Από τις Κρυσταλλία Λατσάρα και Πηνελόπη Τρίτου
Το Release Athens Festival αποτελεί πλέον ένα σημείο συνάντησης αγαπημένων φίλων και γνωστών, παρά “τέμπλο” συναυλιών αυτό το καλοκαίρι. Με φοβερές επιλογές που κέρδισαν την αγάπη του κόσμου και μια διοργάνωση εξαιρετική, με το timetable να τηρείται ευλαβικά και η πρόσβαση στα bar να είναι αμεσότατη, η κατρακύλα και η πώρωση είναι μονόδρομος. Έτσι, μια ακόμα φοβερή μέρα έφυγε νεράκι χθες το απόγευμα στην Πλατεία Νερού (see what I did there?) και όλοι μας είχαμε την αφορμή να επιστρέψουμε γοερά σε μια αθώα ηλικία, κατά την οποία το power metal αποτελούσε βασικό πυλώνα της καθημερινότητάς μας.
Πρώτοι στη σκηνή οι The Silent Rage, ένα από τα πιο αξιόλογα και πλέον αγαπητά σχήματα της χώρας μας, που παρά την ακραία ζέστη, μάζεψαν ένα τεράστιο πλήθος κάτω από το stage, ίσως και το μεγαλύτερο που έχουμε δει ως τώρα στο Release για το opening act. Κάνοντας τις πρώτες βόλτες στο χώρο βέβαια, παρατήρησα πως κατά τη διάρκεια του set τους υπήρχε ένα πρόβλημα με τον ήχο, το οποίο συνεχίστηκε και μέχρι τους Enemy of Reality και άρχισε να φτιάχνει κατά τα μέσα του set των Epica. Αυτό φυσικά δεν πτόησε κανέναν από τους παρευρισκόμενους, ούτε και ο καύσωνας, και έτσι το power metal σχήμα εντυπωσίασε με την παρουσία του.
Με προεόρτια του καύσωνα εν Αθήναις, οι Enemy Of Reality βγήκαν στη σκηνή για να αποδείξουν ότι η πραγματικότητα αναστρέφεται και αντιστρέφεται μέσα από τη δική μας όψη του τι είναι αληθινό και τι ψέμα. Η μπάντα ήταν τόσο δεμένη και ευδιάθετη. Παρά το ότι δεν είμαι ένθερμη υποστηρίκτρια εν γένει του συμφωνικού metal θα ήμουν άδικη αν δεν αναγνώριζα το heaviness του ήχου τους. Με υλικό από το «Arakhne» αλλά και από το επερχόμενο άλμπουμ τους να πλαισιώνει το setlist τους, ο κόσμος έδειξε να το απολαμβάνει όσο και εμείς. Ένα μεγάλο μπράβο στην Ηλιάνα Τσακιράκη που στάθηκε κάτι παραπάνω από επάξια με τη χαρακτηριστική της ερμηνεία- σεμινάριο μεγαλείου ψυχής- γνωρίζοντας πως στην ίδια σκηνή, στο ίδιο σημείο, σκυτάλη θα έπαιρνε η σαρωτική και επιβλητική Simone Simons.
Μιλώντας για εφηβεία, 19:15 ανεβαίνει στη σκηνή το συναυλιακό απωθημένο Epica από την Ολλανδία. Παρότι ομολογουμένως οι live εμφανίσεις τους την τελευταία πενταετία με είχαν αποθαρρύνει πολύ ως προς το τι να περιμένω χθες βράδυ, μπορώ να πω πως έμεινα με το στόμα ανοιχτό και τα μάτια δακρυσμένα όταν είδα μπροστά μου την υπέρτατη θεάρα Simone Simons με ένα κατάλευκο φόρεμα να μαγεύει τους πάντες. Εξάλλου, έχει υπάρξει ο πρώτος έρωτας για πολλούς! Όλη η μπάντα έδωσε έναν φοβερό εαυτό, με εμένα συγκεκριμένα να δίνω ιδιαίτερη έμφαση στον τρομερό keyboardist και ιθύνων νου της μπάντας μαζί με τον Mark Jansen, Coen Janssen. Το τρίπτυχο αυτό που συμπληρώνεται με τη Simone, έχει κλείσει αισίως τα 20 χρόνια παρουσίας σαν dream team και η χημεία μεταξύ τους είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Όχι δε θα μείνω στους τύπους. Πάω για επίκληση στο συναίσθημα. Σχωράτε με. Με τεράστιο Hansi για ακόμη μια φορά να δείχνει πως γίνεται και το «Somewhere Far Beyond» να έχει γενέθλια, το καλύτερο δώρο το έδωσαν εκείνοι σ’ εμάς με αυτό το κορυφαίο setlist και τη πύρινη (μουσικά και όχι οπτικά και όποιος κατάλαβε κατάλαβε) εμφάνιση. Με συγκινησιακά φορτισμένο όπως πάντα άλλωστε το «The Bard’s Song – In The Forest» να τραγουδούν μικροί μεγάλοι αλλά και με τα “Time What Is Time” και «Mirror, Mirror» να περιστρέφουν την αρένα και τα κεφάλια μας θυμήθηκα στιγμές που με έκαναν να αγαπήσω αυτή τη μουσική, στιγμές από την εφηβεία και τα φοιτητικά μου χρόνια που κάπου κάπως είχαν θαφτεί και βγήκαν στην επιφάνεια. Κλείνοντας με «Valhalla» (το οποίο είναι από τα κομμάτια που έχω ακούσει #δενξερωποσεςφορες αλλά θα αγαπώ για πάντα) κορυφώθηκε η επική για ακόμη μια φορά παρουσία τους με τον κόσμο να ξελαρυγγιάζεται Valhalla, Deliverance why ‘ve you ever forgotten me για τουλάχιστον λεπτό. Το έζησα όλο σαν μικρό παιδί, μπροστά, όχι μόνο για να βλέπω, αλλά για να πιάνω τον παλμό και ΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΧΤΥΠΗΘΩ. Αγαπημένη αναγνώστρια αν σε ενοχλεί η γεύση από μπυρωμένο μαλλί στο κάγκελο be my guest και κάτσε πίσω κάπου να βλέπεις και να ακούς ήρεμη όπως το γουστάρεις.
Και κάπως έτσι, παρότι η βραδιά για αρκετούς τελείωσε με τους Blind Guardian, ετοιμάζονται τα visual και 40 λεπτά μετά την καταιγιστική εμφάνιση των προαναφερθέντων, έρχονται στη σκηνή οι Σουηδοί Sabaton. Όσο και να χωλαίνει η μουσική τους και η θεματολογία τους για πολλούς (δεν θα βγάλω τον εαυτό μου απ’ έξω), είναι βέβαιο το ότι έχουν μια εντυπωσιακή live παρουσία, που τους έχει κάνει headliners στα μεγαλύτερα festival παγκοσμίως. Με πρωταγωνιστές τα “The War to End All Wars” και το “The Great War”, οι Σουηδοί έμειναν στη σκηνή για περίπου 100 λεπτά. Επιπλέον, παρότι δεν ήταν στο έως τώρα γνωστό summer festival set τους, πρόσθεσαν αποκλειστικά για την Ελλάδα τo “Sparta” και έκλεισαν με το “Coat of Arms”, για τα οποία είχαν ετοιμαστεί και τα αντίστοιχα visuals που μαρτυρούν την αγάπη της μπάντας για τους Έλληνες οπαδούς. Σίγουρα οι οπαδοί των Sabaton έφυγαν παραπάνω από χορτασμένοι, ενώ όσοι δυσανασχέτησαν με το γεγονός ότι ήταν headliners, επιβεβαίωσαν το γιατί, ακόμα και αν είδαν το μισό τους set.
