συγκινήσεις και πραγματικά έχει χαθεί το μέτρημα για το ποια κατά σειρά μέρα είναι αυτή για τη φετινή διοργάνωση. Μια μέρα αφιερωμένη εξολοκλήρου στον σκληρό ήχο με ετερόκλητα όμως σχήματα, που κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον.

Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι Αθηναίοι Skybinder. Δεν είχα έρθει πρωτύτερα σε επαφή με το υλικό τους και τολμώ να πω ότι ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Ψυχωμένο metalcore με εναλλαγές στις δυναμικές των κομματιών και πειστική απόδοση επί σκηνής. Δήλωσαν χαρούμενοι που άνοιγαν για τους μουσικούς τους ήρωες και γενικότερα η επικοινωνία με το κοινό ήταν αυτή που έπρεπε χωρίς περιττές αναφορές. Ο κόσμος δεν ήταν πάρα πολύς τη στιγμή εκείνη αλλά σίγουρα τους κέρδισαν όλους με τη μεστή τους εμφάνιση.

Στην αμέσως επόμενη φάση είχαμε ραντεβού με την ιστορία. Οι Triptykon θα εμφανίζονταν παίζοντας αποκλειστικά υλικό των Celtic Frost. Η εξωφυλλάρα από το “To Mega Therion” δέσποζε στο μέσο της σκηνής και ο εμβληματικός Warrior μαζί με τους υπόλοιπους μουσικούς ξεκίνησαν να μοιράζουν μαθήματα ιστορίας. Οι Celtic Frost έχουν τον καθολικό σεβασμό όλης της σκηνής καθώς υπήρξαν πρωτοπόροι στον ακραίο ήχο αλλά και ιδιαίτερα επιδραστικοί. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούσε να “νιώσει” όλο το κοινό καθώς οι οπαδοί των Parkway Drive σε μεγάλο ποσοστό είναι γαλουχημένο με διαφορετικές μουσικές αξίες. Αυτή όμως είναι και η ομορφιά σε ένα φεστιβάλ. Κάποιοι νιώσαμε ευλογημένοι που καταφέραμε να ακούσουμε ιστορικά κομμάτια που ήμασταν πεπεισμένοι ότι δεν θα ακουστούν ξανά μαζικά σε συναυλίες. Το συγκρότημα είχε ωραία ενέργεια πάνω στη σκηνή και τον ήχο για σύμμαχο του. Έφυγαν καταχειροκροτούμενοι.

Η μία μορφή του ακραίου ήχου φεύγει και έρχεται η επόμενη. Max Cavalera και Soulfly. Τα πρώτα χρόνια που ο Max είχε φτιάξει την μπάντα, μας είχε καλομάθει με τις συχνές εμφανίσεις στη χώρα μας με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργηθεί ισχυροί δεσμοί ανάμεσα στο συγκρότημα και το ελληνικό κοινό. Τα τελευταία χρόνια η αλήθεια είναι πως μας έλειψαν και δεν αποκλείεται να ήταν αρκετοί αυτοί που θα τους έβλεπαν για πρώτη φορά. Τραγούδια όπως το “Back to the Primitive”, “Prophecy”, “Bleed”, “Eye for an Eye” και “Jumpdafuckup” είναι ικανά κάθε φορά που παίζονται ζωντανά, να μετατοπίζουν τον άξονα της γης από τις αντιδράσεις των οπαδών. Εννοείται πως ήταν καλοδεχούμενες οι σφήνες από Nailbomb και Sepultura, οι οποίες μέσα σε όλα μας θύμισαν πόσο μεγάλο κεφάλαιο για τον ακραίο ήχο ήταν, είναι και θα είναι ο Max Cavalera. Ο ήχος μπούκωνε κατά διαστήματα αλλά αυτό δεν εμπόδισε ούτε την μπάντα αλλά ούτε το κοινό να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό.

Μαζέψαμε τα κομμάτια μας και περιμέναμε την πρώτη εμφάνιση των Parkway Drive στη χώρα μας, σε ανοιχτό χώρο. Αυτό συνεπάγεται και το μεγαλύτερο κοινό μέχρι και σήμερα. Βέβαια, καλό θα ήταν να αναλογιστούμε ότι τα τελευταία χρόνια παίζουν σε headline θέση στα μεγαλύτερα φεστιβάλ. Ναι, αυτή η άνοδος τους μεταφράστηκε και στην απόδοση τους στο σανίδι. Δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης και για το ότι ηγούνται του metalcore αλλά και γιατί θεωρούνται από τα πιο καυτά συναυλιακά ονόματα ανεξάρτητα από είδος. Είναι χαρισματικοί πάνω στη σκηνή, βγάζουν απίστευτη ενέργεια, ο ήχος τους ήταν δυνατός και κρυστάλλινος και τα τραγούδια τους είναι γραμμένα για να τραγουδιούνται μέχρι και από τα βαρέλια της μπίρας. Έχουν επενδύσει πολύ στην παραγωγή επί σκηνής με τις φωτιές να είναι κατά διαστήματα εντυπωσιακές.

Ο Winston McCall αποφάσισε να τραγουδήσει και μέσα στον κόσμο, γνωρίζοντας την αποθέωση. Το συγκρότημα εκπέμπει υγεία, ζωντάνια και φρεσκάδα και είχαμε την τύχη να το δούμε σε κορυφαία στιγμή της καριέρας του. Δεν ξεχωρίζω κάποιο κομμάτι καθώς ήταν όλα αναπόσπαστα μέρη ενός άρτιου show. Καταιγιστική εμφάνιση από ένα συγκρότημα που έχει λάβει ήδη τα ηνία για να φροντίσει το metal να παραμείνει στις αρένες. Όσοι ήταν παρόντες καταλαβαίνουν, οι υπόλοιποι ας προσπαθήσουν να μη τους χάσουν την επόμενη φορά.