Γεια σας, σας έλειψα; Όχι ε; Τέλος πάντων, αδράττω την ευκαιρία να πιάσω την πένα -για την ακρίβεια πληκτρολόγιο Turbo-X #NotSponsored- να σας πω τι παίχτηκε την πρώτη μέρα του Rock Music Festival, που διεξήχθη για 7η συνεχόμενη χρονιά, στο Stage Club της Λάρισας.
Καταρχήν, η προσέλευση συγκριτικά με πέρυσι ήταν αρκετά ανεβασμένη, πράγμα που μόνο θετικό μπορεί να είναι. Την βραδιά άνοιξαν οι Θεσσαλοί (3καλα/Καρδιστάν) Warcode. Μεταξύ μας, δεν τα είχα ξαναδεί τα παλικάρια και εντυπωσιάστηκα. Η προσθήκη του δικού μας συντάκτη Vaiou Sven, όχι επειδή αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει, θεωρώ πως έδεσε πολύ καλά με το γενικό ύφος. Δυνατές συνθέσεις, τίμιο thrash/death, πολύ καλό κιθαριστικό δίδυμο, ενέργεια και χαβαλές σε μια άκρως παρεϊστικη εμφάνιση, όπως πρέπει για να γουστάρουμε. Δεν θα πω το χιλιοειπωμένο “ότι πρέπει για να ανοίξει μια υπέροχη μπλα μπλα βραδιά” γιατί θα τους ήθελα κάπου στην μέση, να ‘χουμε φορτώσει και μπύρες και να γίνει πανικός.
Δεύτεροι στην σκηνή ανέβηκαν οι Λαρισαίοι The Shadeless Emperor. Επίσης τους έβλεπα πρώτη φορά, αλλά έτυχε να ακούσω το album τους Ashbled Shores το πρωί της ίδιας μέρας. οπότε είχα μια ιδέα για το τι να περιμένω. Μουσικά, παρά το νεαρό της ηλικίας τους, είναι αξιοπρεπέστατοι, με τρομερή ενέργεια στην σκηνή, ίσως και λίγη παραπάνω για τα γερασμένα μου γούστα (30 χρονών γριά λολ). Το feel που βγάζει η μπάντα στο studio, είναι λίγο πιο ατμοσφαιρικό συγκριτικά με την live εμφάνιση, αλλά θεωρώ πως δεν τους βοήθησε ιδιαίτερα ο ήχος το βράδυ του Σαββάτου, τα φωνητικά ήταν λίγο ψηλά στην μίξη και οι κιθάρες θα μπορούσαν να είναι λίγο πιο καθαρές. Θεωρώ πως οι Shadeless Emperor είναι μια πολλά υποσχόμενη μπάντα, που κινείται σε μοντέρνα μελωδικά Death μονοπάτια, που αν κρίνω από την όρεξη τους πάνω στην σκηνή, έχουμε να περιμένουμε πολλά από αυτούς στο μέλλον.
Τρίτοι, οι επίσης Λαρισαίοι The Unconfessed, στην πρώτη τους εμφάνιση μετά το release του πρώτου τους EP, Mountain High. Εδώ μπορώ να εκφέρω άποψη, μιας και τους έχω δει μόνο 666 φορές. Ίσως, η καλύτερη τους μέχρι στιγμής εμφάνιση, με μοναδικό μειονέκτημα, ότι η ένταση στο μικρόφωνο του δεύτερου τραγουδιστή ήταν αρκετά χαμηλή. Πιο δεμένοι από ποτέ, με τον δεύτερο κιθαρίστα που ήταν η τελευταία προσθήκη στο line-up, να έχει ενσωματωθεί τέλεια στο σχήμα. Χωρίς φανφάρες και χωρίς πολλά πολλά επί σκηνής, μας παρουσίασαν ποιοτικό και τίμιο, επικό blackened θρασοντεθ! Εννοείται πως δεν έλειψαν τα stage diving, η μπύρα έρεε άφθονη και ο αρκετός κόσμος που είχε μαζευτεί το διασκέδασε. Μπορεί να νομίσετε ότι τα λέω αυτά λόγω της φιλίας μου με τους Unconfessed, αλλά άμα είχα σκοπό να κάνω κάτι τέτοιο, σιγά να μην σας έλεγα ότι είναι φίλοι μου, για μαλάκα με περάσατε; Σοβαρά τώρα, οι Unconfessed που βελτιώνονται όλο και περισσότερο με το πέρασμα του χρόνου, είναι ένα συγκρότημα που παίζει Metal γιατί γουστάρει και αυτό φαίνεται. Ούτε εφέ έχουν, ούτε καραγκιοζιλίκια, ούτε και τα χρειάζονται. Οι συνθέσεις τους, που πλέον όλοι ξέρουμε και όλοι αγαπάμε είναι ένα πολύ ξεχωριστό mix ειδών, που ότι είδος και να ακούς θα γουστάρεις.
Τέταρτοι εν σειρά, οι Αθηναίοι DreamLongDead. Μουσική για λίγους ίσως, θα γούσταρα να τους δω κάποια στιγμή να παίζουν κανένα 2ωρο τουλάχιστον και να έχω παρέα ένα Μεταξά 5άστερο. Απέκτησαν έναν ακόμα οπαδό, μετά το βράδυ του Σαββάτου. Οι Αθηναίοι, παίζουν ένα Λαβκραφτικό Doomy Death Metal, ιδιαίτερο, σκοτεινό και εμπνευσμένο. Ίσως όχι η καλύτερη επιλογή για την μέση του φεστιβάλ, γιατί δυστυχώς εκείνη την ώρα οι περισσότεροι πετάγονται Πηνειό για κοντοσούβλι. Πολύ έξυπνη κίνηση, το background με σκηνές από ταινίες τρόμου, αν και η στιβαρή τους παρουσία δεν με άφησε και πολύ να δω τι παίζει από πίσω. Με αρκετά καλό ήχο, επιβλητική σκηνική παρουσία και έξυπνες συνθέσεις, μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Για τους fans του είδους, εάν δεν τους έχετε δει, να τους δείτε οπωσδήποτε.
Πέμπτοι, οι ντόπιοι hardcorάδες Streetwise. Κάτω από την πέτρα στην οποία ζούσα, δεν είχανε παίξει ποτέ, οπότε παρ’ όλο που είμαι ντιπ Λαρισαία χωριάτ’σα, δεν τους είχα ξαναδεί ούτε αυτούς. Ίσως καλύτερα να τους έκρινε μουσικά ο Τσέκας, μιας και εγώ αυτά τα hardcore δεν τα κατέχω. Λοιπόν, πέραν της αξιοζήλευτης ενέργειας τους στην σκηνή (του ΤΕΦΑΑ είστε όλοι;), έχουν και πολύ δυναμικές συνθέσεις παλιομοδίτικου hardcore, είναι πολύ επικοινωνιακοί με το κοινό τους, μιας και έχουν αρκετούς οπαδούς, και είναι από τις μπάντες που ενώ το είδος προσωπικά δεν μου λέει κάτι (απόψεις, μη βαράτε), με έκαναν να περάσω πολύ ωραία, να χτυπηθώ και να γουστάρω, και αν δεν είναι αυτό το ζουμί μιας live εμφάνισης, τότε δεν ξέρω τι είναι. Honourable mention στον drummer που κοπάναγε ασταμάτητα πάνω στην καυτή από φώτα και ενισχυτές σκηνή.
Έκτοι, τελευταίοι, αλλά όχι καταϊδρωμένοι, οι πρωτευουσιάνοι Chronosphere. Τα παιδιά αυτά, γνωστά για τα κόκκινα της φωτιάς παντελόνια τους, παίζουν ένα είδος μελωδικού Thrash Metal. Πολύ δεμένοι παικτικά αλλά και με επαγγελματικό στήσιμο πάνω στην σκηνή, καλός ήχος, με πολύ ενέργεια και καλή επικοινωνία με το κοινό. Παρά το περασμένο της ώρας, είχε μείνει αρκετός κόσμος στο Stage όπου και το διασκέδασε. Θα έλεγα πως πρόκειται για μια version του Bay Area Thrash Metal διανθισμένη με hard ‘n’ heavy, έως και Glam εδώ που τα λέμε, αισθητική τύπου Cinderella meets Metallica. Όχι τόσο του γούστου μου, αλλά τα παιδιά το νιώθουν και το μεταδίδουν.
Δεν θα μπορούσα πριν κλείσω, να μην ευχαριστήσω εκ μέρους του Λαρισαϊκού κοινού τον ΘΟΥΒΟΥ της πόλης, που για ακόμα μια χρόνια, μας ζέστανε με το φεστιβάλ του για να μας προετοιμάσει για τις επερχόμενες υψηλές θερμοκρασίες της καρκαμπίλας (καρακαμπίλα για τους ξένους).
Άντε και του χρόνου με υγεία.
